“ทั้งหมดกี่กล่องนะลูก”
“สิบกล่องค่ะ”
“โอเคลูก รอป้าแป๊บหนึ่งนะ” ฉันยิ้มให้คุณป้าเจ้าของร้านแล้วหาที่นั่งรอ
ตอนนี้ฉันอยู่ที่ร้านอาหารตามสั่ง กำลังรอข้าวเพื่อที่จะเอาไปส่งไอ้บอสที่คณะ เนื่องจากมันโทรมาบอกว่าตอนนี้ใกล้จะตาย ไม่มีข้าวตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อวาน ให้ฉันสงเคราะห์ด้วยการซื้อข้าวไปถวายหน่อย ฉันก็เลยต้องหอบสังขารที่ตื่นมาเรียนตั้งแต่เช้าลากยาวถึงเย็นมาซื้อข้าวให้กับมัน ไหน ๆ ก็ต้องนั่งต่อคิว เลยให้มันถามเพื่อนด้วยว่าจะเอาไหม สรุปอย่างที่เห็น พิเศษใส่ไข่สิบกล่องแบบจุก ๆ
“อยู่ตรงไหน” พอหาที่จอดรถได้ ฉันก็โทรถามคนหิวโซว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน ปกติจะเห็นมันนอนกลิ้งอยู่แถว ๆ ม้าหินหน้าคณะ แต่จากที่ดูกลับไม่เจอ
(ขึ้นมาชั้นสองเลี้ยวซ้าย ห้องที่สาม)
“นี่ฉันต้องขึ้นไปถวายแกถึงโน่นเหรอ” ซื้อก็ซื้อให้แล้ว ยังต้องหอบไปส่งอีกรึไง
(น่าเพื่อนรัก ไม่มีแรงจะเดินอยู่แล้วเนี่ย) ได้แต่ส่ายหน้าถอนหายใจแล
