EP02.2 กินข้าวกันมั้ย
1792 คำ
“ปวดหัวเป็นบ้า!”
“หาหมอมั้ย?” หมอนั่นพูดเสียงอ่อนแล้วช้อนสายตาที่ประกายวาววับกลับมาทำให้ลมหายใจฉันสะดุดเล็กน้อย
เวรเอ๊ย ความเซ็กซี่ของอีตานี่เป็นภัยจริงๆให้ตายสิ! ถ้าตัดความมึนๆของนายออกไปได้จะเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟคมาก บอกเลย!
“ไม่ล่ะ” ฉันโบกมือปฏิเสธ ความจริงแค่นายรีบๆออกไปฉันคงจะดีขึ้นทันตาเห็นเลยล่ะ -_-^
“ก็ดี” อีตานั่นยักไหล่อย่างไม่สนใจก่อนจะตักข้าวเข้าปากเคี้ยวกรุบๆอย่างไม่สนใจ ฉันถอนหายใจยาวพลางเท้าคางพิจารณาคนตรงหน้าอย่างละเอียด ใบหน้านิ่งนั่นก็เลยมองกลับด้วยสายตาที่บ่งชัดว่ามองทำไมทันที
“ถามจริงๆนะ” ฉันโพล่งขึ้นแล้วเอาส้อมเขี่ยข้าวเล่น “เมื่อวานนายเมารึเปล่า?”
ถ้าตอบว่าไม่เมา มีเฮค่ะ -_-+
“ไม่...”
“นาย!” ฉันลุกพรวดก่อนจะจ้องตาเขาถลึง
ถ้านายไม่เมาแสดงว่านายฉวยโอกาสกับฉันใช่มั้ย หา! เลวที่สุด! อ๊าก ฉันจะฆ่านายคริส! นายมาทำลายความบริสุทธิ์และจิตใจของหญิงสาวคนนี้ได้ยังไงยะ จิตใจทำด้วยอะไร ฮือ TOT
“ไม่กินเหรอ?” เขาถามเสียงเรียบก่อนจะตักแกงใส่จานข้าวฉันด้วยท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“นายฟังฉันอยู่มั้ยเนี่ยฮะ?”
“?” อีตานั่นทำตาแป๋วทำให้ฉันเดือดปุดๆจนควันแทบจะออกหู เอาส้อมทิ่มตาให้ตายเลยซะดีมั้ยเนี่ย อีตาบ้าเอ๊ย! –O-^
“เมื่อวานนายเมารึเปล่า?” ฉันถามทวนอีกครั้ง
“อร่อยดีนะ”
ย๊ากกก! คริส! ไอ้บ้า ไอ้งี่เง่า นายช่วยดึงสติตัวเองออกมาจากจักรวาลเล็กๆในมันสมองเม็ดถั่วน้อยของนายก่อนจะได้มั้ยฟ่ะ! ฟังฉันบ้างสิโว้ย! โอ๊ย ปั้นหยาเครียด จะคุยกับอีตานี่แต่ละทีสูญเสียพลังงานมหาศาลเหลือเกิน =^=
“ฉันคุยกับคนอยู่จริงๆใช่มั้ยเนี่ย พระเจ้า –O-”
“อือ” เขาพยักหน้ารับ
เมื่อกี้ไม่ใช่คำถามเฟ้ย! ทีถามล่ะไม่ตอบ ฉันจะทำยังไงกับหมอนี่ดีวะเนี่ย หงุดหงิดที่สุด
“เฮ้อ ชาตินี้จะคุยกับนายรู้เรื่องมั้ยเนี่ย” ฉันถอนหายใจออกมายาวเหยียดด้วยความละเหี่ยใจ ใครก็ได้บอกปั้นหยาที หมอนี่สร่างเมารึยัง -_-;;
“ฉัน?” เขาเลิกคิ้วสูงก่อนจะวางช้อนส้อมแล้วชี้นิ้วไปที่ตัวเอง
เออ นายนั่นแหละ ก็ตอนนี้มีกันอยู่สองคนนี่เฟ้ย –O-
“ใช่น่ะสิ ฉันถามอะไรนายก็ไปคนละเรื่องตลอด ฉันเหนื่อยแล้วนะ”
“...”
