“เราสองคนเคยผิดพลาดด้วยกัน ไม่ใช่เขาคนเดียวที่ทำผิด ฉันเองก็ด้วย แต่ถึงอย่างไร ในเวลานี้กลับเป็นคุณราชินทร์เพียงคนเดียว ที่ยื่นมาช่วยเหลือฉัน ในวันที่ฉันไม่เหลือใคร ส่วนคุณกลับตำหนิฉันแล้วเดินหนีไป!”
“ก็นี่ไง ผมถึงได้ขอโทษคุณนี่ไงโรส ผมผิดไปแล้ว!”
“คุณควรเป็นคนที่ยืนเคียงข้างฉัน ถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คุณกลับตอกย้ำซ้ำเติมให้ฉันดูไร้ค่า!”
“ไม่! ตอนนั้นผมหน้ามืดตามัว ฟังคำพูดของคนอื่นมากเกินไป เลยไม่ได้ไตร่ตรองให้ดี!” นพรุจหน้าตาตื่นตระหนก
เธอส่ายหน้าทั้งน้ำตา “ไม่เลยรุจ ความจริงถ้าคุณรักฉันมากพอ มันจะไม่เป็นแบบนี้ แต่เพราะคุณเห็นแก่หน้าตัวเองมากกว่า คุณเลยเลือกทิ้งฉันไป!”
“ผมรู้ตัวแล้วว่าผมผิดไป ผมรู้ว่าขาดคุณไม่ได้ ผมถึงมาขอร้องอ้อนวอนคุณนี่ไงโรส”
อโรชายิ้มทั้งน้ำตา “อย่ากลับมาอีกเลยค่ะ นิดกำลังรอคุณอยู่ ฉันไม่อยากให้น้องสาวคุณมาทำร้ายฉันอีกแล้ว”
“นิดไม่มีทางทำร้ายคุณได้อีกโรส ผมจ
