EP.7 ปลอดภัยในอ้อมแขน

1893 คำ

“ คุณอา สวัสดีตอนเย็นครับ ” ออทั่มเอ่ยทักพ่อของฉันก่อนฉันซะอีก พ่อหันมาตามเสียงก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ และเสียงเปิดประตูบ้านก็ดังขึ้นพร้อมกับยัยสองแม่ลูกนั่น “อ้าว คุณน้าสวัสดีครับ ” แล้วออทั่มก็รีบเดินไปช่วยนังน้ารินดากับนังฮารุถือของ อย่างใจดี เอื้อเฟื้อ ต่อมวลมนุษย์โลก “ พี่เฮเลนกลับบ้านแล้วนะเจ้าซื่อบื้อ ” พ่อยิ้มๆ ก่อนจะลูบหัวซื่อบื้อที่รีบกินข้าวอย่างล้นลานๆ ฉันเดินเข้าไปหาทั้งคู่ “ หวัดดีค่ะ พ่อ ” ฉันยกมือไหว้พ่อเสียงนิ่งๆ “ รีบกินข้าวให้หมดเลยนะ ไม่งั้นพี่จะตีให้ตูดบิดเลย ” ฉันหยิกตูดอ้วนๆ ของเจ้าซื่อบื้อไปทีนึง พ่อก็แอบมองฉันตลอด “ มองทำไมคะ? ” ฉันถามพ่ออย่างสงสัย “ขอกอดสักทีได้มั้ย? ” พ่อพูดอย่างแอบหวัง ฉันก็เลยโน้มตัวกอดพ่อทันที “อยู่กินข้าวเย็นกับพ่อนะ ” พ่อลูบหลังฉันเบาๆ หมดทางเลือกแล้วสินะฉัน บรรยากาศบนโต๊ะอาหาร ที่แสนจะมาคุ “ อาหารฝีมือคุณน้าอร่อยมากๆ เลยนะครับ ” ออทั่มผู้ด้านได้ ยังคงอยู่ในทุกๆ สถานการณ์ “ ฮารุเป็นคนช่วยคุณแม่เองเลยนะคะ ” ยับฮารุทำเสียงแบ๊ว ๆ “ ฝีมือดีมากเลยนะเนี้ย แม่ครัวคนเก่ง ” ออทั่มยิ้มกว้างๆ ให้ฮารุ “ งั้น วันหลังออทั่มก็พาเฮเลนมากินด้วยบ่อย ๆ สิลูก ” น้ารินดามองเราทั้งคู่ แบบแปลกๆ เคร้งง ฉันวางช้อนส้อมอย่างแรง “ แล้วทำไมพี่ออทัมต้องพาฉันมาด้วยล่ะ และอีกอย่างนี้ก็บ้านฉัน ทำไมคนอื่นต้องพามาด้วย?? ” ฉันถลึงตาใส่น้ารินดา “ น้าแค่คิดว่า ออทั่มเหมาะสมกับเฮเลนนะลูก.. ” น้ารินดาพูดอย่างกล้าๆ กลัวๆ “ อย่ามาสาระแน่ชีวิตของฉัน เธอไม่ใช่แม่ฉัน ” ฉันพูดอย่างเสียงแข็ง “พอแล้วน๊าลูก น้าเขาก็พูดไปตามที่เห็น ” พ่อรีบห้ามๆ ขึ้น ออทั่มมองฉันอย่างส่ายหน้า และเอาบรรยากาศบนโต๊ะเสียทันที “ เฮเลนอิ่มแล้วหรอลูกรัก กินกุ้งหน่อยมั้ยลูกชอบไม่ใช่หรอ? ” แล้วพ่อก็ตักกุ้งใส่จานของฉัน “ ไม่อยากกินแล้วค่ะพ่อ ฝีมือ..