เวลาผ่านไปไม่รู้กี่วันกี่สัปดาห์ เจนจิราทำงานราวกับหุ่นยนต์ เช้าตื่นไปทำงาน เย็นเลิกงานกลับบ้าน ไม่สนใจใคร หรือเรื่องใดนอกจากงานในหน้าที่
ถึงจะเลือกแบบนั้น แต่เธอก็ยังอยู่ในแสงสุข ยังเห็นภาพที่ทั้งคู่ควงกันไปมารอบฟาร์ม เจอเจ้านายที่ไหน ก็ต้องเจอสาวสวยที่นั่น เจนจิราตัดสินใจเลือกที่จะหลบไม่มอง แต่ก็ยังมีข่าวลอยมากระทบหูเรื่อยๆ โดยเฉพาะลูกน้องตัวดี ขยันคาบข่าวมาบอกทุกวัน ถึงไม่อยากสนใจ แต่หูได้ยินทุกวัน จากที่คิดว่าไม่รู้สึกอะไร ก็เริ่มจะรู้สึกขึ้นมา
รถเครื่องคันเล็กกำลังขับมุ่งตรงไปที่ท้ายฟาร์ม ทุ่งหญ้าเขียวขจีแห่งนี้มีทั้งความทรงจำ ความสุข และความโง่ของผู้หญิงคนหนึ่ง
พอจอดรถเสร็จเธอก็เดินเท้าย่ำไปบนผืนหญ้า ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งและเอนร่างลงนอนราบบนลานหญ้าผืนกว้าง มือสอดประสานใต้ท้ายทอย สายตาเหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เห็นก้อนเมฆขาวลอยกระจัดกระจาย เคลื่อนไหวช้าๆ ไปตามทิศทางลม
หลังเลิกงานแทน
