BAD HEART 1 จุดเริ่มต้นของความรัก

1498 คำ

อย่าลืมดูแลตัวเองนะ ดิน พายขอให้ดินมีความสุขในทุก ๆ วัน แล้วอย่าลืมพะพายคนนี้นะ :) พะพาย พึ่บ! ‘ฉันจะไม่รักใครอีกนอกจากเธอ...พะพาย’ @Kington University ตึกตึก เสียงสองเท้าของฉันเดินเข้ามายังด้านในมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังของตัวเองด้วยความเคยชิน จะไม่ให้ชินได้ยังไงก็ฉันเรียนที่นี่มาได้สองปีแล้วนี่...สงสัยใช่ไหมล่ะว่าฉันคือใคร สวัสดี ฉัน วี ชื่อจริงชื่อวาริน เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยคิงตัน การโรงแรมปีสอง มหาวิทยาลัยเอกชนที่ขึ้นเรื่องการศึกษากับค่าเทอมที่แสนแพง โปรดอย่าคิดว่าฉันเป็นลูกคนรวยหรือมีคนเงินเลยนะ ฉันเข้าที่นี่มาได้ด้วยการสอบชิงทุน แน่นอนว่าแค่ทุนอย่างเดียวมันไม่พอ เพราะที่นี่ช่วยจ่ายแค่แปดสิบเปอร์เซ็นต์ของทุนเท่านั้น ที่เหลือฉันต้องหามันมาเอง ฟังดูเหมือนจะง่ายใช่ไหมล่ะ แต่สำหรับฉัน...มันไม่ง่ายหรอกนะ ฉันต้องไกลบ้านเพื่อเข้ามาเรียนมหาลัยในฝันโดยการหาเงินส่งเสียตัวเองเรียน ฟังไม่ผิดหรอก ฉันต้องหาเงินมาจ่ายค่าเทอมที่เหลือเองทั้งหมด รวมถึงค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ของตัวเอง เพราะฉันไม่อยากให้ความฝันในมหาลัยที่ฉันใฝ่ฝันนั้นต้องตกไปเป็นภาระของพ่อแม่ตัวเอง พ่อแม่ฉันไม่ได้มีเงินมากพอที่จะสนับสนุนฉันได้ มีเพียงฉันเท่านั้นที่จะสามารถสนับสนุนตัวเอง พ่อแม่ฉันเป็นเพียงชาวบ้านต่างจังหวัดธรรมดา ๆ นี่แหละ ท่านไม่ได้มีอะไรสนับสนุนฉันได้นอกจากให้กำลังใจเท่านั้น ซึ่งนั้นมันก็เพียงพอสำหรับฉันแล้ว ก็ทั้งหมด...ฉันเป็นคนเลือกมันเองหนิ “วี” ฉันสะดุ้งขึ้นหลังจากที่ได้ยินเสียงแหลมของใครบางคนดังขึ้น ก่อนจะหันไปมองตามเสียงของคนที่เอ่ยเรียกฉัน “น้ำขิง” และเธอก็คือเพื่อนสนิทคนเดียวที่ฉันมี “ทำไมวันนี้มาเช้าจัง” น้ำขิงยิ้มมองหน้าถามฉัน “พอดีเมื่อคืนฉันกลับไวน่ะ” ฉันตอบกลับไป “กลับไวเนี่ย กี่โมงกัน” “...” ฉันก็นิ่งไม่ตอบ ทำให้น้ำขิงเอ่ยออกมา “เฮ้อ! ทำไมต้องไปทำงานดึก ๆ แบบนั้นด้วยนะ” “ก็ที่นั่นเงินมันดี...” “แต่มันอันตรายไงวี” “ไม่มีอะไรหรอกน่า” “เธอนี่...เฮ้อ! ดื้อชะมัด” แล้วน้ำขิงก็ทำหน้ายู่ใส่ฉันอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ ท่าทีของเธอทำเอาฉันเผลอยิ้มออกมา น้ำขิงก็เป็นแบบนี้อยู่ตลอด ชอบบ่นเกี่ยวกับงานที่ฉันทำหลังเลิกเรียน “แล้วตกลงวิชาเสรีเทอมนี้ เธอจะลงกับฉันไหม” น้ำขิงหันมาเอ่ยถามฉัน “เธอจะลงอะไรเหรอ” “ปีนี้ฉันอยากลงจิตอาสาอะ เห็นว่าได้ออกนอกสถานที่ด้วยนะ น่าสนใจมาก” “จิตอาสาเหรอ...” “ใช่ แล้วที่สำคัญ...” “...” ฉันก็มองใบหน้าหวานของคนตรงหน้าด้วยความสนใจ “ปีนี้ พวกพี่ขุนลงด้วยนะ” “พวกพี่ขุนลงด้วยงั้นเหรอ...” งั้นก็แปลว่า... “พี่ดินเองก็ลง...