• Garfield part
เป็นไปตามคาด วันต่อมาไอ้น็อตมายืนหัวโด่หน้าคณะผม พอเห็นกันมันก็ไม่ละสายตาไปไหนเลย แสดงเจตนารมย์ชัดเจนว่าผมนี่แหละคือเป้าหมายในวันนี้
“ว่างรึเปล่า”
“มายืนรอขนาดนี้ กูพูดว่าไม่ว่างได้ไหมละ”
มันไม่ตอบ แต่เลือกเดินขึ้นรถ แล้วผมจะทำอะไรได้นอกจากเดินตามขึ้นไป
“อยากอธิบายไหม”
“ไม่” ผมไม่มีอะไรที่ต้องอธิบาย “กูแค่อยากรู้ว่ามึงรู้อะไรมามากกว่า” มันสำคัญตรงนี้ต่างหาก ว่าไอ้น็อตได้ยินอะไรมา ถึงแม้ผมอธิบายจนปากฉีก แต่ถ้ามันเลือกจะเชื่อคนที่คอยเสี้ยม ก็คงไม่มีประโยชน์ที่ผมต้องเสียเวลาพูด
“อย่างแรก” เว้นวรรคซะกูระทึกเลยไอ้สัส “มึงเคยแย่งแฟนเพื่อน” อือ ไม่ได้ตกใจ “อย่างที่สอง มึงแอบพาน้องกูไปกินข้าวสองต่อสอง”
“กูไม่ได้แอบ ถ้าแอบไม่มีคนได้เห็นหรอก” กวนตีนไปอย่างนั้น พอไอ้น็อตชักสีหน้าใส่ผมก็หุบปาก
“กูบอกมึงแล้วว่าอย่ามายุ่งกับน้องกู”
“มีเหตุผลอะไรที่กีดกันน้องจากกูนัก”
“มึงเป็นเ
