“เจนเค้าจำคุณแพงไม่ได้หรอกครับ”
“นั่นสิคะ เวลาผ่านมาเกือบยี่สิบปี แต่แพงยังจำคุณเจนได้ลางๆ นะคะ”
“เราเคยเจอกันเหรอคะ?” เจนจิราอดถามไม่ได้ เมื่อพวกเขาคุยกันรู้เรื่องอยู่สองคน แล้วเธอผู้ตกเป็นหัวข้อสนทนา กลับบื้อใบ้ไม่รู้เรื่อง
“เคยสิคะ แพงเคยมาตอนงานคุณน้าช่อ เรายังไปเล่นน้ำตกกัน ตรงแถว...แถวไหนนะคะพี่วิชญ์”
“แถวฟาร์มโคนม”
“นั่นแหละ คุณเจนจำได้มั้ย”
“เอ่อ...ค่ะ” เธอจำไม่ได้หรอก และไม่คิดจะสนใจวันวานแสนหวานของใครด้วย
“แพงแปลกใจมากเลยนะคะ ไม่คิดว่าคุณเจนจะยังอยู่ที่นี่”
ไม่อยู่นี่ แล้วจะให้ไปอยู่ไหนจ๊ะ เป็นลูกหลานคนงาน เติบโตที่นี่ก็ต้องอยู่นี่สิ ถ้าร่ำรวย มีบ้านของตัวเองก็ว่าไปอย่าง...เอ๊ะ!! แล้วทำไมฉันต้องเคืองนางด้วย
“เจนเป็นลูกจ้างที่ฟาร์มค่ะ” คำตอบของผู้ช่วยสาว ทำเอาเตวิชญ์ต้องเหลือบตาขึ้นมอง
ต่างจากอีกคน เมื่อได้ยินว่าเจนจิราเป็นแค่ลูกจ้าง ก็ยิ้มออกมาได้ สายตาลอบพิจารณาลูกจ้าง
