"เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม" เก้าเดินเข้าถามฉันด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป มันเป็นเสียงอ่อนโยนต่างจากคนก่อนหน้านี้อยู่มาก
"ป่าว เอามาสิฉันกินเอง จะได้นอน ปวดหัว" ฉันยื่นมือไปขอชามข้าวต้ม แต่เก้ากลับนั่งลงข้างพร้อมตักข้าวต้มมาจ่อที่ปากฉันแทน
"อื้ออ!! ไม่เอาจะกินเอง"
"อ้าปาก" เก้าพูดเสียงดุ หลังจากที่เบนหน้าหนีไปหนีมาไม่ตอบกินสักที ก็จะกินได้ยังไงร้อนก็ร้อน
"มันร้อน"
"อ้อ..ลืมไป" เก้าพูดด้วยหน้าตาเฉยๆ แล้วก็เป่าข้าวต้มให้ ฉันได้แต่มองภาพนั้นนิ่งๆเขาเป็นอะไร เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้าย เซลล์ประสาทของสมองมีปัญหาหรือป่าว
"อ๋าาา ที่นี่อ้าปากเร็ววว จะป้อนแล้วววน้าาา" ฉันถึงกับขมวดคิ้วกับคำพูดและท่าทางของเขา
"..."
"อ้าาเร็ววว" ฉันก็ทนคำเล้าหลือของเขาไม่ไหว ก็เลยอ้าปากกินข้าวต้มของเขาไป มันก็อร่อยดีนะ ฉันพึ่งรู้ว่าเก้าทำอาหารอร่อยขนาดนี้
"อื้มมม..."
"อร่อยมั้ยยย" เก้าถามฉันด้วยเสียงน่ารัก ไอ้บ้านี้มัน
