“ไม่เป็นไร”
“พี่เจน มีไรก็เล่าให้ผมฟังได้นะ พี่ไม่ต้องกลัวหรอก สมัยนี้หมอเค้าเก่ง โรคอะไรก็รักษาได้” เดย์ปลอบใจไปตามเรื่อง ถึงลูกพี่สาวจะบอกว่าเปล่า แต่สีหน้าซีดขาว ทำให้มันไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่
“ขอบใจ”
“แล้ว...ตกลงพี่ป่วยเป็นไร ร้ายแรงหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่เครียด พักผ่อนน้อย”
“อ้อ...ค่อยยังชั่วหน่อย ผมละกลัวพี่จะเป็นโรคร้ายแรง...แต่ถึงพี่จะป่วยนะ ก็ไม่ต้องกลัว ยังไงน้องเดย์คนนี้รับรองจะช่วยดูแล ไม่ทิ้งลูกพี่เด็ดขาด จะพาพี่ไปหาหมอด้วยเอ้า”
“...”
“ลูกพี่...เฮ้ย!” เดย์เบรกจนตัวโก่ง แทบจะชนหลังลูกพี่สาว เมื่อเดินมาด้วยกันดีๆ จู่ๆ เจนจิราก็หยุดเดินกระทันหัน
“พี่เจน...เป็นไร?” เงยหน้าขึ้นมองสีหน้าสงสัย ทำไมไม่เดินเข้าไปในโรงอาหาร มาหยุดตรงนี้ทำไม
“เปล่า แกไปตักข้าวเลย เดี๋ยวฉันไปหาที่นั่งรอ”
“ได้ๆ หรือจะให้ผมตักมาให้เลยมั้ย ลูกพี่ไม่สบายอยู่ เดี๋ยวบริการเอง”
“ไม่ต้องหรอก แกตั
