BAD HEART 2 โลกของเขา

1642 คำ

“พี่ขุนนนน” น้ำขิงเดินเข้าไปเอ่ยทักทายพี่ชายตัวเอง ซึ่งก็คือพี่ขุนหรือพี่ขุนพล “มีอะไร” พี่ขุนหันมามองหน้าถามน้ำขิงสีหน้ารู้ทัน “คือแบบ...” พึ่บ! น้ำขิงรีบนั่งลงข้างพี่ตัวเองพร้อมกับบอกจุดประสงค์ที่ต้องการ ส่วนฉันก็ได้แต่ยืนก้มหน้าไม่รู้จะต้องทำอะไรยังไง “นั่งก่อนสิ” เสียงใครบางคนดังขึ้นทำให้ฉันหันไปมอง ก่อนจะเห็นว่าคนที่พูดก็คือพี่คิน หนึ่งในกลุ่มเพื่อนของพวกพี่เขานี่แหละ เอาจริง ๆ ฉันก็พอที่จะรู้จักกับพี่เขาอยู่บ้าง เพราะมาเป็นเพื่อนน้ำขิงบ่อย คือรู้จักเคยพูดคุยกันแต่ไม่ได้สนิทอะไรมากประมาณนั้นน่ะ “ขอบคุณค่ะ” ฉันก้มหน้าตอบพี่คินกลับไป และตัดสินใจเดินเข้าไปนั่งยังตรงที่พี่เขาบอก ซึ่งก็คือที่ตรงข้ามกับพี่เขา แต่เป็นด้านข้างของใครอีกคน “สะ...สวัสดีค่ะพี่ดิน” ฉันรวบรวมความกล้าหันไปทักทายคนที่นั่งเงียบอยู่ “...” แต่ก็ต้องพบแต่ความเงียบงันกลับมา โดยฉันเองก็ชินแล้วแหละ มันก็มักจะเป็นแบบนี้อยู่ตลอด “ทักแต่ไอ้ดินนะ” พี่คินยิ้มเอ่ยบอกฉัน ฉันรู้ดีว่าเขาต้องการแก้สถานการณ์ความอึดอัดที่เกิดขึ้นต่างหาก “สวัสดีค่ะ พี่คิน” ฉันจึงเงยหน้ายิ้มบอกพี่เขาไป “...” เขาก็ยิ้มตอบกลับมาด้วยสีหน้าใจดี แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นหรอกนะ ที่ฉันส่งยิ้มไปนั้น...ก็มีเพียงแค่รอยยิ้มฝืน ๆ เท่านั้น ตอนนี้ฉันรู้สึกเกร็งไปหมด ตั้งแต่ตัดสินใจล้มตัวลงนั่งข้างคนตัวสูง ฉันก็ได้แต่บีบมือตัวเองแน่นด้วยความประหม่า ทั้งที่อยู่ใกล้พี่เขามาก แต่มัน...กลับเหมือนไกลยังไงไม่รู้ “กินอะไรรึยังคะ” สุดท้ายฉันก็อดไม่ได้ที่จะหันไปเอ่ยถามอีกคน “...” พี่ดินก็เงียบไม่ตอบอะไรกลับมา “พี่ดิน” พึ่บ ใบหน้าหล่อหันมามองหน้าฉันนิ่ง ทำเอาฉันชะงักไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง พึ่บ! อยู่ ๆ ร่างสูงของคนที่นั่งอยู่ด้านข้างฉันก็ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ตึกตึก ก่อนจะเดินออกไปทันทีอย่างไม่สนใจอะไร โดยมีสายตาของฉันที่ได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างนั้นไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง โลกของพี่...ฉันไม่มีสิทธิ์เลยสินะ “ไม่เป็นไร” เสียงทุ้มของคนตรงหน้าฉันเอ่ยขึ้น ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง แล้วก็ต้องเห็นรอยยิ้มบาง ๆ ของพี่คินที่ส่งยิ้มมาให้ฉันอยู่ “มันก็เป็นแบบนี้แหละ” ตามมาด้วยเสียงพี่ขุนพล “...” ฉันก็เอาแต่นั่งนิ่งไม่พูดอะไรออกไป “ถอดใจรึยัง” พี่ขุนพลมองหน้าถามฉัน ไม่ต้องสงสัยว่าที่พวกพี่เขาพูดและถามแบบนี้ มันหมายความว่ายังไง ทุกคนที่อยู่รอบตัวฉันรู้ดีว่าฉันรู้สึกยังไงกับพี่ดิน ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยบอกแต่พวกเขารู้ได้จากแววตาและท่าทีของฉัน ฉันเป็นคนโกหกคนไม่เก่ง แล้วยิ่งถ้าเป็นความรู้สึกของตัวเองแล้วก็...