๔๓
เสียงนั้นดังขึ้นจากทางด้านหลัง
ทำให้เขาค่อยๆหันกลับไปช้าๆ สีหน้าเบิกบานเสียยิ่งกว่ากระไร ที่เจอเธออีกครั้งแบบตัวเป็นๆ
“ยาหยี” ท่านอุทานออกมา
“เรียกดิฉัน ว่ายุ ดีกว่าค่ะ”
“แต่ผมเคยเรียกยาหยี ชื่อนี้เป็นชื่อที่เราสองคน ใช้เรียกกันไม่ใช่หรือ”
เขาพูดเพียงเพื่อจะดึงความทรงจำของเธอกลับคืน หากเธอจำได้ ย่อมต้องยอมรับ
คุณยุพาดาหยุดตัวเองด้วยการนิ่ง
เมื่อสักสามสี่วันที่ผ่านมานั้น เธอเคยแวะมาที่นี่แล้ว เพื่อมาหาสถานที่เก่าที่เคยมีความทรงจำกับสมัยจันทร์
แต่เธอยังระมัดระวังตัวเอง แม้เธอจะไม่ได้แต่งหน้าเหมือนตอนเข้าฉากละครเพราะลบออกแล้วให้เหลือเพียงใบหน้าธรรมชาติ
และเธอสวมแมสปิดบังใบหน้ากับหมวกสีชมพู นายสุริยนต์จำได้เพราะเสียง
“ผมดีใจที่คุณมาตามสัญญา เคยคิดว่าคุณจะให้ผมรอเก้อ แต่ถึงยังไงผมก็ต้องมา”
“คุณสัญญาไว้แล้วนี่คะ และดิฉันก็สัญญาด้วย ไม่มาก็เสียคำพูด ดิฉันไม่ใช่คนอย่างนั้น”
