“ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ ยาหยี ขอเวลาให้ผมได้ไหม”
หล่อนไม่ได้ทักเขาก่อนเพราะยังอึกอักและอึดอัดที่จู่เขาโผล่ตัวมาแบบนี้ หล่อนอดตำหนิไม่ได้
“นี่คุณตามสะกดรอยดิฉันมาใช่มั๊ยถึงรู้ ว่าดิฉันไปไหนมาไหน”
น้ำเสียงของเธอดูตึงแบบไม่ค่อยพอใจ
ยุพาดาถือกระเป๋าส่วนตัวของหล่อน
ตั้งใจว่าเสร็จจากที่คุณหมอตรวจเสร็จ
หล่อนจะขับรถไปที่กองเลย
แม้จะว่าอีกสักพักคือในช่วงเวลาใกล้เที่ยง เริ่มกอง แต่สปิริตของนักแสดงหล่อนจะต้องไปถึงก่อนทุกครั้ง
ไม่ต้องให้ใครมาคอยหล่อน
สุริยนต์นิ่งก่อนยอมรับว่าเขาผิด แต่ก็ไม่ใช่แบบนั้น ความผิดของเขาคือละลาบละล้วงสะกดรอยตามหล่อนมา แล้วเขาก็พยักหน้า
“ผมยอมรับ”
“แล้วทำไม คุณต้องทำอย่างนั้น ทางของเราสิ้นสุดกันแล้วนี่ ทั้งคุณและฉัน”
“ไม่ใช่อย่างนั้น นะยาหยี โปรดฟังผมอธิบายก่อน”
คุณยุพาดาตั้งใจจะตัดบท เพราะหล่อนมีงานต่อ เป็นวินัยของหล่อน กลัวรถติด แม้ทางกองไม่ได้เร่งขนาดนั้