“ต้องทำยังไงนายถึงจะเข้าใจที่ฉันพูดเนี่ย เฮ้อ” ฉันกุมขมับก่อนจะชำเลืองตาไปมองอีตานั่นที่ยังคงกระพริบตาปริบๆ เออ ที่บ่นๆไปเมื่อกี้ก็ไม่รู้จะออสโมซิสเข้ามันสมองเขาบ้างรึเปล่า เพลียเว่อร์เจ้าค่ะ -_-^
“ไม่ยากหรอก”
หือ O-O?
ฉันเบิกตาโตเมื่อจู่ๆหมอนั่นก็ลุกพรวดแล้วเดินดุ่มๆมาทางฉันพร้อมด้วยออร่าไม่น่าไว้วางใจ
“อะ อะไร ลุกมาทำไม จะกลับแล้วใช่มั้ย –O-;;” ฉันถอยกรูดแล้วตั้งท่ามวยไทยไว้ป้องกันตัว จริงๆแล้วฉันก็ตั้งท่าขู่ไปงั้นแหละ แต่ถ้าหมอนั่นเข้ามา ฉันวิ่งจริงๆด้วย -_-;;
“ยัง” เขาว่าก่อนจะกดมือที่กำหมัดของฉันลงและตามด้วยการช้อนตัวฉันขึ้นแบบไม่ให้ทันตั้งตัว
พรึ่บ
เฮ้ย! อะไรวะเนี่ย! O[]o! จู่ๆก็เข้ามาอุ้ม ฉันนอนตัวเกร็งในวงแขนแข็งแรงแล้วอ้าปากพะงาบๆมองหน้าเรียวที่ชายนัยน์ตาสีเฮเซลสุดเซ็กซี่นั่นลงมาอย่างเจ้าเล่ห์
“...”
หล่อสะพรึงมากค่า
เวร! ไม่ใช่เวลาจะมาตื่นเต้นซะหน่อย อีตาบ้านี่กำลังลวนลามฉันอยู่นะ >O
“คะ คริส! ปล่อยฉันลงนะ!”
“อือ”
...แต่ไม่ปล่อย
แล้วนายจะตอบรับฉันทำแป๊ะอะไรฮะ TOT
“ถ้าไม่ปล่อยฉันจะร้องลั่นห้องจริงๆด้วย!” ฉันว่าพร้อมกับพยายามหยิกไปที่ท้องของอีตานั่นแต่กลับปรากฏว่ามันแน่นและแข็งยิ่งกว่าปูนซีเมนต์
ขอเดาว่ามันคือกล้ามซิกแพ็ก -.,-
“เมื่อวานก็ร้อง” อีตานั่นพูดเสียงนิ่งแต่กลับเสียดแทงจิตใจฉันอย่างรุนแรง
...ร้อง? ร้องอะไรเฮ้ย OoO! พูดดีๆนะ ใครร้อง บ้า ไม่ใช่ฉ๊านนน! ม่ายจริ๊งงง! ใส่ร้ายค่า ข่าวโคมลอย ไม่มีหลักฐานอย่ามาปรักปรำฉันจะได้มั้ย TOT
“ดังมาก”
OoO! ดังมาก! คะ คุณพระ!
“ระ ร้องอะไร ใครร้อง พูดให้เคลียร์นะ!” ฉันโวยวายแล้วตีหน้าอกอีตานั่นตุบๆแต่ก็ดูเหมือนจะไม่สะเทือนเพราะใบหน้าของเขาก็ยังคงนิ่งเหมือนเดิมแถมยังตบท้ายด้วยการใช้สายตามองหน้าฉันเพื่อบอกว่าใครร้องแทนคำพูด
นี่สินะ ที่เค้าเรียกว่า มองตาก็รู้ใจ ฮือๆ แล้วข้างๆห้องจะมองฉันเป็นคนยังไงเนี่ย หมดกัน ปั้นหยาY_Y
“ว่าแต่...ที่นายรู้เนี่ย” ฉันหรี่ตาอย่างจับผิด “นายไม่ได้เมาใช่มั้ย!!”
