“เอ็ง...ร้องไห้ทำไม?”
“ปะ...เปล่าร้อง”
“ก็เห็นอยู่ว่าร้อง”
“...”
“ข้าไม่โง่นะโว้ย ตาปูดตาบวมขนาดนี้บอกไม่ร้อง”
“อือ...ก็ร้องแหล่ะ” หลานสาวรับคำเสียอ่อย
“ร้องทำไม”
เจนจิรานิ่งงัน คิดหาคำตอบไม่ถูก หากบอกความจริงว่าอกหัก ลุงมิ่งจะทำหน้ายังไง ไม่ดีกว่าไม่อยากถูกใครหัวเราะเยาะตอนนี้ ก่อนจะนึกออกว่าจะตอบยังไง
“โทรศัพท์หาย”
“ห๊า!!...เอ็งร้องเพราะโทรศัพท์หายเนี่ยนะ”
“ก็ในนั้นมีเบอร์ลูกค้าเยอะแยะ ไหนจะไลน์ดีลงานอีก เสียหายหลายล้านเลย”
“ไอ้เจนนะไอ้เจน เอ็งไม่ใช่เด็กจะมาร้องไห้เพราะโทรศัพท์หายเนี่ยนะ”
“อือ...เสียใจไง”
“โอ๊ย...ข้าไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าเอ็ง”
“ไม่ต้องด่า มาช่วยหาโทรศัพท์เลย ถ้าไม่เจอวันนี้ห้ามกลับด้วย”
“เอ้า...ข้าเกี่ยวไรวะ”
“ไม่เกี่ยวก็ต้องช่วยเจนหา ไม่งั้นเจ้านายด่าเปิง”
“เออ...หาก็หาวะ ว่าแต่มันตกตรงไหนล่ะ ข้าจะได้ช่วยหาถูกจุด”
“ไม่รู้เหมือนกัน ก็นอนเล่นอยู่แถวนี้
