“นั่นสิคะ คุณเจนทานได้เลยนะคะ ไม่ต้องเกรงใจแพง”
“จะเอาไรเพิ่มมั้ย เดี๋ยวฉันสั่งให้” เตวิชญ์ถามขึ้นอย่างเอาใจ เมื่อเห็นท่าทางของเธอคงไม่อร่อย
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“ถ้าไม่เป็นไรก็กินอีก แค่นั้นจะมีแรงทำงานได้ไง”
“แต่เจนอิ่มแล้ว”
“กินให้หมดจาน! ไม่งั้นก็ไม่ต้องกลับไปทำงาน” คำพูดถึงแม้จะดุดัน แต่ก็เจือด้วยความห่วงใย แต่คนที่เป็นส่วนเกินหรือจะแปลออก แววตาสลด ช่องอกโหวงเหวงว่างเปล่า กระบอกตาร้อนผ่าว แต่ต้องกัดฟันฝืนทนไว้
“ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมหน้าซีด” น้ำเสียงห่วงใยจากเขา ยิ่งดันให้อารมณ์แปรปรวน จนอยากร้องไห้
พอได้แล้ว!...ไม่ต้องมายุ่ง
“เปล่าค่ะ”
“แน่ใจนะว่าไม่เป็นไร”
“ค่ะ”
“ถ้าสบายดี งั้นก็กินข้าวต่อให้หมด”
“เอ่อ...ค่ะ” เจอสายตากดดัน เธอจำต้องหยิบช้อนขึ้นมาอีก
“พี่วิชญ์นี่ใจดีจังเลยนะคะ ดูสิห่วงใยลูกน้อง ถ้าแพงจะมาขอสมัครทำงานกับพี่วิชญ์ด้วยคน จะรับหรือเปล่าคะ”
“ไม่ได้หรอกครับ คุณแพงจะม
