CHAPTER 5
1212 คำ
CHAPTER 5
“มัดพวกมันเอาแล้วครับเฮีย”
น้ำเสียงที่ค่อนข้างออกไปทางเย็นชาเหมือนเช่นเดียวกับนายของตัวเองอย่างชัดเจนจนแทบแยกไม่ออกทั้งบุคลิกที่ดีดูไม่แพ้ผู้เป็นนายไม่ว่าจะเป็นส่วนสูงหน้าตาที่หล่อผิวคล้ำกว่าน้อยนิดแต่ก็ยังมีสิ่งที่แตกต่างกันอย่าชัดเจนคือสีผมของเขาจะออกไปทางสีแดงเข้ม
“ดีจะได้จัดการตามวิธีของกู!”
“…”
ผมวางแก้วเหล้าลงแล้วหันไปสบตากับไอ้วายุลูกน้องของตัวเองด้วยความรู้กัน ไอ้วายุเป็นมือขวาของผมเองทั้งทักษะทางด้านการทำงาน การต่อสู้ การบริหารงานเป็นเลิศและมันก็รู้ใจดีของผมที่สุดเหมือนกันไม่จำเป็นที่จะต้องมีลูกน้องที่รู้ใจมากไปกว่านี้แล้ว
“ตามมา”
ประโยคที่ไม่เชิงว่าเป็นคำสั่งออกจากปากที่ได้รูปของเฮียรูธไม่รู้ว่าตอนนี้เฮียคิดจะทำอะไรกับไอ้พวกนั้นที่เข้ามาในที่ที่ไม่สมควรเข้ามาหาเรื่องด้วยซ้ำ ตั้งแต่ที่ผมทำงานกับเฮียรูธมาไม่เคยเห็นเลยว่าครั้งไหนๆ แววตาจะรู้สึกโกรธมากกว่าครั้งนี้ไม่รู้สิไอ้พวกนั้นคงรนหาที่ตายเองสินะ
ก็แน่สิคนอย่างเฮียรูธไม่เคยที่จะเข้าไปหาเรื่องใครๆ ก่อนทั้งนั้นมีแต่ไอ้พวกสวะที่เข้ามาลองดีจากนั้นก็กลับออกไปได้แค่ร่างไร้วิญญาณเท่านั้นจะว่าโหดเถื่อนมันก็แค่นั้นในเมื่อพวกมันเองยังไม่รักชีวิตของตัวเองแล้วใครจะไปรักชีวิตของมันล่ะ? หมอไม่ใช่ว่าจะใจดีทุกๆ คนนะครับ ผมว่าเฮียรูธก็เหมือนกัน บางครั้งแววตาที่แสดงออกมาก็ยากที่จะทำให้ผู้สนทนาร่วมหยั่งถึงทั้งจากการกระทำถึงบางครั้งจะแสดงออกมาอย่างผิวเผินว่าเฮียเป็นคนง่ายๆ สบายๆ ก็เถอะแต่ก็โหดใช่เล่นตามนิสัยของกลุ่มสารเลวที่ได้ขึ้นชื่อว่าเลวสุดขั้วคำว่าปราณีไม่มีในพจนานุกรม
“ครับเฮีย”
หลังจากที่พูดกับไอ้วายุผมก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตัวเองก่อนที่จะคว้ากระป๋องเบียร์ที่เปิดไว้ข้างแก้วเหล้าติดมือมาด้วยก่อนที่จะก้าวเท้าเดินออกไปจุดหมายก็คือโกดังกว้างหลายสิบไร่ด้านหลังที่ทำขึ้นเพื่อเก็บซากรถเก่าๆ ที่หมดสภาพตามการใช้งาน
ของเก่าๆ สำหรับผมมันก็คือของเก่าไม่สามารถมีประโยชน์ได้เหมือนของใหม่ๆ หรอกถึงแม้จะถูกซ่อมให้ดีด้วยอุปกรณ์ดีขนาดไหนแค่ไหนแต่ถึงยังไงก็ใช้งานไม่ได้ดี มันก็ถือว่าหมดประโยชน์ ทุกคนว่าจริงไหมละ?ไม่มีใครหรอกที่จะอยากใช้ของเก่า ทุกจิตสำนึกไม่ว่าใครก็ตาม ผู้ชายหรือผู้หญิงก็ล้วนที่ชอบของใหม่ๆ ทั้งหมดถึงได้ใช้เงินซื้อเพื่อเอาเข้ามาประดับตัวเองให้สูงขึ้นเพื่อให้ผู้อื่นได้ชื่นชมว่ามีไว้ในครอบครอง ผมเองก็ทำแบบนั้นเช่นกัน มันไม่แปลกหรอกในเมื่อเงินผมมี
เสียงของการเหยียบย้ำก้าวเท้าที่หนักแน่นดังขึ้นมาในความมืดมิดของแสงตอนกลางคืนก่อนที่จะค่อยๆ เผยให้เห็นร่างสูงที่เดินฝ่าความมืดมิดเผยทีละนิดๆ จนสามารถเรียกสายตาของพวกที่ถูกจับมัดไว้รวมกันทั้งหมดจับจ้องไปยังจุดหมายเดียวกันจนกระทั่งสีหน้าของผู้เดินมาเผยขึ้นอย่างชัดเจน เขายกเบียร์กระป๋องขึ้นมากระดกเข้าปากอย่างนิ่งๆ จากนั้นก็จัดการปาทิ้งออกไปอย่างไม่ใยดีก่อนจะใช้มือซ้ายเช็ดปากอย่างลวกๆ ในสายตาของทุกคนเชื่อได้เลยว่ามันดูเถื่อน ดิบจนสามารถลบภาพคุณหมอรูปหล่อไปได้มิดจนแทบจะไม่ใช่คนเดียวกัน
“พวกมึงจะทำอะไรกู?”
