ดูแลเกินลิมิต
934 คำ
ตอนที่ 3
เวลา 20.00 น.
เมื่อถึงเวลาปิดคลินิก แพรพลอยจึงขอเดินทางกลับไปบ้านพร้อมกับหมอดนัย เพื่อจะไปดูแลพ่อของเขา
“เออ!..คุณหมอคะ วันนี้พลอยขอติดรถคุณหมอไปที่บ้านก่อนได้มั้ยคะ คือว่าพลอยขับรถไม่เก่ง ถ้าขับตามคุณหมอไม่ทันจะเสียเวลา เปล่า ๆ ขับตาม GPS ก็ไม่ค่อยเป็น”
“ได้ครับคุณพลอย แต่ว่าถ้าเสร็จงานแล้วคุณจะพักต่อที่บ้านเลยก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมจะให้เด็กรับใช้เตรียมห้องเอาไว้ให้”
“แต่พลอยยังไม่ได้เตรียมชุดมาเลยค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปส่งคุณเสร็จ ผมจะให้เด็กรับใช้ที่บ้านจัดการเรื่องชุดให้นะครับ คุณไม่ต้องห่วง”
“ขอบคุณค่ะ คุณหมอ” แพรพลอยยิ้มกว้าง แอบคิดเล็กคิดน้อยว่าหมอดนัยชอบเธอ
และเพื่อจะให้เธอรู้ทางไปบ้านของเขา และรู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน ดนัยจึงยอมให้เธอนั่งรถกลับไปพร้อมกับเขา โดยปกติแล้วดนัยจะไม่ค่อยกลับบ้าน เขาจะพักที่คอนโดใกล้ ๆ คลินิกแทน
เป็นครั้งแรกที่แพรพลอยได้มีโอกาสไปดูแลผู้ป่วยชายวัยเกือบเจ็ดสิบ ชนิดพิเศษแบบใกล้ชิด ท่านป่วยเป็นเส้นเลือดในสมองตีบ ปัจจุบันเดินไม่ได้ต้องนั่งรถเข็นและเป็นโรคความจำเสื่อมหลงลืมในบางช่วงเวลา....ท่านเคยเป็นข้าราชการและต้องมาอยู่เรือนเล็กของลูกชายของท่านอีกคนซึ่งเขาเคยเป็นถึงคหบดีและเป็นพี่ชายคนโตของหมอดนัย
ที่นี่นอกจากท่านก็มีแค่แพรพลอยในเรือนนี้เท่านั้น....ส่วนคนอื่น ๆ จะอยู่ที่เรือนใหญ่กันหมด ทีแรกเมื่อมาถึงบ้าน เธอก็ไม่อยากรับงานนี้แต่ไม่อยากปฏิเสธหมอดนัย เพราะลึก ๆ แพรพลอยก็หวังในตัวของคุณหมอเช่นกัน
ที่บ้านเงียบเหงาและวังเวงมาก แต่ด้วยเงินค่าจ้างหลายหมื่นบาทต่อเดือน ก็ทำให้เธอรับกับความเป็นอยู่แบบนี้ได้.... เธอก็ยัง งง ๆ อยู่ว่าทำไมหมอดนัยถึงจ้างเธอให้มาดูแลคุณพ่อด้วยค่าจ้างที่แพงลิบลิ่ว แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรมากนัก
“ผมส่งคุณแค่นี้นะครับพลอย”
“ถ้าคุณทำหน้าที่เรียบร้อยแล้ว คุณพักที่นี่ได้นะครับ ผมได้เด็กเตรียมห้องเอาไว้ให้คุณแล้ว อยู่บริเวณตรงกันข้ามกับห้องของคุณพ่อ ถ้าคุณมีอะไรก็โทรหาผมได้นะครับ หรือจะเรียกป้าแจ่มแม่บ้านก็ได้ เบอร์โทรของป้าแกติดไว้ที่เตียงคุณพ่อด้านบนนะครับ” แพรพลอยชำเลืองตามองตามนิ้วของคุณหมอที่ชี้ไปยังเบอร์โทรที่ติดไว้