ระดับล่างๆ แบบนี้ ไม่ถูกปากหนู ” ฉันเหวี่ยงๆ ไป “ อย่าทำแบบนั้นกับผู้ใหญ่ ” ออทั่มกระซิบพูดกับฉัน ฉันก็ได้แค่เหล่ตามองแบบไม่แคร์ ๆ น้ารินดาเองก็หน้าเศร้าๆ ฮารุเองก็ก้มหน้ากินแบบซึมๆ “เฮเลนเขาปากแข็งนะครับ คุณน้า ผมเห็นเขากินไปตั้งเยอะ ” ออทั่มพูดปลอบใจน้ารินดา “ฉันบอกว่าไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ไม่ได้ปากแข็งหรือเสแสร้ง ” ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้โต๊ะกินข้าวทันที “พี่เฮเลนไม่ชอบอาหารที่ฮารุตั้งใจทำจริง ๆ หรอคะ? ” ฮารุพูดน้ำตาคลอ “เออ ฉันไม่ชอบ วันหลังถ้าฉันมา ไม่ต้องทำนะสั่งมาเอา ” ฉันหันไปสวนทันที “หนูกลับก่อนนะคะพ่อ ถ้าวันไหนพ่ออยู่บ้านคนเดียวก็โทรหาหนูแล้วกันนะ ” ฉันก้มหน้าหอมแก้มพ่อก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายเดินออกจากบ้าน “ ส่วนนาย ถ้าอร่อยมากก็กินให้หมดไปเลยนะ ” ฉันหยิบกุญแจรถสุดหรูคู่ใจของฉัน และเดินออกมาจากบ้านทันที ก่อนออกบ้านก็ไม่ลืมที่จะไปลาเจ้าซื่อบื้อ แม้ว่ามันจะเศร้านิดๆ แต่มันต้องสตองให้เป็น เหมือนที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ ให้ได้ Autumn part เกิดมาไม่เคยเจอใครนิสัยแย่เท่าเพื่อนยัยซัมเมอร์คนนี้มาก่อนเลย เห้อออ หลังจากที่เฮเลนเดินออกไป คุณอาพ่อของเฮเลนก็ขอตัวขึ้นห้องทันที ด้วยสีหน้าเหนื่อยๆ เหลือแค่ฮารุกับน้ารินดา ที่เดินมาส่งผมที่รถ “ พี่เฮเลนชอบทำให้คุณพ่อเสียใจอยู่เรื่อยเลย ” เสียงหวานๆ ของน้องสาวเฮเลนพูดขึ้นกับแม่ของเธอ “ ฮารุ ทำไมพูดถึงพี่เขาแบบนั้น แม่ไม่ชอบเลยนะ ” น้ารินดาตีแขนฮารุเบาๆ และเหลือบมองผมเบาๆ “ มันก็เป็นเรื่องจริงนะครับคุณน้า ไว้ผมจะจัดการยัยตัวแสบนั่นเอง ” ผมเห็นด้วยกับที่ฮารุพูดทุกอย่าง คุณน้ารินดาดูแล้วก็ไม่เห็นมีพิษภัยอะไร แววตาเธอเศร้าๆ และอมทุกข์ จนผมเองอดสงสารไม่ได้เวลาที่เฮเลนทำพฤติกรรมแย่ๆ ใส่เธอ “ อย่านะลูก!!ออทั่มอย่าไปดุด่า เฮเลนนะ เฮเลนแค่เป็นคนพูดตรง ๆ แกคิดอะไรก็พูดออกมาแบบนั้น ” น้ารินดาตกใจพอบอกว่าจะไปดุ ลูกเลี้ยงของเธอ ฮารุเหลือบมองแม่ของเธออย่างน้อยอกน้อยใจ ผมละสงสารโชคชะตาของสองแม่ลูกคู่นี้จริง ๆ “ ฮารุไปเปิดประตูรัว และส่งพี่เขานะ แม่ต้องกลับไปจัดการเรื่องในครัว ” และน้ารินดาก็เดินกลับเข้าบ้านไป “ เออจริงด้วยวันนี้พี่เจอเราที่มหาลัยนี่ ไปทำอะไรหรอ ” ผมหันไปถามฮารุที่เดินหน้ายิ้มแย้มมาส่งผมที่รถ “ ฮารุไปเรียนปรับพื้นฐานเตรียมเข้าเรียน ปี1 นะคะ ” เธอตอบด้วยเสียงหวานๆ และไพเราะ ต่างจากเฮเลนโดยสิ้นเชิง “ อ่อเราเรียนคณะอะไรล่ะ ” ผมถามเธอไปอย่างสนใจ “ หนูเรียนคณะสังคมศาสตร์ค่ะ หนูชอบช่วยเหลือสังคม และคนที่ทุกข์ยาก ” เธอพูดอย่างยิ้มแย้มแล้วอ่อนโยน “ จิตใจดีจริง ๆ ไม่เห็นเหมือนพี่เราเลย ” ผมแบะปากนิดๆ ฮารุนี้เหมือนกวางน้อย ๆ ในทุ่งหญ้าลาเวนเดอร์จริง ๆ สดใส อ่อนโยน น่ารัก และผมคงเป็นนายพราน “ ใช่ค่ะเราไม่ค่อยเหมือนกันหรอก เพราะถ้าอะไรที่ดี ๆ ก็มักจะเป็นของพี่เฮเลนก่อนเสมอ” ฮารุพูดเหมือนกำลังน้อยใจในโชคชะตา โถ้ อดไม่ได้กับแววตาน่าสงสารของสาวน้อยจริง ๆ “ อ่อ ๆ มีอะไรด้านภาษาที่เราไม่เข้าใจ หรือ สงสัย ให้พี่ช่วยก็บอกได้นะ” ผมก็พยักหน้าไป และยิ้มๆ อย่างอ่อยนิดๆ ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้ฮารุพิมพ์ไอดีไลน์ของเธอ เธอก็รับไปพิมพ์ทันที ก่อนจะส่งคืนอย่างนอบน้อม “ พี่ออทั่มนี้ทั้งหล่อ ทั้งใจดี อบอุ่น... เสียดายที่ไม่โสดแล้ว ” ฮารุพูดแซวแบบยิ้มๆ แพ้กับคำชมพวกนี้จริง ๆ แม้จะได้ยินจากสาวๆ บ่อย ๆ แล้วก็ตาม “ ไม่โสด?? ” ผมขมวดคิ้วแบบงงๆ “ ก็พี่เฮเลนไงคะ ” ฮารุทำเสียงตกใจๆ และเกาหัวนิดๆ “ เฮเลนเป็นแค่เพื่อนของน้องสาวพี่ พี่นะโสดสนิทครับ ข่าวมั่วนะเรา ” รีบตอบไปทันที “ อ้าวหรอคะ แฮ่ๆ ” ฮารุยิ้มกว้างทันที “ สเปคพี่ ชอบอ่อนหวาน อ่อนโยน น่ารักๆ นะครับ พอจะมีแถวนี้มั้ยน๊าา ” ผมแกล้งหยอดเด็กน้อยตรงหน้าไปโง่ๆ “ ขึ้นรถเถอะค่ะ เดี๋ยวจะกลับบ้านดึกนะคะ “ ฮารุยืนหน้าแดง และรีบเปิดประตูบ้านทันที —————————- Helen part รู้มั้ยว่าเราสามารถร้องไห้โดยที่ไม่มีใครเห็นได้ยังไง ..... “ มึงจะว่ายจนเป็นเงือกเลยมั้ย อิเฮเลน ” ยัยซัมเมอร์บ่นๆ พลางเอามือคลึงนวดหน้าบวมๆ ของนางไป “ กูเครียดๆ อ่ะ มึงขึ้นไปนอนก่อนเถอะ เดี๋ยวกูหายบ้า กูก็ตามมึงไปเอง ” ฉันบอกยัยซัมเมอร์ที่นั่งเฝ้าฉันอยู่ริมสระว่ายน้ำบ้านมัน “ ข้างนอกพวกพี่วินเทอร์กับเพื่อนๆ กินเหล้ากัน เดี๋ยวกูขึ้นไปเอาเสื้อคลุมอาบน้ำให้นะ รู้สึกมึงจะลืมหยิบลงมาอะ ” ยัยซัมเมอร์ก็นวดหน้าเดินบ่นๆ ไป “ อื้ม THX ” ฉันพยักหน้า ก่อนจะว่ายน้ำต่อ ถ้าแม่ยังอยู่ หนูคงไม่ต้องกลายเป็นเด็กแบบนี้ ถ้าน้ารินดาไม่เป็นเมียน้อยของพ่อ หนูคงไม่ต้องเกลียดและแค้นแบบนี้ ถ้าพ่อรู้จักพ่อเรื่องแบบนี้ก็จะไม่เกิด แม่ก็คงไม่จากไป...