“ฉันไม่น่าถามคน ไม่มีแก่นสารอย่างนายเลย” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงปนระอาเล็กน้อย
“โอบครับ โอบอยากกินอะไร” สุดท้ายก็จำต้องหันมาถามหลานชายของตนแทน
“โอบอยากกินไก่ทอดครับ”
“โอเค งั้นเราไปกินไก่ทอดกันครับ” แล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในร้านไก่ทอดแบรนด์ดัง โดยไม่สนใจฐานทัพที่เอาแต่พยายามจะก่อกวนเธอเลย
“เอ้าอบ รอเค้าด้วยสิตะเอง” คนจอมกวนก็ยังคงติดเล่นอยู่ พร้อมเอ่ยไล่หลังด้วยความทะเล้น
“เห้อ...” อบเชยได้แต่กลอกตามองบน ปลงตกกับความกวนประสาทของฐานทัพ
“มี๊อย่าถือสาปะป๊าเลยนะครับ เดี๋ยวอีกหน่อยปะป๊าก็โตแล้ว” โอบรักกล่าว ด้วยความใสซื่อ แต่กลับทำให้อบเชยกลั้นขำไว้ไม่ไหว ส่วนคนที่ถูกแซวทางอ้อมว่ายังไม่โตนั้นถึงกับมองโอบรักตาเขียวปั๊ด
“หน็อย เปลี่ยนฝั่งเฉยเลยนะเด็กเจ้าเล่ห์”
“โอบไม่ได้เจ้าเล่ห์นะครับ โอบแค่อยู่เป็น” ความช่างพูดของโอบรักที่ดูฉลาดเป็นกรดเกินวัยนั้น ทำเอาอบเชยนึกขันอยู่ในใจ แอบสมน้ำหน้าอีตานี