“...” อีตานั่นอมยิ้มแล้วยักไหล่ไม่ยอมรับและไม่ปฏิเสธทำให้ฉันเบิกตาโพลงและปรี๊ดสุดๆ
ไอ้ท่าทีแบบนั้นมันคืออะไรยะ! กรี๊ดดด! TOT
“ตอบมาเดี๋ยวนี้นะ! ตอบๆๆๆ” ฉันทั้งจิกทั้งข่วนทั้งตีแขนเขาแล้วโวยวายดีดดิ้นแต่อีตานั่นก็ไม่ตอบสักแอะแถมยังอุ้มฉันเดินฉาดๆไปที่...
O_O
เอ๊ะ นั่น...
ห้องนอนฉันนี่หว่า!!
“น่ะ นายจะทำอะไรเนี่ย ฉันไม่ได้ง่วงนะ ปล่อยๆๆๆ ปล่อยโว้ย!” ฉันแผดเสียงดังลั่นก่อนจะพยายามดิ้นสุดแรงแต่ก็ไม่สามารถทำให้นายตอหม้อคริสสะเทือนหรืออ่อนแรงลงแต่อย่างใด
แฮ่กๆๆ ขอพักเหนื่อยแปป ใช้แรงเยอะเกิน -_-;;
“ปล่อยช้านนน!”
ตุบ!
คราวนี้ได้ผล อีตานั่นปล่อยฉันลงทันที แต่ฉันคงจะดีใจมากกว่านี้ถ้ามันไม่ใช่...เตียง!!
“นาย...อย่าบอกนะว่า...” ฉันกลืนน้ำลายเอื๊อกพร้อมๆกับหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะชะชะช่า
“ว่า?” อีตานั้นยิ้มกว้างจนดวงตาเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว แต่การที่คนตรงหน้ายิ้มแบบนั้นมันทำให้ฉันสังหรณ์ถึงอันตรายที่คืบคลานเข้ามาอย่างสุดๆ
ปั้นหยาว่ามันอาจมีพลังงานบางอย่างก็เป็นได้ –O-;;
“ฉันจะไปกินข้าวแล้ว!” ฉันว่าก่อนจะพยายามเบี่ยงตัวออกแต่ถูกเรียวแขนขาวมาบังทางไว้ก่อน
“...”
เอื๊อก! ฉันกลืนน้ำลายแล้วหันไปมองอีตานั่นที่ยังคงยิ้มอยู่
พระเจ้า เจ้าตอหม้อคริสมันยิ้มกว้างกว่าเดิมอีก TOT
“นายกำลังทำอะไรเนี่ย? ฉันจะไปกินข้าวแล้ว!” ฉันดันแขนเขาออกทำให้อีตานั่นเปลี่ยนเป็นคว้าเอวฉันและกดน้ำหนักตัวทับลงมาจนฉันล้มลงไปนอนกับผ้านวมนุ่มๆบนเตียง นัยน์ตาสีเฮเซลพราวประกายไปด้วยความหิวกระหายทอดลงมาพร้อมกับรอยยิ้มร้ายกาจ
ปีศาจ เจ้าตอหม้อกลายเป็นปีศาจไปแล้วเจ้าข้าเอ๊ย TOT
“ถ้าไม่หยุดฉันฆ่านายแน่!” ฉันขู่พร้อมสายตาคาดโทษพร้อมกับใช้ฝ่ามือดันแผงอกหมอนั่นออก ก่อนจะถูกมือใหญ่ของเขารวบแขนเอาไว้ในข้างเดียวพร้อมกดมันลงกับที่นอนนุ่มจนจมลงกับเตียงไม่ให้ขัดขืน
“ตอบคำถามเธอไง” ลมหายใจอุ่นๆนั่นเป่ารดหน้าฉันเล็กน้อยทำเอาไรขนอ่อนลุกชันอย่างประหลาด
“...”
ถามอะไรทำไมมันจบลงแบบนี้? งงไปหมดแล้ว –O-
“ด้วยร่างกายน่ะ...”
สาบานได้ว่าฉันเห็นเจ้าบ้านี่กระตุกยิ้มชั่วๆขณะพูดด้วย! ฉันหรี่ตาพร้อมเบ้ปากอย่างอารมณ์เสียทันที หมอนี่กำลังเล่นตลกอะไรกับฉันอยู่แน่ๆเลยใช่มั้ย? ฉันว่าฉันย้ำชัดมากแล้วนะว่าเมื่อวานมันเกิดขึ้นเพราะฉันเมาและห้ามเขาแตะต้องฉันอีก!