เสียงของไอ้ดรีมพูดขึ้นมาด้วยโทสะอารมณ์ที่คุกกรุ่นทั้งๆ ที่ตัวเองก็ยังโดนมัดรวมกับลูกน้องของมันคนอื่นๆ
“กูอยากเห็นมึงเสียของรักวะของที่มึงรักมากอย่างเช่น...” ผมพูดลากเสียงในขณะที่ก็เดินเข้าไปใกล้ๆ ไอ้ดรีมมากขึ้นเพื่อที่อยากจะเห็นสีหน้าของมันว่าเป็นยังไง “รถของมึง”
“ไอ้รูธ!”
“…”
อ๊าก......
ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรต่อจากชื่อที่ไอ้ดรีมเอ่ยขึ้นเสียงของมันก็เปลี่ยนเป็นร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแทบขาดใจเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ดังก้องออกมากว่าเดิมเป็นอีกเท่าตัวพร้อมกับสีหน้าที่บ่งบอกว่าความเจ็บปวดนี้มันไม่มีท่าว่าจะหยุดยั้ง
อ๊าก.....
“…”
ด้วยแรงเท้าที่ผมกดลงไปทับแผลที่ขาของไอ้ดรีมมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ความหนักหน่วงคงจะโลดแล่นเข้าไปเล่นงานมันอีกเป็นเท่าตัวแผลที่ยังไม่ถูกทำยิ่งทำให้เลือดสีแดงสดไหลออกมาเรื่อยๆ เมื่อผมเพิ่มแรงเหยียบ
“ความปรานีไม่มีในพจนานุกรมกูไอ้เหี้ยดรีมคนอย่างกูไม่ใช่เพื่อนเล่นของมึง!”
“…”
สายตาที่แข็งกร้าวส่งไปยังไอ้ดรีมจากนั้นสายตาผมก็หันไปมองไอ้วายุพร้อมพยักหน้าในสิ่งที่รู้กันเพียงไม่นานโทรศัพท์เครื่องสีดำก็ถูกส่งมาที่มือของผมอย่างรวดเร็ว
“อยากรู้ไหมว่ากูจะทำอะไรกับรถของพวกมึง โน่นจับตาดูรถไว้ดีๆ ละ”
“…”
นิ้วผมชี้ไปยังด้านหลังของไอ้พวกนั้นที่ถูกมัดรวมกัน มันก็ไม่ได้มีอะไรที่น่าสนใจนักหรอกก็แค่มีรถหรูราคาแพงถูกจอดไว้เป็นวงกลมรวมกันอยู่ประมาณห้าหกคันเท่านั้นก่อนที่จะมองลงไปยังไอ้พวกนั้นว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไร
สายตาที่แตกตื่นเป็นประกายมันยิ่งทำให้ความสะใจเพิ่มเป็นเท่าตัว พวกมันต่างส่งเสียงร้องห้ามว่าอย่าทำอะไรกับรถแต่มีไอ้ดรีมเท่านั้นที่เงียบหลังจากที่ผมเอาเท้าออกจากแผลของมันแล้วทำไมผมจะไม่รู้ละว่ารถพวกนี้ไม่มีรถของไอ้ดรีมอยู่ ถุย! เนี้ยหรอที่ลูกน้องมันเคารพและยกย่องให้เป็นหัวหน้ากลุ่มขี้ขลาดไม่ว่า
“อยากทำคันนี้มากกว่าวะ”
“…”
เอี๊ยด!
“ดูท่าทางน่าจะแพงไม่ใช่น้อย…”
“…”
“และคงจะสะใจมากกว่า”
“…”
รถคันนี้เป็นของไอ้ดรีมที่ผมใช้ให้ไอ้วายุไปเอามาจากกลุ่มของพวกมันเองและเมื่อไอ้วายุออกมาจากรถคนนี้แล้วมันก็มายืนข้างผมหลังจากที่ทำอะไรบางอย่างเรียบร้อยแล้ว
“มึงเล่นแบบนี้ใช่ไหมไอ้รูธ!”
“รถมึงไม่ใช่หรอไอ้ดรีมพอดีกูอยากเอามาเป็นของเล่นเสียหน่อยคงหนุกน่าดูว่าไหม?”
รอยยิ้มกระตุกที่มุมปากแบบนี้ความชั่วร้ายเริ่มที่จะเข้ามาปกคลุมอย่างจริงจังแล้วสินะ เฮียรูธฉลาดมากที่รู้จุดอ่อนของไอ้ดรีมถึงได้ให้ผมไปเอารถมา
“มึงจะทำอะไร?”
- ผู้เขียน
