คุณหมอแสนร้าย

คุณจะทำอะไร?

ยังไม่ทันที่มาคามินจะพูดต่อ เสียงมือถือเครื่องหรูของชายหนุ่มดังขึ้นขัดจังหวะพอดี ทำให้มือหนาต้องสลัดแขนเล็กทิ้งอย่างไร้เยื้อใย ตาเรียวคมยังปรายตามองหญิงสาวอย่างอาฆาตจนร่างบางอยากจะเดินหนีไปให้ไกลถ้าไม่ติดคำขู่ของผู้ชายตรงหน้า

“สวัสดีครับ” เสียงทุ้มกดรับสายด้วยน้ำเสียงสุภาพที่ทำให้ยี่หวาถึงกับชะงักและแปลกใจในตัวของของเขา

(หนูมีนา น้องพี่เพนนีเองนะคะ)

(มีนามีอะไรรึเปล่าครับ)

(หนูมีเรื่องพี่เพนนีจะคุยกับพี่ พี่มาเจอหนูหน่อยได้ไหมคะ)

(ที่ไหนครับ)

(ร้าน XXX) หลังจากที่คามินกดวางสาย ร่างสูงหันมามองใบหน้าสวยของยี่หวาอีกครั้ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันหลังเดินออกไปจากบริเวณนั้นไร้เสียงเอื้อนเอ่ยใด ๆ สร้างความงุนงงให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมากแต่เธอก็รู้สึกโล่งใจไม่น้อยเช่นกัน

ภายในร้านกาแฟแห่งหนึ่งที่ตกแต่งแบบสไตล์เรียบหรูเหมาะสมกับวัยของชายหนุ่มที่มีนาเป็นคนนัดเจอ ร่างสูงโปร่งแต่งตัวในชุดสุภาพเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนบวกกับกางเกงสีครีมพอดีตัว

ยิ่งทำให้ชายหนุ่มเป็นที่น่าจับตามองจากสาว ๆ ภายในร้ายและยิ่งใบหน้าหล่อเหลาราวกับพระเอกเกาหลียิ่งเรียกสายตาได้เป็นอย่างดี

“พี่หมอคามินทางนี่ค่ะ” หญิงสาวน่าตาน่ารักรีบโบกมือเรียกคุณหมอคามินให้มุ่งตรงไปยังโต๊ะของเธอซึ่งเรียกสายตาจากคนภายในร้านได้เป็นอย่างดี

“มีอะไรกับพี่รึเปล่าครับ”

“นั่งก่อนสิคะ” รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้าของมีนา เมื่อเธอเห็นชายหนุ่มยืนอยู่ตรงหน้า เพียงแค่เธอต่อสายหา

“พี่มีธุระต่อ รีบพูดเถอะ” ร่างสูงทิ้งตัวลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเด็กสาว เขามองใบหน้าใสซื่อของมีนาด้วยความสงสารที่สูญเสียเสาหลักของครอบครัวไป

“เรื่องคดีของพี่เพนนี”

“ทำไมเหรอ ครอบครัวไม่ได้ติดใจเอาความหนิ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นเป็นเชิงสงสัย ชายหนุ่มเอ่ยถามเด็กสาวตรงหน้าออกไปด้วยความอยากรู้

“จริง ๆ แล้ว คุณแม่พูดอะไรไม่ได้ต่างหากค่ะ เพราะครอบครัวนั่นมีอิทธิพลมาก” น้ำเสียงสั่นเครือของมีนาเอ่ยบอกกับคามิน ดวงตาเฉียวแดงก่ำก่อนที่หยดน้ำตาเม็ดโตจะค่อย ๆ ไหลลงแอบแก้ม

“ทำไมป้าประพาถึงไม่บอกพี่”

“คุณแม่เกรงใจพี่หมอค่ะ”

“เพนนีก็เพื่อนพี่ ทำไมต้องเกรงใจ” เสียงทุ้มเอ่ยถามกลับด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมครอบครัวของเพนนีไม่มาขอความช่วยเหลือจากเขา ถึงแม้ว่าคู่กรณีจะมีอิทธิพลมากขนาดไหนแต่ครอบครัวของเขาก็ไม่ได้เกรงกลัวเลยสักนิด

“เขาขู่ให้รับเงินค่ะและให้เรื่องเงียบและจบให้เร็วที่สุด”

“.......”

