“อะไร?”
“เธอจำคุณแพง พนิตา ได้มั้ย”
“แพง?” ไม่เห็นจะเคยได้ยินชื่อนี้เลย
เมื่อเห็นผู้ช่วยสาวคิ้วขมวดเป็นปม เขาจึงต้องไขข้อข้องใจต่อ “ก็คนที่นั่งรถมากับฉันวันนั้น จำได้ยัง” ถึงไม่เห็นว่าเธอมอง แต่เชื่อได้เลยว่าเธอรู้ คนแบบเจนจิราไม่มีล่ะจะปล่อยผ่านทุกเรื่องในฟาร์ม เรื่องนี้เขารู้ดี
“อ้อ...สาวสวยคนนั้น”
“ฉันจะฝากเธอ พาคุณแพงเยี่ยมชมแปลงเกษตรของเราหน่อย”
“ไม่ค่ะ!!” เจนจิราปฏิเสธทันควัน แฟนเขาก็ดูแลกันเองสิ
“ทำไม?”
“เจนไม่ชอบดูแลเทคแคร์ใคร อีกอย่างเธอคงไม่อยากให้เจนดูแลหรอก” ริมฝีปากเบะออกอย่างไม่เกรงใจสายตาเจ้านาย เธอมันคนชัดเจนอยู่แล้ว อย่าคิดว่าที่เธอปฏิเสธเพราะหวง...ไม่...ไม่เลยสักนิด!
“ฉันไม่ว่าง”
ว่าง หรือไม่ว่าง ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเราสักหน่อย
“ไม่ค่ะ แฟน...เอ๊ย...แขกคงจะอยากให้นายวิชญ์ดูแลเอง เจนไม่ยุ่งละกัน ถ้าไม่มีไรแล้วขอตัวไปพักนะคะ วันนี้ลาป่วย”
“เจน”
หญิงสาวสะบัดหน้า