“ถ้าจะตอบคำถามก็แค่พูดออกมาก็พอแล้วย่ะ! นายมีปากไว้ดูเล่นเหรอ -_-^”
“เปล่า ^_^”
ยิ้มมม! ยิ้มอีกแล้ว! ไอ้รอยยิ้มหวานเคลือบน้ำตาลแฝงยาพิษแบบนั้นมันคืออะไรวะคะ
“ไว้ทำแบบนี้...”
“?” ไม่มีรีรอให้ตอบคำถาม ริมฝีปากสีแดงสดก็ทาบทับลงมาช่วงชิงอย่างรวดเร็ว หยุดทุกถ้อยคำพูดของฉันได้สนิท ลมหายใจอุ่นๆที่รดรินอยู่บนผิวหนังพร้อมนัยน์ตาเปี่ยมเสน่ห์นั่นสะกดให้ฉันยอมโอนอ่อนผ่อนตามอย่างว่าง่าย...
ขอเคลิ้มสักครู่...
ย๊ากกก! ปล่อยยยโว้ย!!
ฉันดึงสติกลับมาก่อนจะพยายามดิ้นและหันหน้าหนี ขืนปั้นหยาเคลิ้มมีหวังไม่จบแค่จูบแน่! ต่อให้ฉันดิ้นเป็นปลากระดี่อีตาตอหม้อนั่นก็ไม่มีท่าทีว่าจะละริมฝีปากออกไปแต่กลับเร่งจังหวะและบดขยี้ริมฝีปากชาวบ้านอย่างเอาแต่ใจราวกับว่ายิ่งขัดขืนยิ่งชอบ
ไอ้คนซาดิสก์ โฮก TOT
...ตึก ตัก
อุณหภูมิร่างกายฉันสูงขึ้นพรวดพราด ยิ่งดิ้นแรงเท่าไหร่ เขาก็กอดรัดแน่นขึ้นเท่านั้น เวรเอ๊ย หมอนี่จูบเก่งเป็นบ้า!
...ตึก ตัก ตึก ตัก
เสียงอะไรวะเนี่ย น่ารำคาญจริงโว้ย!!
...ตึก ตัก ตึก ตัก
เสียงนั้นมันยังคงดังแรงแล้วถี่ขึ้นเรื่อยๆก้องอยู่ในโสตประสาทจนฉันมึนเมาไปหมด ร่างกายฉันอ่อนยวบและหมดแรงจนกระทั่งเขาละริมฝีปากออกไป
“คุยกับคริส” เสียงแหบต่ำแต่เซ็กซี่นั่นกระซิบข้างหูกระตุ้นให้ไอ้เสียงน่ารำคาญนั่นดังขึ้นอีก
...ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก
“ต้องบนเตียง”
ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก!
และดังขึ้นอีก...
“...”
นัยน์ตาสีเฮเซลภายใต้ขนตาแพยาวนั่นสบตาฉันพร้อมกับยักคิ้วยียวนราวกับผู้ชนะ
“ถึงจะเข้าใจ”
พะ พูดบ้าอะไรวะเนี่ย! ฉันเบิกตาโพลงก่อนจะนึกย้อนไปถึงบทสนทนาก่อนหน้า
“ต้องทำยังไงนายถึงจะเข้าใจที่ฉันพูดเนี่ย เฮ้อ”
“ไม่ยากหรอก...”
ฮะ ฮะ ฮะ ตกลงนี่ฉันพูดล่อเป้าให้เขาทำแบบนี้เหรอ! คุยบ้าอะไรบนเตียง แบบนี้ไม่เรียกว่าคุยแล้วเฟ้ย! แถวบ้านฉันเรียกซัมบาเดเฮ้ โป๊ะโป๊ะชึ่ง ไม่ใช่คุย! ฮือ! ไม่เข้าใจเลยโว้ย! TOT
แต่ไอ้ที่ไม่เข้าใจยิ่งกว่าคือไอ้เสียงที่ดังหนวกหูนี่...
ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก!
เสียงอะไรวะเนี่ย…!
เดี๋ยวนะ... นี่มัน เสียงหัวใจฉันเองนี่หว่า!
- ผู้เขียน
