“คุณลุง...มากับใครหรอครับ...” โอบรักกระโดดลงจากเก้าอี้แล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามของฐานทัพ ตามด้วยถามเขาด้วยน้ำเสียงสดใสตามประสาของเด็กน้อยที่อัธยาศัยดี
“มากับใครก็เรื่องของฉัน...” เขาตอบกลับเสียงเรียบพร้อมกับท่าทีตึงๆ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าไอ้เด็กนี่ จะต้องมากับคนที่เขากำลังต้องการเจอตัวอยู่ ก็เปลี่ยนท่าทีที่ดูนิ่งเฉยในตอนแรกเป็นพยายามยิ้มให้แทน “เอ่อ...ฉันมาทำธุระกับลูกความ...แล้วนายมากับใครกับป้านายหรอ...” น้ำเสียงแข็งๆ ในคราแรกอ่อนโยนลงอย่างน่าประหลาดใจ
“โอบมากับมี๊ครับ มี๊อบเชย...” คำตอบของเด็กน้อยทำเอาฐานทัพยกยิ้มขึ้นมาด้วยความพึงพอใจ
“งั้นหรอ...อืม...นั่งด้วยกันก่อนสิ...” เขาหว่านล้อมเด็กน้อยให้นั่งร่วมโต๊ะกับเขา
“ครับ...ว่าแต่...คุณลุงไม่เกลียดโอบแล้วหรอครับ...” โอบรักถามด้วยความใสซื่อ เพราะครั้งแรกที่เจอกันนั้นมีภาพจำที่ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ แต่เพราะโอบรักเป็นเด็กที่ค่อนข้างเข้า
