EP02.1 กินข้าวกันมั้ย
1102 คำ
ซวย ซวย ซวยโคตร!
ฉันสบถขณะที่กำลังนอนแช่น้ำในอ่างพลางขัดสีฉวีวรรณทุกซอกทุกมุมล้างกลิ่นอายของหมอนั่นออกไปให้หมด! แค่ฉันเห็นร่องรอยแห่งประวัติศาสตร์ตามเนินหน้าอกและต้นขาฉันก็รู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้า! ยิ่งนึกถึงหน้ามึนสุดติ่งของหมอนั่นแล้วทำเอาไมเกรนฉันแทบขึ้น!
พออีตานั่นออกจากห้องฉันไป ฉันก็หมดแรงทรุดฮวบลงกับพื้นทันที แถมยังรู้สึกระบมไปทั้งตัว ความรู้สึกเจ็บแล่นเข้าสู่โสตประสาทอย่างจังจนยืนไม่ไหวก็เลยคลานลงอ่างแทน ให้ตายเถอะ ทำไมครั้งแรกของฉันถึงโดนฉกชิงไปอย่างง่ายดายทั้งๆที่ปกป้องมันแทบตายแบบนี้ T_T
“เวรเอ๊ย” ฉันถอนหายใจยาวก่อนจะดันตัวลุกขึ้น ฉันอาบน้ำนานเกินไปแล้ว ถ้าหมอนั่นมาขณะที่ฉันยังแต่งตัวไม่เสร็จคงจะเป็นเรื่องแน่! ฉันคิดพลางสวมเสื้อคลุมอาบน้ำและเดินไปเปิดประตูห้องน้ำซึ่งมีร่างสูงยืนรอหน้านิ่ง
=O=!
อุ่...มาตั้งแต่เมื่อไหร่
“นายมาถึงแล้วทำไมไม่ส่งเสียงเรียกบ้าง!” ฉันพูดลอดไรฟันก่อนจะดันอีตานั่นออก
“อ่ะ ยา” คริสว่าพลางยื่นมาแทบจะกระแทกหน้าฉัน -_-^
“ซื้อมาถูกแน่นะ”
“...”
เงียบอีกแล้ว
ฉันเหลือบสายตาไปมองก่อนที่จะเห็นว่าอีตานั่นกำลัง...จ้องหน้าอกฉัน!
“อย่ามาทะลึ่ง” ฉันคว้าถุงยามาก่อนจะกระแทกร่างสูงไปให้พ้นทาง อีตานั่นไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรแค่เปลี่ยนมาโฟกัสที่ใบหน้าฉันแทน
“อือ”
ช่วยมีปฏิกิริยาอะไรหน่อยเถอะพ่อคุณ ช่วยทำให้ฉันคิดว่าคุยกับมนุษย์อยู่จะได้มั้ย หา ไอ้การที่นายเป็นแบบนี้มันขัดใจหญิงแม่มากรู้มั้ย! ฮือ! TOT!
“ถ้างั้นนายก็ไปได้แล้ว” ฉันหันไปสบนัยน์ตาสีเฮเซลแล้วจิกเล็กน้อยด้วยความหมั่นไส้
“...”
ดูเหมือนฉันจะเห็นเครื่องหมายคำถามลอยออกมาจากหน้าเขาด้วยล่ะ -_-;
“กลับบ้านไปซะ” ฉันพูดอีกรอบพร้อมโบกมือไล่
เอ้า กลับไปได้แล้ว ชิ่วๆ อย่ามายืนทำหน้ามึนให้ฉันชอกช้ำจะได้มั้ย T^T
“กินข้าวมั้ย?” เขาว่าพลางเอานิ้วจิ้มจึกๆที่...
หน้าอก -_-^
นายไม่มีที่อื่นให้แตะแล้วเหรอยะ! กรี๊ด! หน้าฉันขึ้นสีทันทีก่อนจะปัดมือเขาออกแรงๆ โว้ย! เกลียดหมอนี่ที่สุดเลย เกลียด เกลียด เกลียด! หน้าอกฉันเป็นของสงวนนะเฟ้ย! T^T
“คริส ฉันจะไม่ไหวกับนายแล้วนะ! อย่ามาแตะต้องฉันอีก! เมื่อวานฉันเมาโปรดเข้าใจและยัดมันใส่มันสมองน้อยๆของนายด้วย!” ฉันขึ้นเสียงก่อนจะปรี๊ดแตกอีกรอบเมื่ออีตานั่นพยักหน้ารับด้วยใบหน้าตาย
อ๊ากกก! นี่ฉันเป็นคนด่าเขาหรือโดนด่าวะเนี่ย ทำไมเจ็บใจขนาดนี้ -_-^^^
“เร็วๆนะ”
“?”