ฉันไม่เคยที่จะโกหกมันได้เลยสักครั้ง “ยังค่ะ” ฉันยิ้มตอบกลับไป จะให้ฉันถอดใจได้ยังไง สิ่งพวกนั้นไม่เคยอยู่ในความคิดของฉันด้วยซ้ำ “งั้นก็สู้หน่อยแล้วกัน...” “...งานยากหน่อย” พี่ขุนพลบอกฉันด้วยรอยยิ้มเอ็นดู “...” ฉันก็ส่งยิ้มตอบพี่เขากลับไป “งั้นเราไปกันเลยไหมวี อาจารย์น่าจะใกล้เช็กชื่อแล้ว” น้ำขิงหันมาพูดกับฉัน “อืม” ฉันก็พยักหน้าตอบกลับไป “งั้นขิงไปละนะพี่ขุน อย่าลืมไปคุยกับที่ลงทะเบียนให้ด้วย” “อือ รู้แล้วน่า” “เอาเซคเดียวกับพี่ด้วยนะ” “รู้แล้ว” “ดีมาก เป็นพี่ก็ต้องเชื่อฟังน้องนะ” “เฮ้ย ๆ มากไป” “ฮ่า ๆ ๆ ไปละ...” “...ไปแล้วนะคะพี่คิน ไว้เจอกัน” น้ำขิงไม่ลืมที่จะหันไปเอ่ยบอกพี่คินที่นั่งอยู่ “...” พี่เขาก็พยักหน้ารับรู้ ส่วนฉันก็ได้แต่ก้มหัวให้รุ่นพี่ทั้งสองไป ก่อนที่เราทั้งสองจะเดินกลับมายังตึกคณะของตัวเอง ตึกตึก... “วาริน บุญรักษา...” “มาค่ะ” ฉันรีบเดินเข้าไปในห้องด้วยความเร่งรีบพร้อมกับยกมือบอกอาจารย์ที่กำลังเช็กชื่ออยู่ เกือบมาไม่ทันซะแล้ว “แปลว่ายังไม่ถึงชื่อฉัน” น้ำขิงและนั่งลงที่นั่งข้างฉันด้วยท่าทีสบายใจ “...” ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป หยิบปากกากับชีตขึ้นมาเพื่อเตรียมตัวเรียน “วี” เสียงน้ำขิงเอ่ยเรียกฉันขึ้น ทำให้ฉันหันไปมองหน้าเพื่อนตัวเอง “ฮะ” “ไม่คิดถอดใจบ้างเลยเหรอ” “...” ฉันก็นิ่งไปกับคำถามของคนด้านข้าง “พี่ดินดู...ไม่เปิดใจให้ใครเลยนะ” “ฉันรู้ แต่ว่า...” “...เลิกรักใครสักคน มันไม่ง่ายเลยนะ” ถ้ามันง่าย ฉันก็คงตัดใจไปตั้งแต่แรกแล้ว “ทั้งที่พี่เขาไม่สนใจเธอขนาดนี้น่ะเหรอ” ไม่เกินจริงเลยสิ่งที่น้ำขิงพูดมา ตลอดเวลาที่ฉันเจอพี่ดิน มันเหมือนฉันไม่มีตัวตนสำหรับพี่เขาจริง ๆ “ไม่รู้สิ ทั้งที่รู้ว่าไม่สามารถที่จะเข้าไปในโลกของพี่เขาได้เลย แต่ว่า...ฉันเองก็ยังคงหยุดความรู้สึกตัวเองไว้ไม่อยู่ มันมีแต่จะเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำ” เพราะฉันไม่เคยชอบหรือหลงรักใครละมั้ง พอได้มารู้สึก...มันถึงคอนโทรลอะไรไม่ได้เลย “ฉันเข้าใจเธอนะ แต่วี...” “...สู้อะไรก็ไม่เหนื่อยเท่ากับสู้กับคนที่อยู่ในใจและความทรงจำของเขาหรอกนะ” “...” ฉันก็นิ่งไปกับคำพูดของเพื่อนตัวเอง “ถ้าเป็นไปได้ ถอดใจตั้งแต่ตอนนี้เถอะ...” “...ฉันเป็นห่วงเธอนะ” “...” “วี” “ฉันรู้นะว่าน้ำขิงว่าเธอหวังดีและเป็นห่วงฉัน แต่ฉันยังไหวอยู่ ฉันขอสู้อีกหน่อยได้ไหม” “...” “นะน้ำขิง” “อืม เธอนี่นะ...ดื้อจริง ๆ เลย” “...” ฉันก็ได้แต่ยิ้มออกมากับท่าทีของคนด้านข้าง ขอฉันลองสู้อีกหน่อยแล้วกันนะ ฉันยังอยากจะเป็นคนนั้น...