ร้านที่พี่ฟิลด์เลือก เป็นร้านที่ค่อนข้างมีความเป็นส่วนตัว ฉันไม่รู้ว่าพี่เขาอยากกินร้านนี้อยู่แล้ว หรือเพราะกลัวมีใครเห็นว่าตัวเองมากับฉันถึงเลือกร้านแบบไพรเวท แต่ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลไหน ฉันก็ไม่ได้ติดอะไร เพราะฉันเองก็ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของใครเหมือนกัน
“สั่งแค่นี้เองเหรอคะ”
“ครับ ดึกแล้วไม่กินเยอะ”
“ถ้าเกรงใจนิวไม่ต้องเลยนะคะ” ฉันไม่อยากให้พี่ฟิลด์เกรงใจกัน อยากให้พี่เขาได้กินจนอิ่ม ไม่ใช่สั่งสเต็กเนื้อมาแค่จานเดียว
“พี่ไม่ได้เกรงใจครับ แต่แค่นี้ก็อิ่มแล้วจริง ๆ” พี่ฟิลด์ยืนยัน “แต่ถ้านิวกลัวว่าพี่จะกินไม่คุ้ม ไว้ค่อยเลี้ยงอีกก็ได้ครับ”
“ไม่แล้วค่ะ แค่วันนี้พอ ถ้าไม่สั่งเพิ่มก็คืออด” พอเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของคนฝั่งตรงข้าม ฉันก็อดไม่ได้ที่จะประชดออกไปตามนิสัย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงทำตัวราวกับเราสองคนสนิทกันนักหนา คำพูดคำจาก็เหมือนคุยกับคนสนิท ทั้งที่เรารู้จักกันยังไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ
