CHAPTER 17
“ทานข้าวค่ะพี่รูธ”
มีเสียงเรียกแหลมที่ผมรู้ดีว่าใครถึงแม้จะไม่ได้หันใบหน้าไปมองแม้แต่หางตาในขณะที่กำลังเปิดประตูออกจากห้อง
“…”
มีแต่เสียงเงียบเป็นคำตอบอีกแล้วสินะ ไม่รู้สิรู้สึกว่ามันคงเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของพี่รูธไปเสียแล้วและฉันก็เริ่มรู้สึกชินในเมื่อไม่เห็นว่าพี่รูธไม่แม้แต่จะมองมาทางฉันเลยสักนิดเดียวถึงแม้ว่าจะโดนเรียกก็ตามแต่
“ไม่ทานข้าวก่อนหรอคะ?”
“…”
ความพยายามของตัวฉันเองก็ยังไม่หมดไปซะทีเดียวหรอถึงแม้อาจจะถูกต่อว่าว่าเป็นคนหน้าด้านก็เถอะ วันนี้การแต่งตัวของพี่รูธดูแปลกตาไปมากเมื่อเขาแต่งเพียงใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ถูกพับแขนขึ้นอย่างลวกๆ สวมคู่กับกางเกงยีนสีซีดขาดตรงเข่าเล็กน้อยอีกทั้งยังมีการสวมหมวกสีดำอยู่ที่ศีรษะดูทำให้ bad ไปอีก
ผมเดินไปยืนยังโต๊ะที่มีข้าวต้มกุ้งส่งกลิ่นหอมอยู่ก่อนที่จะเบี่ยงสายตามองไปยังคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้