“หิวแล้ว” อีตานั่นตีหน้ามึนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นก่อนจะหันขวับจบบทสนทนาด้วยการไปเปิดถุงกับข้าวที่โต๊ะอาหาร
นะ นายไม่ได้ฟังฉันเลยใช่มั้ยเนี่ย! ใครก็ได้บอกทีผู้ชายคนนี้มีหูไว้ประดับใช่มั้ย ทำไมฉันรู้สึกเหมือนเราสื่อสารกันไม่ค่อยจะรู้เรื่องเลยวะคะ TOT
ฉันสะบัดหน้าแล้วรีบวิ่งหนีไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนที่ไอ้บ้านั่นเกิดคลั่งปล้ำฉันขึ้นมาอีก! ใครจะไปรู้ล่ะ เห็นนิ่งๆแต่จริงๆอาจจะหื่นตัวพ่อก็ได้ -^-! ดูจากร่องรอยแห่งประวัติศาสตร์ที่เขาฝากไว้เต็มตัวขนาดนี้ฉันว่าคงจะไม่ธรรมดาหรอก!
โอ๊ย เห็นแล้วเครียด TOT ฉันเลือกใส่เสื้อวอร์มตัวที่มิดชิดที่สุดพร้อมรูดซิปปิดจนถึงคอ กางเกงขายาวแทบจะลากพื้น นี่ถ้าไม่เกรงใจฉันจะใส่หมวกไอ้โม่งเพื่อปกปิดใบหน้าสุดเซ็กซี่ของตัวเองไปแล้ว! แต่บังเอิญว่าไม่มี ครั้นจะใส่หน้ากากอุลตร้าแมนก็ดูจะเกินวัยไปหน่อย เดี๋ยวอีตานั่นคิดว่าฉันจะออกไปปราบสัตว์ประหลาด -_-;; ฉันจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมก่อนจะเดินดุ่มๆออกไปที่โต๊ะด้วยสายตาหวาดระแวง พออีตานั่นเห็นฉันก็โพล่งคำถามว่า...
“หนาวเหรอ?”
เหอะ ยังจะถามอีก ที่ฉันใส่ชุดแบบนี้ก็เพราะกลัวจะไปกระตุ้นต่อมหื่นนายหรอกเฟ้ย! -_-
^
“นายคงไม่ได้ใส่ยาอะไรแปลกๆลงไปในกับข้าวใช่มั้ย?” ฉันหรี่ตาอย่างจับผิดกลัวว่าไอ้เวรนี่จะเกิดความคิดเลวๆแล้วมอมยาปล้ำฉัน!
“ยา?” เขาเลิกคิ้วสูงอย่างไม่เข้าใจ
“เหอะ ใครจะไปรู้ นายอาจจะมอมยาฉันก็ได้” ฉันเบ้ปากแล้วนั่งลงตรงข้ามเขา
“...” เขาชายนัยน์ตาสีเฮเซลที่ประกายไปด้วยความเซ็กซี่ก่อนจะกระตุกยิ้มเล็กๆที่มุมปาก “ไว้จะลองคิดดู”
OoO!
จะ-ลอง-คิด-ดู!!!
ที่พูดเนี่ย ฉันไม่ได้เสนอนายนะยะ! ฉันแค่ตั้งข้อสงสัยเฉยๆย่ะ อย่าคิดอะไรที่ตรงข้ามกันนักจะได้มั้ยฮะ -_-^โอ๊ย เพลีย แค่นั่งหายใจใกล้อีตาบ้านี่หนึ่งนาทีก็ทำให้ฉันประสาทเสียไปหลายตลบแล้วนะ!
“หุบปากไปเลย ไอ้บ้า -_-^” ฉันเบ้หน้าใส่อีตานั่นทันทีก่อนจะยกถุงยาที่เขาเอามาให้ขึ้นมาบนโต๊ะอาหาร “ว่าแต่ว่า ไอ้เนี่ยกินยังไง นายได้ถามมารึเปล่า?”
“กิน...” หมอนั่นปรายสายตามามองแล้วทำท่าคิดไม่ตก
เฮ้ยๆๆ ดีๆนะเฟ้ย ถ้ากินผิดมันเป็นอันตรายต่อชีวิตสุดสวยนะเออ –O-
“กับน้ำ”
“...” ฉันเลิกคิ้วสูงแล้วกระพริบตาปริบๆอย่างไม่เข้าใจ เออ ฉันรู้แล้วว่าต้องกินกับน้ำ ที่ฉันหมายถึงคือกินก่อนอาหาร หลังอาหาร เมื่อไหร่ยังไงต่างหากเฟ้ย! ฉันคงไม่บ้ากินยาพร้อมโอวันตินหรอกย่ะ –O-!
“นายไม่ได้ถามเค้ามาหรือนายไม่ได้ฟัง?” ฉันพูดเสียงต่ำทำให้อีตานั่นเหลือบสายตาไปมองทางอื่นอย่างเนียนๆ และถ้าให้ฉันเดาคงเป็นอย่างหลังซะมากกว่า!
หนอย! อีตาบ้านี่! เรื่องแค่นี้ต้องให้ฉันสั่งด้วยเหรอฟ่ะ ฉันเริ่มจะสงสัยแล้วนะว่าเขาใช้ชีวิตมาบนโลกได้จนโตเป็นควายขนาดนี้ได้ยังไงน่ะ!
- ผู้เขียน