คนที่ได้ไปอยู่ในโลกของพี่เขาอีกคน อีกด้าน ร่างสูงเจ้าของใบหน้านิ่งเรียบเดินเข้ามานั่งยังโต๊ะประจำที่พวกเขามักจะมานั่งรอเรียน “อ้าวไอ้ดิน...” เอเดนทักและถามขึ้น “...แล้วไอ้คิน ไอ้ขุน?” “ใต้ตึก” เสียงทุ้มตอบพร้อมกับนั่งลงด้วยท่าทีปกติ “มันทำไร” “...” ดินก็เงียบไม่ตอบ “ห่า อยู่กับมึงแล้วอึดอัดฉิบ” “...” คนตัวสูงก็นิ่ง หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น “สัส” เอเดนบ่นออกมาเงียบ ๆ คนเดียว ก่อนจะหันไปเห็นคินกับขุนพลเดินเข้ามา “ทำไรใต้ตึกวะ” เอเดนถาม “น้องกูมาให้ช่วยลงทะเบียนเรียน” ขุนพลตอบ “ใคร” “กูมีน้องสาวกี่คน” “น้องน้ำขิง?” “อือ” “โห่ไอ้สัสดินไม่บอกกูวะ ว่าน้องน้ำขิง...” “ไอ้เอเดน น้องสาวกู” “ฮ่า ๆ ๆ ก็แค่ล้อเล่นไหมวะ” ใบหน้าหล่อหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ “แล้วเตวินทร์?” คินถามขึ้น “มันอยู่สตูดิโอ...” “...ได้น้องจิ๊กซอว์มาเป็นแบบ” เอเดนตอบ “หึ” คินได้แต่แสยะยิ้มออกมาหลังจากที่ได้ยินคำตอบของเพื่อน “แล้วนี่มึงไม่มีเรียน?” ขุนพลถามเอเดนขึ้น เพราะพวกเขาเรียนกันคนละคณะ คิน ดิน ขุนพล เรียนอยู่บริหารปีสี่ ส่วนเอเดน กับเตวินทร์เรียนอยู่นิเทศศาสตร์ปีสี่ แต่ถึงแม้ว่าจะเรียนคนละคณะกัน แต่พวกเขาก็ยังคงสนิทกันเหมือนปกติ “มี แต่ค่อยเข้าตอนท้ายคาบ” “มึงนี่นะ” ขุนพลได้แต่ส่ายหัวออกมากับคำตอบของร่างสูง “ว่าแต่คืนนี้ ยังไง” เอเดนถามขึ้น “กูไม่” คินตอบ “มึงอะไอ้ขุน” “ดูก่อน” “เชี้ยไปด้วยกันดิ คืนนี้กูว่าดี ๆ เยอะ” เอเดนบอก “ระวังวิเวียนรู้” “รู้...แล้วทำอะไรกูได้?” คนตัวสูงถามออกมาด้วยสีหน้าไม่สนใจ “...” ทำให้คินกับขุนพลก็ได้แต่ส่ายหน้าออกมากับท่าทีเพื่อนตัวเอง เอเดนจึงเลิกสนใจทั้งสองหันไปยังร่างสูงอีกคนแทน “ไอ้ดิน ไปกัน” “...” ดินก็นั่งนิ่งไม่ตอบ “ไอ้ดิน” “ไม่ไป” ปากหนาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “สักหน่อยดิวะ” “...” สายตาคมหันไปมองหน้าใบหน้าหล่อที่พยายามคะยั้นคะยอให้เขาไป “เออ ๆ ไม่ไปก็ไม่ไป” สุดท้ายเอเดนก็เลือกที่จะไม่เซ้าซี้อะไรอีก พึ่บ แล้วเจ้าของใบหน้านิ่งเรียบก็ลุกขึ้นเดินออกไป “มึงก็รู้ มันไม่ชอบไปอะไรแบบนี้” ขุนพลเอ่ยขึ้น “เออ ก็รู้ แต่มึงจะให้มันหมกตัวอยู่แต่ในห้องรึไง...” “...ในห้องแม่งก็มีแต่อะไรเดิม ๆ” เอเดนตอบ “ทำไงได้วะ ก็เรื่องมันเป็นแบบนี้” ขุนพลบอก “...” เอเดนก็นิ่งไป “เดี๋ยวกูชวนมันเอง” คินเอ่ยขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบอยู่ “ไหนตอนแรกมึงบอกไม่ไป” ขุนพลถาม “ก็อยากให้มันได้ออกมาบ้าง ไม่ใช่หมกตัวอยู่แบบนั้น” ร่างสูงตอบ “แล้วมึงจะทำไง” เอเดนถามพร้อมกับหันไปมองหน้าเพื่อนตัวเอง “...” คินไม่ตอบแต่เลือกที่จะมองไปยังทางที่ดินเดินออกไปแววตานิ่ง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more