แผนรักกับดักคุณทนาย (ฐานทัพ+อบเชย)

ลูกไก่ในกำมือ

“ยอมแล้วๆ ...”

“บอกมาสิว่ารหัสอะไร” เธอยื่นเครื่องช็อตไฟฟ้าเข้าใกล้เพื่อขู่เขาอีกรอบ

“นี่ป้า รู้ไหมว่าการทำร้ายร่างกายมีความผิดในมาตรา295นะ การทำร้ายร่างกายแบบมีเหตุฉกรรจ์ ผู้ใดกระทำความผิดฐานทำร้ายร่างกาย ถ้าความผิดนั้น มีลักษณะประการหนึ่งประการใดดังที่บัญญัติไว้ในมาตรา 289 ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินสามปี หรือปรับไม่เกินหกพันบาท แล้วรู้ไหมว่าในห้องนี้มีกล้องวงจรปิด ผมเอาผิดป้าได้นะ อยากติดคุกก็ทำเลยสิ” เขายกกฎหมายขึ้นมาเป็นข้ออ้าง แน่นอนคนที่ไม่ได้รู้กฎหมายแบบเธอนั้น ก็ค่อนข้างที่จะคิดหนัก เอาไงทีนี้ เธอหยั่งคิดชั่วครู่

“อย่าเอากฎหมายมาอ้าง คนแบบนายมันสมควรโดนมากกว่านี้อีก มีกล้องวงจรแล้วไง นายจะข่มขืนฉัน”

“ข่มขืนอะไร ป้าลืมไปแล้วหรอว่าป้าทำสัญญากับผมไว้ ผมมีหลักฐาน ถ้าป้าจะมากล่าวหาลอยๆ แบบนี้ผมแจ้งจับป้าได้นะ หลักฐานก็มี อีกอย่าง ป้าเข้ามาในห้องผมเองนะ กล้องก็จับไว้ทุกตัว แล้วแบบนี้จะมาบอกว่าผมข่มขืนป้าได้ไง กล่าวหากันแบบนี้ผมฟ้องหมิ่นประมาทป้าได้เลยนะ”

“จิ๊!!” เอาไงดีล่ะอบเชย เป็นลองเขาเห็นๆ ทำไมนะทำไม ทำไมเธอถึงไม่รอบคอบเอาซะเลย แล้วทำไมต้องมาเป็นเป้าให้นายนี่ด้วยไม่เข้าใจ

เมื่อเริ่มคิดไม่ตก เธอค่อยๆ เดินถอยหลังออกห่างมาจากเขา เดินไปเดินมาไตร่ตรองอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะเดินกลับไปหาเขาใหม่

“อย่าคิดที่จะเอากฎหมายมาขู่ฉัน ฉันรู้ว่านายกำลังปั่นประสาทฉันอยู่”

“หวงตัวอะไรขนาดนั้น ถามจริงนะ กับผัวป้าหวงตัวแบบนี้ไหม?” ฐานทัพเลิกคิ้วมอง และเอ่ยถามไปด้วยความสงสัย

“กับผัวฉันจะหวงตัวทำไม แล้วก็รีบบอกรหัสมาได้แล้วไม่งั้นฉันจะไม่ปรานีนายจริงๆ ด้วย”

“ถ้าผมเป็นแผล ผมเอาผิดป้าแน่ ก็ลองดูสิ...”

“ห้ามเป็นแผลงั้นหรอ...” เธอครุ่นคิด

“นี่ป้า...คิดพิเรนทร์อยู่ใช่ไหม?” ฐานทัพเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหวาดระแวงเล็กน้อย

“หึ...” อบเชยเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเขาแล้วเลือกเอาอุปกรณ์เซ็กส์ทอย ที่เป็นขนนกออกมาถือไว้ จากนั้นก็ขึ้นไปนั่งบนเตียงข้างๆ เขา

“ปะ...ป้า...ป้าจะทำอะไร”

“ก็ชอบไม่ใช่หรอ ฉันกำลังจะสนองความต้องการให้นายอยู่นี่ไง” พูดจบก็ลากขนนกไปตามผิวกายของเขาเบาๆ ลากไล้ลงมาเรื่อยๆ และทุกครั้งที่ลากลงมาก็ทำเอาฐานทัพอยู่ไม่เป็นสุข มันไม่ได้เสียวหรือมีอารมณ์แต่อย่างใด มันจั๊กจี้ และยิ่งเขาเองก็บ้าจี้มันเลยทำให้อบเชยยิ่งเริ่มรู้จุดเขา จนอยากที่จะแกล้งขึ้นไปอีก

