รุ่งเช้าอโรชาก้าวออกจากห้อง หลังจากแต่งกายเรียบร้อยแล้ว ได้กลิ่นอาหารลอยแตะจมูก คนสวยชะงักเมื่อเดินเข้ามาตรงครัว กลับเห็นว่าเขากำลังทำอาหารเช้าอยู่ พอหันกลับมาเห็น เลยยิ้มกว้างอวดฟันขาว แล้ววางจานอาหารไว้ ถอดผ้ากันเปื้อน แล้วมองหญิงสาว
“นั่งลงสิครับทานอาหารก่อน”
อโรชาทำตามความต้องการ หย่อนกายลง แล้วตักอาหารที่เขาทำใส่ปาก อยากโกรธเหมือนกันแต่ทำไม่ได้ พอมาเจอเขาดูแลเอาใจใส่เช่นนี้ ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเอง มีคนรักใหม่ ที่ดีต่อเธอ ไม่คิดทอดทิ้ง ตอนนี้เธอเหงา และขาดที่พึ่งพิงทางใจ เขาคือคนเดียวที่ยื่นมือเข้ามาในช่วงเวลาที่ตนเองหมดหวัง ท้อแท้กับทุกอย่าง
“อร่อยไหมครับ”
“ใช้ได้ค่ะ”
จบมื้ออาหาร สองร่างเดินเคียงกันเหมือนเช่นเคย อโรชาลงจากรถทันทีที่มันจอดลง ใจจริงไม่อยากเดินทางมาพร้อมกับเขาเท่าใดนัก เพราะเบื่อเป็นขี้ปากคนอื่นเต็มทน ทว่าตอนนี้ กลับไม่อยากสนใจอะไร เธอเหนื่อยเกินกว่าจะคิดมาก กับคำพูด