“พอคุณแม่ไม่ยอม พวกเขาก็ขู่ว่าจะทำให้ครอบครัวเราหายสาบสูญไป หนูกลัวจังเลยค่ะพี่หมอ” น้ำตาที่ไหลอาบแก้มเรียกคะแนนความสงสารจากหมอคามินได้ไม่น้อย ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงก่ำและเต็มไปด้วยคาบน้ำตา

มือหนาหยิบกระดาษทิชชู่ยื่นให้กับเด็กสาวที่นั่งร้องไห้เงียบ ๆ ตรงหน้า แววตาฉายความอาฆาตออกมาเพียงแค่นึกถึงรอยยิ้มของผู้หญิงคนนั้นที่หัวเราะกับเพื่อนอย่างมีความสุข

“ไม่ต้องกลัว เรื่องนี้พี่จะช่วยเอง”

“พี่หมอพูดจริงเหรอคะ”

“จริงสิ มีอะไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดเวลา” ท่าทางสุขุมของคุณหมอหนุ่มตอบกลับมีนาอย่างใจเย็น ภายในใจกรุ่นโกรธไม่น้อยกับการกระทำของครอบครัวผู้หญิงคนนั้น

“ขอบคุณนะคะพี่หมอ จริง ๆ หนูคิดว่าพี่เป็นแฟนพี่เพนนีเสียอีก”

“พี่กับเพนนีเราเป็นแค่เพื่อนกัน” ใครหลายคนอาจเข้าใจว่าเขาและเพนนีเป็นคู่รักกันแต่แท้ที่จริงแล้ว เพนนีคือเพื่อนสนิทคนหนึ่งของเขาที่เขาอยากจะดูแลเธอ เพื่อตอบสิ่งในสิ่งที่เธอเคยทำให้เขาและครอบครัวของเขามาก่อน

หลังจากที่แยกย้ายกับมีนา คุณหมอหมอรีบขับรถออกไปยังที่หมายแห่งหนึ่ง ภายในใจร้อนรุ่มแผดเผาไปด้วยความโกรธ คำพูดของมีนายังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา ความรู้สึกสงสารครอบครัวและเพนนีที่จากไปจับใจ

“เธอต้องชดใช้”

(ยี่หวาอยู่ได้ค่ะคุณแม่ ยี่หวาไม่อยากขับรถไปกลับที่บ้านกับที่ทำงานนิคะ) หญิงสาวร่างบางในชุดสูททำงานเดินขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นที่ตัวเองพักโดยเธอยังคงคุยสายของกับมารดาของตัวเอง ที่อยากให้เธอกลับไปพักที่บ้านแต่ด้วยความไกลของที่บ้านและที่ทำงานทำให้ยี่หวาตัดสินใจพักที่คอนโดหรูของตัวเองดีกว่า

(ยี่หวาอยู่ได้แน่เหรอลูก)

(ได้สิคะ ลูกสาวคุณแม่เก่งจะตาย) รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าเป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเศร้าและความทุกข์ และอีกอย่างที่เธอเลือกจะพักที่คอนโดเพราะไม่อยากทำให้พ่อและแม่รวมไปถึงพี่ชายต้องเป็นห่วง เธออยากอยู่จัดการความรู้สึกของตัวเองเงียบ ๆ เพียงลำพังมากกว่า

(งั้นพักผ่อนให้เยอะ ๆ นะลูก มีอะไรโทรหาแม่ได้ตลอด)

(โอเคค่ะ คุณแม่ ตอนนี้ยี่หวาถึงคอนโดแล้วนะคะ) เมื่อถึงหน้าห้องพัก ยี่หวาที่กำลังหยิบคีย์การ์ดออกจากกระเป๋าและกำลังจะเปิดประตูห้องเข้าไป

“โอ๊ย!!”ร่างบางของเธอถูกผลักให้ชนประตูอย่างแรงจนร่างบางปะทะเข้ากับบานประตูอย่างจัง

“สำอ่อย”

“คุณเข้ามาคอนโดนี่ได้ยังไง” ใบหน้าเลิกลั่กของยี่หวาที่พยายามสอดสายตามองหาบุคคลที่สามารถช่วยเธอจากผู้ชายคนนี้ เธอแปลกใจไม่น้อยเมื่อเห็นร่างสูงเข้ามาภายในคอนโดของเธอได้

เนื่องจากคอนโดของเธอมีระบบรักษาความปลอดภัยที่หนาแน่นแต่ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงสามารถเข้ามาภายในห้องของเธอได้

“หึ!!แค่คอนโด ฉันทำอะไรได้มากกว่าที่เธอคิด”

“ออกไปจากห้องของฉันนะ” เสียงหวานตวาดใส่ร่างสูงที่เดินเข้าไปภายในห้องของเธอโดยมีของเขายังถือคีย์การ์ดห้องของเธออยู่

“รวยดีนิ ชอบใช้เงินฟาดหัวคนอื่นงั้นเหรอ” ตาเรียวคมจ้องมองใบหน้าสวยของยี่หวาด้วยความโกรธแค้น สายตาดูถูกดูแคลนที่ปรายตามองร่างกายของหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า

สายตาที่ดูน่ากลัวจนหญิงสาวค่อย ๆ เดินถอยหลังไปยังประตู เพื่อหาทางหนีเอาตัวรอด เพราะครั้งนี้ดูเหมือนผู้ชายคนนี้จะไม่หยุดเพียงแค่ขู่เหมือนทุกครั้ง

“คุณจะทำอะไร” น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความหวาดกลัวเอ่ยถามผู้ชายตรงหน้าด้วยความคับข้องใจแต่คำตอบที่ได้ ทำให้เธอเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยมากกว่าเดิม

“ทำอะไรดีล่ะ พอดีฉันไม่ต้องการเงินซะด้วยสิ”