“คิๆ ปะ...ป้า...อย่า...ฮ่าๆๆ ...ป้า...เอาออกไป”

“เลิกเรียกฉันว่าป้าสักที”

“ก็ป้าอายุเยอะกว่าผมอ่า...หยุด!!...ป้า!!...มันไม่ตลกนะเว้ย...” ทั้งห้าม ทั้งหัวเราะ พยายามดิ้นขรุกขลักเพื่อให้พ้นจากขนนกมหาประลัยนั่น แต่ดิ้นยังไงก็ไม่รอดเพราะเธอได้ขึงเขาเอาไว้อย่างแน่นหนา

“อายุเยอะกว่าแค่ไม่กี่ปีเอง...เรียกฉันพี่เดี่ยวนี้...” พูดพร้อมกับปัดขนนกไปมาที่ฝ่าเท้าของเขา

“เอ้ย...คิกๆๆ ...ฮ่าๆๆ ...หยุดๆๆ ...ยอมแล้วๆ ...พี่สาว...พอเถอะ....ฮ่าๆๆๆ” ฐานทัพดิ้นพล่าน พยายามหลบแต่ก็ไม่เป็นผล ทั้งขำ ทั้งจั๊กจี้ ภายในใจก็แอบคาดโทษอบเชยเอาไว้ ที่ทำกับเขาแสบเกินทน

“แล้วก็บอกรหัสลิฟต์มา!!” เธอพูดขึ้นอีกครั้ง มือก็เตรียมจะแหย่ขนนกนั้นอีกรอบ แต่ฐานทัพก็รีบขัดขึ้นก่อน เพราะกลัวว่าเธอจะทำเขาอีก

“โอเคๆ ...บอกแล้วๆ ...180828”

“แน่ใจนะว่ารหัสนี้ ถ้าโกหกฉันเล่นนายหนักแน่”

“แน่ใจ...ปล่อยผมก่อนดิ”

“หึ...ปล่อยให้โง่หรอ”

“เห้ยป้า...” ฐานทัพเริ่มหน้าเสีย เพราะถ้าไม่ปล่อยเขา ก็ไม่มีใครเข้าออกห้องมาช่วยเขาได้ แล้วถ้าเป็นแบบนั้น ไม่ดีแน่ ทีนี้ทำไง ต้องเน่าตายทั้งที่ยังไม่ได้เมีย มันคุ้มแล้วหรือชีวิต

“เรียกฉันป้าอีก ฉันจี้นายอีกแน่” อบเชยหันมาคาดโทษเขา จากนั้นก็ลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋า แต่ก่อนที่เธอจะออกจากห้องไปเธอก็เดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือไปยัดใส่มือเขา “ถือว่าฉันยังใจดีนะ โทรหาคนมาช่วยเองก็แล้วกัน...และจำใส่สมองของนายเอาไว้ด้วย ว่าอย่าคิดที่จะมาเล่นกับคนอย่างฉัน”

ฉึก!!

“โอ้ย!! ยัยป้า!!” ฐานทัพร้องลั่นห้อง เมื่ออบเชยทิ้งท้ายด้วยการดึงขนหน้าอกของเขาอย่างแรง ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทีสบายอารมณ์

“สมน้ำหน้า!! แบร่”

“หึ่ย!! ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยป้าตัวแสบ อย่าให้หลุดออกไปได้นะ จะจับกดให้จมเตียงเลย หึ่ย!!”

หลายวันต่อมา...

“มี๊...ปะป๊าไม่ว่างอีกแล้ว...โอบไม่อยากไปนั่งไหว้เก้าอี้แล้ว” โอบรักหลานชายสุดที่รักของอบเชยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ บนชิงช้าในสนามเด็กเล่นของทางโรงเรียน

"ปะป๊าติดงานไงครับ...อืม...เอางี้ไหม...โอบไหว้อาเขตต์ไปก่อน “ฝ่ามือเล็กยกขึ้นลูบศีรษะหลานชายเบาๆ อดที่จะสงสารไม่ได้ เธอเข้าใจทั้งความรู้สึกหลาน และเข้าใจในหน้าที่การงานของพี่ชายด้วยเช่นกัน

“ไงครับ คุยอะไรกันอยู่สองอาหลาน หน้าเครียดเชียว” เขตต์เดินออกมาจากห้อง พร้อมกับหย่อนตัวลงนั่งที่ชิงช้าข้างๆโอบรัก

