“ขอโทษนะคะ เห็นเด็กผู้ชายหน้าตาแบบนี้ สูงเท่านี้เดินผ่านมาแถวนี้ไหมคะ” อบเชยเอ่ยถามคนที่เดินผ่านไปผ่านมา พร้อมกับเปิดรูปโอบรักให้ดูประกอบกับทำท่าความสูงประมาณเอว
ส่วนฐานทัพเองก็ไม่ต่างกัน วิ่งวุ่นถามคนนั้นคนนี้ที ด้วยท่าทีร้อนใจไม่ต่างกันกับอบเชย
“เพราะนายคนเดียวเลย!!” อบเชยกล่าวเสียงแข็งพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลอาบแก้มลงมา ภายในใจก็ภาวนาหวังให้หลานของเธอนั้นไปได้ไม่ไกล
“ขอโทษ เมื่อกี้ผมไปเข้าห้องน้ำ ไม่คิดว่าโอบจะหายไปในเวลาแค่แป๊บเดียว” ร่างสูงเอ่ยด้วยใบหน้ารู้สึกผิด เขาเองก็เป็นห่วงโอบรักไม่ต่างกันกับเธอเลย
“แยกกันหา จะได้เร็วๆ” เพราะไม่มีเวลาที่จะมามัวเถียงกัน เธอจึงบอกให้ฐานทัพแยกไปหาอีกทาง และเขาเองก็ไม่ได้ค้านอะไร รีบพยักหน้า และปลีกตัวไปหาอีกทางทันที
“ขอโทษนะครับ เห็นเด็กผู้ชายคนนี้ วิ่งมาแถวนี้ไหม” ร่างสูงเอ่ยถาม ผู้คนมากกว่าสิบคนแล้ว ตอนนี้ใบหน้าของเขาดูกังวลเอามากๆ เหงื่อเร