“ขอบคุณค่ะ” แพรพลอยหวังในใจลึก ๆ ว่าเธอจะพิชิตใจของคุณหมอหนุ่มคนนี้ได้ แพรพลอยทำงานอยู่ที่แผนกโอพีดีของโรงพยาบาล จึงไม่ได้มีขึ้นเวร และสามารถทำหน้าที่ดูแลคุณพ่อของหมอดนัยได้สะดวกกว่ารสสุคนธ์ เพราะถ้าเป็นรสสุคนธ์ เธอต้องขึ้นเวรด้วยคงจะไม่มีเวลาว่างเช่นนี้ แพรพลอยมั่นใจว่ารสสุคนธ์คงไม่มาทำงานแบบนี้ได้อย่างแน่นอน
หมอดนัยจ้างแพรพลอยดูและคุณพ่อของเขา ในช่วงตั้งแต่ สองทุ่มจนถึงกลางคืนพอท่านหลับเธอก็สามารถไปพักได้ หน้าที่ของแพรพลอยก็มีแค่ เช็ดตัว ป้อนข้าว ป้อนยา พานั่งรถเข็น และอยู่คุยจนถึงตอนที่ท่านหลับ เพราะตอนกลางวันหรือก่อนจะถึงเวลาสองทุ่มก็จะมีเด็กรับใช้คอยดูแลท่านอยู่แล้ว
หลังจากที่คุณหมอดนัยกลับออกไปแล้ว แพรพลอยก็ถึงกับสะดุ้ง เมื่อเสียงแหบแห้งเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังของเธอ
“หนู ๆ มาเช็ดตัวให้ฉันหน่อยสิ” เสียงแหบพร่า ทำคนถูกเรียกถึงกับตกใจ เธอรีบหันมามอง และรีบเดินเข้าไปหาทันที
“ค่ะ ๆ”
“เดี๋ยวพลอย ขอเวลาเตรียมอุปกรณ์สักครู่นะคะ” แพรพลอยกุลีกุจอเอากะละมังใบเล็กชุบผ้าขนหนูบิดให้พอหมาด ๆ เพื่อมาเช็ดตัวให้กับชายสูงวัยท่านนี้
....เนื้อตัวท่านถูกเธอเช็ดถูไปทั่วลำตัว การสัมผัสชำระกายของคนป่วยเธอจำเป็นต้องสวมถุงมือยางทุกครั้ง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคนป่วยท่านนี้ มือซนเอามาก ๆ มือของเขาไม่อยู่นิ่งพลางจับสะโพกเธอลูบไล้ไปมา แพรพลอยถึงกับตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แต่ก็ไม่กล้าต่อว่าอะไร
“จะใส่ทำไมกันละ ถุงมือนั่นนะ รังเกียจฉันมากนักหรือไง”
“ปะเปล่าค่ะ คือว่าดิฉันใส่เพื่อความสะอาดค่ะ”
“ถอดออก” เสียงตวาดดังลั่น จนแพรพลอยไม่กล้าสบตาชายสูงวัยท่านนี้เลย
“............”
“ถอดออกเดี๋ยวนี้”
“ค่ะ ๆ” แพรพลอยจำใจถอดถุงมือยางออกและทำความสะอาดร่างกายให้ชายสูงวัยท่านนี้ต่อ
“เช็ดตัวด้านบนเสร็จแล้ว ก็ถอดกางเกงฉันออกสิ”
“ค่ะ ๆ” พยาบาลสาวรับคำแล้วค่อย ๆ ถอดกางเกงขาสั้นของชายสูงวัยออกทันที ภายในเหลือเพียงกางเกงในสีครีม เธอรีบเอาผ้าเช็ดตัวคลุมท่อนล่างเอาไว้ แต่ที่น่าสนใจกว่าคือ ท่อนเอ็นลำใหญ่ทำไมมันตึงคับกางเกงในแบบนั้น ก็แปลกด้วยวัยของท่านไม่น่าจะมีอารมณ์แบบนี้ได้
- ผู้เขียน