“ก็พี่องศาไม่ว่างมางานวันพ่อน่ะสิคะ โอบเลยนอยๆ”

“อาเขตต์เป็นพ่อให้ก่อนได้นะ” เขตต์กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“อาเขตต์อีกแล้ว โอบอยากให้ปะป๊ามานี่นา”

“แต่ปะป๊าทำงานไงครับ...ปะป๊าหาเงินไว้ให้น้องโอบซื้อขนมเยอะๆ ไง”

“โอบไม่กินขนมแล้ว โอบเปลี่ยนจากขนมเป็นปะป๊าในวันพ่อได้ไหม” คำพูดของโอบรักทำเอาอบเชยน้ำตาซึม สงสารหลานจับใจ แต่จะให้ทำยังไงในเมื่องานของพี่ชายต้องเดินทางบ่อยๆ

“โธ่น้องโอบของมี๊...” อบเชยโผลเข้ากอดหลานชาย เธอรักหลานชายคนนี้มาก ในหลายๆ ครั้งที่โอบรักเข้าใจและยอมเชื่อฟัง แต่ก็มีหลายครั้งเช่นกันที่โอบรักก็เรียกร้อง แต่เรียกร้องในที่นี้ไม่ใช่การงี่เง่าแต่อย่างใด หากเป็นเพียงความต้องการความรักความอบอุ่นและเวลาจากผู้เป็นพ่อเท่านั้น

“ไว้ค่อยคุยเรื่องนี้กันดีไหม อีกตั้งอาทิตย์หน้า...เดี๋ยวมี๊ช่วยพูดกับปะป๊าให้...” เธอหว่านล้อมเบี่ยงเบนความสนใจ ให้เด็กน้อยนั้นคลายกังกล

“จริงหรอครับ...มี๊จะพูดกับป๊าให้โอบจริงๆ หรอครับ”

“ครับ...งั้น...วันนี้...เราไปกินไอติมกันไหม...ไปซื้อของเล่นด้วยดีไหมครับ”

“เย้...มี๊น่ารักที่สุดเลย...น้องโอบรักมี๊” ว่าแล้วโอบรักก็โผเข้ากอดอบเชย ความรักที่ทั้งคู่มีให้กันมันทำให้เขตต์อดที่จะยิ้มตามออกมาไม่ได้

“งั้น...ไปเอากระเป๋ากันครับ...แล้วเดี๋ยวไปกินติมกัน...” สิ้นคำของอบเชยโอบรักก็วิ่งไปที่ห้องเรียนของตัวเองแล้วไปหยิบกระเป๋าเป้มาสะพายไว้ จากนั้นก็วิ่งกลับมาหาเธอ

“พี่เขตต์...อบไปก่อนนะคะ...ไว้เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ” เธอกล่าวบอกรุ่นพี่ด้วยรอยยิ้มสดใส

“ครับ...ไว้เจอกันนะครับโอบ...” เขตต์เอ่ยลาเด็กชายตัวน้อยพร้อมกับลูบศีรษะเบาๆ จากนั้นอบเชยก็โอบไหล่หลานชายไปยังรถยนต์ของตัวเองทันที

อีกด้าน...

“หึ! อบเชย...คุณคิดว่าจะหนีผมพ้นหรอ...” ฐานทัพพูดกับตัวเอง พร้อมกับเกี่ยวสร้อยคอของอบเชยที่ลืมเอาไว้ในห้องน้ำขึ้นมามอง รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อ ก่อนจะตวัดมันไว้ในมือแล้วกำเอาไว้แน่นราวกับว่าสร้อยนี้เป็นตัวแทนของเธอ เธอที่กำลังจะเป็นลูกไก่ในกำมือของเขาในอีกไม่ช้า

@TM mall.

“โอบครับ...เดี๋ยวนั่งอยู่นี่ก่อนนะครับ...เดี๋ยวมี๊ไปสั่งไอติมให้แป๊บเดียว...ห้ามไปไหน...และห้ามคุยกับคนแปลกหน้า...เข้าใจไหมครับ” อบเชยกำชับบอกหลานชาย ก่อนจะเดินออกไปสั่งไอศกรีมทันทีที่เด็กน้อยนั้นพยักหน้าเข้าใจ

“โอ๊ะ...คุณลุง?” รอยยิ้มกว้างๆ ของเด็กชายตัวน้อยปรากฏขึ้นบนใบหน้า เมื่อเจอกับคนที่รู้จัก ดีจังจะได้ไม่ต้องคุยกับคนแปลกหน้า