ฉันพยายามจะเลิกคิดแต่มันก็ทำไม่ได้จริง ๆ ....... “ขึ้นจากสระได้แล้ว มันดึกแล้ว ” เสียงของออทั่มที่เดินผ่านมาพูดขึ้นนิ่งๆ ฉันไม่ฟังเสียงของเขายังคงว่ายน้ำต่อไป “ ฉันเตือนเธอแล้วนะ ” ออทั่มยืนกอดอกพูดเสียงเข้ม “ มันเรื่องของฉันป่ะ ฉันจะว่ายน้ำจนถึงเช้าก็สิทธิ์ของฉัน ” ฉันเงยหน้าพูดอย่างเหวี่ยงๆ “ ขึ้นมา เดี๋ยวนี้ ” ออทั่มนั่งยอง ๆ ลงข้างๆ ฉันก่อนจะสั่งฉันด้วยหน้าเครียดๆ และเสียงโหดๆ แต่ว่า...ยัยซัมเมอร์ยังไม่ได้เอาเสื้อคลุมอาบน้ำมาให้ฉันเลยนะสิ จะให้เดินบิกินีแบบนี้ รอบบ้านมันก็จะดู แร๊งส์เกินไป “ ก็ได้ ” ฉันก็ขึ้นจากน้ำ ทำให้เขาสามารถมองเห็นชุดว่ายน้ำที่แสนจะเซ็กซี่ได้เต็มตา ออทั่มนิ่งไปทันที และลุกขึ้นหันไปอีกทาง “ขึ้นห้องไปซะ นี่มันดึกมากแล้ว ” ออทั่มพูดแบบเสียงสั่นๆ และหันไปอีกทาง “ อื้มรู้แล้วน๊า นายก็รีบไปซะสิ ” ฉันรีบไล่เขาทันที แล้วเขาก็เดินออกไปทันที ฉันหยิบลงมาแค่กางเกงยีนขาสั้นเท่านั้น เลยใส่คุมไปได้แค่ท่อนล่าง ทางขึ้นบันไดคงไม่มีใครหรอกนะ ฉันคิดว่า “ ยัยซัมนะๆ ต้องแอบขึ้นไปนอนหลับแน่ ๆ เลย ” ฉันบ่นยัยซัมเมอร์เบาๆ ฉันรู้สึกว่ามีอะไรมาสัมผัสกับแผ่นหลังขาวเนียนของฉันและ พอหันไปก็แทบจะช็อก “ ปูไต่ๆ ไต่ ไต่ ...ขาว...เนียน....และ โอ้โห้ ไฟหน้าทิ่มตาพี่เต็ม” ผู้ชายหน้าหวาน สายตาหื่นกาม กำลังมาฉันอย่างพร้อมจะเขมือบ หน้าเขาแดงก่ำ กลิ่นเหล้าหึ่ง ฉันตกใจก้าวถอยห่างจากเขาทันที และมองด้วยสายตารังเกียจ “ ไหนไอ้วินบอกว่า รักเมียคนเดียวไง ทำไมมีเด็กเอ๊าะ ๆ แบบนี้ในบ้านด้วยละคะ หรือว่าเป็นเด็กที่ใครโทรสั่งมา “ หมอนั่นพูดจา คะ ขา อย่างน่าสะอิดสะเอียน “ ไม่อยากกินแล้วเหล้า อยากกินนมมากกว่า ” ไอ้บ้านั่นพูดด้วยเสียงกระเซ้าอย่างหื่นกามๆ ฉันไม่ตอบอะไรและหันหลังให้ แต่ พรึ๊บบบบ มือของเขาไวกว่าที่ขึ้น และ เขาก็กระตุกบิกินนีท่อนบนให้ที่คายปมเชือกออกได้อย่างง่ายดาย บิกินนีสีดำร่วงลงไปอยู่ที่พื้น พร้อมกับสติของฉัน “ ไอ้เจบีมาทำเหี้ยอะไรตรง...” เสียงของพี่หน้าหล่ออีกคนดังขึ้นและเขากำลังจะเข้ามาเห็น ฉันโป๊ แต่ พรึ๊บบบบบบบ ฉันถูกดึงตัวเข้าไปกระทบกับ แผ่นอกหนาของใครบางคน หน้าอกของฉันแนบเข้าไปกับตัวของเขา และปกปิดได้อย่างมิดชิด “ ทำไมเตือนอะไรถึงไม่เคยฟัง ” เสียงออทั่มพูดข้างๆ หูก่อนจะเอาตัวบังเรือนร่างเปลือยๆ ของฉันเอาไว้

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more