ลงแล้วด้วย” “...” ฉันยืนนิ่งไปทันทีกับคำพูดของน้ำขิง พี่ดินก็ลงวิชานี้งั้นเหรอ “ทีนี้...สนใจรึยังจ๊ะ” น้ำขิงยิ้มเอ่ยถามฉัน ทำไมเธอถึงได้มีท่าทีแบบนี้น่ะเหรอ ก็คงเป็นเพราะพี่ดินที่พูดถึงกันอยู่นั้น...คือผู้ชายที่ฉันแอบชอบอยู่อย่างไงล่ะ ผู้ชายที่ฉันหลงรักตั้งแต่แรกเจอ... ‘เธอเรียนจบจากไหนอะ’ ‘อคินทร์ธนา...’ ‘โห่! โรงเรียนเอกชนเลยนะ’ ‘ทำไมเรียนคณะนี้ล่ะ’ ‘มันดูง่ายดีอะ แล้วเธอล่ะ’ ‘เหมือนกันเลย’ ‘นิเทศปีนี้หล่อ ๆ ทั้งนั้นเลย’ ‘กรี๊ด! เดือนหล่อมาก’ ‘วิศวะก็ปังมาก’ ‘แกเห็นรุ่นพี่บริหารยัง หล่อโคตรเลย’ ตึกตึก ขณะที่ร่างบางของวีกำลังเดินไปยังห้องสมุดสุดหรูของมหาวิทยาลัยในฝันของเธออยู่นั้น เธอก็ต้องได้ยินคำพูดมากมายจากสาว ๆ ที่ต่างนั่งคุยกันไปด้วยความสนิทสนม ผิดกับเธอ...ที่ไม่คิดจะเดินเข้าไปทักทายใคร เพราะดูเหมือนว่าทุกคนจะมาจากโรงเรียนชื่อดัง ไม่ก็ฐานะทางบ้านที่ค่อนข้างดีกันทั้งนั้น ทำไมเธอถึงคิดแบบนี้น่ะเหรอ ก็เพราะก่อนหน้านี้เธอโดนมาแล้วไง โดนมองเหยียดตอนที่บอกว่ามาจากโรงเรียนต่างจังหวัด ไหนจะการแต่งตัวที่แสนธรรมดาของเธออีก...ทั้งที่ทำใจไว้อยู่แล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าพอต้องมาโดนจริง ๆ มันจะรู้สึกไม่ดีขนาดนี้ หญิงสาวจึงตัดสินใจหลบมาอยู่เงียบ ๆ คนเดียวที่ห้องสมุด ซึ่งขณะนั้นเอง... ติ้ด แอ๊ด...! เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งเพราะบัตรนักศึกษาที่เธอเพิ่งได้มานั้นกลับสแกนเพื่อเข้าไปด้านในห้องสมุดไม่ได้ ‘...’ วีได้แต่ยืนหน้าเสียด้วยความตกใจพร้อมกับพยายามสแกนบัตรตัวเองอีกครั้ง ติ้ด แอ๊ด! แต่มันก็ไม่ได้เช่นเดิม ‘ทะ...ทำไงดี’ หญิงสาวร้อนรนขึ้นด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่เจอ ‘ถ้าเข้าไม่ได้ก็ออกไปสิ’ คนที่ยืนต่อแถวอยู่เอ่ยบอก ทำให้คนตัวเล็กก้มหน้าทำท่าจะเดินออกไป แต่... ติ้ด! พึ่บ... ‘เข้าไปสิ’ เสียงทุ้มของคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอดังขึ้น ‘...’ คนตัวเล็กจึงหันไปมองหน้าเขาช้า ๆ แล้วก็ต้องชะงักไป ‘...’ ใบหน้าหล่อมองหญิงสาวตรงหน้านิ่งโดยที่เธอยังคงเอาแต่จ้องหน้าเขาอยู่ ‘ขอบคุณค่ะ’ ปากเล็กเอ่ยออกมา ‘...’ เจ้าของใบหน้านิ่งก็เงียบไม่พูดหรือตอบอะไร เลือกที่จะเดินเข้าไปด้านในพร้อมอีกคน ‘ไอ้ดิน ทางนี้’ ‘ดินงั้นเหรอ...’ แล้วหญิงสาวก็ค่อย ๆ ยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกบางอย่าง หลังจากนั้นได้ไม่กี่วัน... วีก็มักจะไปหมกอยู่แต่ที่ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยทุกครั้งที่มีโอกาส มันเป็นเพราะตัวเธอชอบอ่านหนังสืออยู่แล้ว บวกกับความเงียบสงบในนั้นทำให้ร่างบางชื่นชอบเป็นพิเศษ แล้วยิ่งไปกว่านั้นก็คือ...การรอคอยเพื่อที่จะเจอใครบางคน ‘สามวันแล้วนะ...’ ปากเล็กเอ่ยออกมาพร้อมกับทำหน้าหงอย ‘...เฮ้อ’ หญิงสาวถอนหายใจออกมาก่อนจะตัดสินใจเดินไปยังโซนหนังสือที่ชอบ ‘เล่มต่อของเมื่อวานอยู่ไหน’ วีพยายามมองหาหนังสือที่เป็นภาคต่อจากที่เธออ่านไว้ ดวงตากลมพยายามสอดส่องอยู่อย่างนั้น ‘นั่นไง’ ในที่สุดร่างบางก็ได้เจอกับหนังสือที่ตัวเองพยายามมองหา แต่ปัญหามันติดตรงที่ว่า... ‘ใครเอาไปอยู่บนนั้นเนี่ย’ หนังสือถูกวางอยู่บริเวณชั้นที่สูงเกินความสามารถของหญิงสาว ‘...’ มือเล็กพยายามที่จะคว้าหนังสือนั้นมาไว้สุดพยายาม แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามหยิบมันแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำได้ ‘อ๊ะ...’ อยู่ ๆ เสียงเล็กก็ร้องออกมาด้วยความตกใจที่เหมือนมีเงาบางอย่างมาช้อนตัวเธอไว้พร้อมกับมือหนาของใครบางคนที่เอื้อมเข้ามาหยิบหนังสือนั้นแทนเธอ พึ่บ ใบหน้าเล็กรีบหันไปมองยังคนที่ยืนอยู่ด้านหลังตัวเองทันที ก่อนที่เธอจะชะงักไป... ‘คุณ...’ เขาคือคนนั้น...คนที่สแกนบัตรนักศึกษาให้เธอเข้ามา ‘...’ ใบหน้าหล่อนิ่งไม่พูดอะไร แต่เลือกที่จะหยิบหนังสือมาวางไว้บนชั้นที่อยู่ด้านหลังของหญิงสาว ‘เอ่อ...ข...ขอบคุณนะคะ’ ‘...’ ร่างสูงก็มองหน้าคนตรงหน้านิ่งก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่สนใจโดยมีสายตาของร่างบางที่ยิ้มมองตามแผ่นหลังหนานั่นด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ก่อขึ้นมาในใจอีกหนึ่งเท่าตัว แล้วนั่นก็คือ...จุดเริ่มต้นของทุกอย่าง “ตกลงเอายังไง...” “...ลงกับฉันไหม” “อืม” ฉันพยักหน้าตอบน้ำขิงกลับไป “แหม่! พอรู้ว่าพี่ดินลง ก็รีบตกลงเลยนะ” “...” ฉันก็นิ่ง “ถ้าจะลง ต้องรีบลงนะ เดี๋ยวเต็ม รอบแรกเต็มไปแล้ว” “จริงเหรอ” ฉันหันไปมองหน้าถามอีกคน “ก็ใช่น่ะสิ นี่ของรอบสองนะ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าจะได้เซคเดียวกับพวกพี่เขาไหม” “...” ฉันเผลอทำหน้าหงอยออกมากับคำพูดของเพื่อนตัวเอง การจะได้อยู่ใกล้พี่เขา...ทำไมมันมีอุปสรรคตลอดเลย ลำพังแค่ตัวเขาก็... “แต่ฉันมีวิธีนะ” “วิธีอะไรเหรอ” ฉันเงยหน้าขึ้นไปถามคนตรงหน้าด้วยความสนใจ “อยากรู้เหรอ...” “...อยากรู้ ก็ไปด้วยกันสิ” “ไปไหน?” “ไปหาพวกพี่เขากันไง” “...” “ปะ!” ว่าแล้ว ฉันก็โดนน้ำขิงลากไปยังตึกบริหารทันที...

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more