“ฉันช่วยค่ะ” เสียงหวานเอ่ยบอกกับชายหนุ่มที่กำลังถอดสูทนอกของตัวเองออก หลังจากเลิกงานและกลับมาที่คอนโดของยี่หวา คิ้วเข้มขมวดกันเป็นปมเมื่อเห็นการกระทำของหญิงสาวที่เปลี่ยนไปราวกับคนละคน
หมอคามินยืนนิ่งปล่อยให้ร่างบางถอดสูทนอกของตัวเองออกตามอำเภอใจ ใบหน้าสวยก่อนหน้านี้ที่เคยมองชายหนุ่มด้วยความกรุ่นโกรธ บัดนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มหวานจนชายหนุ่มเริ่มฉงวนใจ
“คุณทานข้าวเย็นมารึยัง”
“ยัง”
“งั้นเราออกไปทานข้าวข้างนอกกันไหม” ร่างบางเดินไปคล้องแขนแกร่งของหมอคามิน ใบหน้าสวยออดอ้อนจนร่างสูงถึงกับชะงักไปในความแปลกของเธอ
“อืม” เสียงทุ้มเอ่ยตอบกลับหญิงสาว ก่อนที่ร่างสูงจะเดินมุ่งตรงไปยังหน้าประตูโดยมีหญิงสาวเดินไปหยิบกระเป๋าใบเล็กติดมือออกไปด้วย
ใบหน้าเรียบเฉยของชายหนุ่มยากจะอ่านใจของเขา ขายาวเดินมุ่งไปยังลานจอดรถโดยมีคนสวยเดินเคียงข้างไปด้วย เรียกสายตาของคนภายในคอนโดได้ไม่น้อ
