ปู่ที่หมายถึงพ่อ
1050 คำ
“พี่กระต่ายหรือมันนี่คะที่อยากกิน” ท่องธาราก้มลงถามเด็กน้อย น้องมันนี่ยิ้ม ดวงตาของเด็กหญิงสะท้อนความเป็นตัวเขา เหมือนกับตาของต๊อบ
“พี่ต่าย หม่ำๆ พ่อจ๋า ป้อนๆ”
ท่องธาราตักไอศกรีมไปจ่อที่ปากตุ๊กตากระต่าย “อ้ำ พี่กระต่ายกินแล้ว ต่อไปก็น้องมันนี่นะคะ” เขาเอาช้อนไปจ่อที่ปากเด็กหญิงต่อ
“อ้ามมมมม” มันนี่ทำเสียงประกอบ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนบนโซฟาเอื้อมมือไปหยิบเชอร์รี่สีแดงในถ้วยไอศกรีมมาใส่ปาก และหยิบอีกลูกมาใส่ปากท่องธารา
“ลูกต้องการพ่อนะโต๋” อิงดาวเสียงเครือหลังจากเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง
“ก็บอกแล้วไง เรื่องลูกไม่ใช่ปัญหาถ้าทุกอย่างมันชัดเจน แต่สำหรับเราสองคนมันเป็นไปไม่ได้”
“นังเด็กกำพร้านั่นมันมีดียังไง มันรู้ตัวหรือเปล่าว่ามันเป็นส่วนเกิน ทำให้เรามีปัญหากันอยู่ตลอด เด็กผู้หญิงคนเดียวใช้ร่วมกันทั้งอาทั้งหลาน โต๋ทำลายทั้งความไว้เนื้อเชื่อใจของปัณณ์ แล้วก็กำลังทำร้ายจิตใจเด็กอีกคนที่เป็นลูกของตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อเลยโต๋ ทุกอย่างพังเพราะอีเด็กนั่น แล้วก็ความหลงของโต๋” อิงดาวขึ้นเสียง
“หยุด!” เสียงเขาไม่ดัง แต่ความเดือดดาลลุกโชนอยู่ในดวงตา
“เอ๊ะ นั่นอิงดาว นางแบบที่ร่ำรวยจากหุ้นแล้วก็หายไปจากวงการนี่นา” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น
“ฉันว่านะ คงหนีไปมีครอบครัวนั่นแหละ ดูสิ มาพร้อมกันพ่อแม่ลูกเลย เก็บภาพไปทำข่าวกันดีกว่า” เพื่อนที่มาด้วยกันสันนิษฐาน พลางหยิบกล้องขึ้นมา
สายตาที่ระแวดระวังอยู่ตลอดเวลาของอิงดาวสังเกตเห็นผู้หญิงมาดนักข่าวตั้งท่าจะเล็งกล้องมาทางตนจึงรีบหยิบแว่นกันแดดมาสวม สะพายกระเป๋า แล้วคว้าตัวน้องมันนี่มาจากท่องธาราวิ่งออกจากร้านไปอีกทาง
ท่องธารามองตามด้วยความงุนงง เห็นน้องมันนี่เบะปากร้องไห้พร้อมกับโบกมือบ๊ายบายมาทางเขา ภาพของเด็กหญิงทำให้เขาสะท้านใจ รู้สึกว่าตัวเองใจร้ายที่ไม่ยอมรับข้อเรียกร้องของอิงดาว
ท่องธาราเดินออกมาจากร้านไอศกรีม ในหัวครุ่นคิดแต่เรื่องของเด็กหญิงแววตาไร้เดียงสาด้วยความไม่สบายใจระหว่างที่เลือกซื้อของฝากให้ข้ามฟ้าและลูกชายที่ตอนนี้ก็ขวบแปดเดือนแล้ว ก่อนจะลงไปซื้อของใช้ในบ้านที่แผนกซูเปอร์มาร์เก็ต จากนั้นก็ตรงดิ่งไปยังบ้านของเขาย่านสาทร
“ปัณณ์กลับมามั่งหรือเปล่า” เอ่ยถามแววทันทีที่เจอหน้า
“ไม่เลยค่ะ คุณอิงค์ก็หายไป ไม่มาที่นี่อีกเลยตั้งแต่คุณโต๋ออกจากบ้านไป”
“หึ ไม่แปลกหรอก ตะกี้เพิ่งไปเจอมา สงสารก็แต่มันนี่”
“คุณโต๋จะกลับมาอยู่บ้านเมื่อไรคะ แล้วเจอน้องตุ๋นไหมคะ แววเป็นฮ้วงเป็นห่วง ผู้หญิงตัวเล็กๆ แกก็มีแค่คุณโต๋กับคุณปัณณ์เป็นที่พึ่ง” แววพูดแล้วก็น้ำตาคลอ อดไม่ได้ที่จะคิดไปถึงภาพที่เด็กสาวแอบไปนั่งร้องไห้คนเดียวเวลาโดนคนรักของท่องธาราและปัณณ์พูดจาทำร้ายจิตใจ
“เรื่องผู้หญิง ฉันผิดเอง เรียกว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์จะได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ส่วนไข่ตุ๋น ฉันเจอเขาแล้ว”
“จริงเหรอคะ แววดีใจจังเลย น้องอยู่ที่ไหนคะ พากลับมาสิคะ ไหนๆ คุณอิงค์ก็ไม่กลับมาแล้ว”
“แถวชานเมือง เขาไปเช่าบ้านหลังเล็กๆ อยู่กับลูก”
“ฮ้า” แววยกมือทาบอก “คะ...ใครคะ ไปมีลูกกับใครคะ โธ่ถัง ทำไมใจง่ายจัง”
“ลูกฉันเอง ขวบแปดเดือนแล้วละ ที่ฉันไม่กลับมาบ้านก็เพราะไปอยู่กับเขานี่แหละ ถ้าอะไรๆ เรียบร้อยแล้วฉันจะพาเขากลับมา”
แววอุทานอยู่ในใจ เธอรู้เรื่องความสัมพันธ์ของทั้งคู่ แต่ตอนนี้เรื่องมันกำลังอีนุงตุงนังไปหมด
ท่องธาราเห็นสีหน้าเป็นกังวลของแม่บ้าน
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันจัดการเอง เดี๋ยวฉันจะไปบ้านของไข่ตุ๋น นัดช่างมารีโนเวตใหม่ เอาไว้ให้ลูกชายฉัน แล้วแววก็ช่วยดูแลบ้านนั้นให้ด้วยนะ”
“ตื่นเต้นจัง พากลับมาเร็วๆ นะคะ”
“รอฉันง้อเมียให้สำเร็จก่อนนะ”
...............................
ฮีโร่กลางลมหนาว : ห้องนอนของต๊อบน่ารักดี ลงคลิปบ่อยๆ สิ
ฟ้ากำหนด : ได้สิ รอพ่อของต๊อบไม่อยู่ฟ้าจะถ่ายเยอะๆ
ฮีโร่กลางลมหนาว : ทำไมต้องรอตอนเขาไม่อยู่?
ฟ้ากำหนด : ไม่มีอะไรหรอก เป็นห้องทำงานของเขาด้วยน่ะ เขาใช้ห้องแทบจะทั้งวันทั้งคืน ฟ้ายังไม่ได้ให้ลูกมานอนห้องนี้
ฮีโร่กลางลมหนาว : แม่ติดลูก? หรือลูกติดแม่
ฟ้ากำหนด : ติดพ่อ 555
ฮีโร่กลางลมหนาว : เหมือนฟ้าจะมีความสุขขึ้นกว่าแต่ก่อนนะ
ฟ้ากำหนด : พยายามน่ะ
ฮีโร่กลางลมหนาว : ปรึกษาได้นะ
ข้ามฟ้าอ่านแต่ไม่ตอบ หันไปมองลูกชายที่นอนหลับอุตุมาเกือบสองชั่วโมงเริ่มกระดุกกระดิก แล้วจู่ๆ ก็ลุกพรวดขึ้นมานั่ง ต๊อบคือยาขนานเอกที่เยียวยาหัวใจของเธอ รอยยิ้มและเสียงใสๆ ของต๊อบทำให้เธอยิ้มได้ทุกครั้งไม่ว่าจะอยู่ในอารมณ์ไหน
“อุ๋น” เจ้าตัวเล็กหันหลังแล้ววาดขาลงจากเตียง วิ่งซอยเท้ามากางแขนให้อุ้ม “อุ่มๆ”
“ค้าบบบบบ” ข้ามฟ้าปิดหน้าจอ อุ้มลูกขึ้นมาหอมแก้มกลมๆ ซ้ายขวาอย่างมันเขี้ยว “ชื่นใจจัง ทำไมน่ารักอย่างนี้ ลูกใครน้า”
“ออก” ต๊อบชี้ไปที่ประตู “ปู้ ปู้”
“หืม พ่อเหรอครับ พ่อยังไม่กลับครับ พ่อไปธุระ”
เด็กตัวน้อยเรียกหาปู่ ซึ่งหมายถึงพ่อของเขา มันเป็นผลมาจากการที่ข้ามฟ้าแกล้งเรียกท่องธาราว่าปู่ ถ้านับตามลำดับญาติ เธอเรียกเขาว่าอา ดังนั้นลูกของเธอก็ต้องเรียกเขาว่าปู่ แล้วเรื่องแบบนี้ต๊อบก็ดันจำเก่ง จำแม่น เรียกซะคุณพ่อแก่ขึ้นไปสามสิบปี
- ผู้เขียน
