My secretary 8 งานของเลขาส่วนตัว
1538 คำ
“เหอะ!!งั้นก็ตามใจเถอะครับเพราะว่าถ้าทำงานได้ไม่ดีก็อย่ามาโทษผมที่ไม่จัดการเลขาดี ๆ ให้แล้วกันครับ!!กลับ!!”
ปัง!! เขาพูดอย่างไม่พอใจเมื่อฉันแนะนำตัวเองออกไปแล้ว และเขาก็หงุดหงิดใส่ผู้หญิงที่ยื่นข้าง ๆ ด้วย นั่นคงเป็นคนที่เขาจะให้มาทำหน้าที่เลขาของท่านนายกรัฐมนตรีสินะ
“เขา...โกรธไหมคะน่ะ?” ฉันหันไปถามคุณจอมทัพที่ก้มหน้าทำงานต่อ
“ช่างสิ นั่นไม่ใช่เรื่องที่ฉันหรือเธอต้องสนใจ เรื่องที่เธอต้องสนใจคืองานที่เธอต้องทำตลอดระยะเวลา 4 ปีนี้”
“เข้าใจแล้วค่ะ” ฉันก้มหน้านิดหน่อย
“มอนเข้ามา” เขากดที่โทรศัพท์ก่อนจะเรียกคุณมอนเขามา
แกร็ด! ไม่ถึงสามวินาทีเขาก็เข้ามาและมายืนตรงหน้าโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ ท่านนายกคงจะเป็นคนเจ้าระเบียบสินะ เพราะงั้นฉันต้องจำเอาไว้
“สอนงานทั้งหมดที่พักพิงต้องทำออกไปได้” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อเป็นผู้นำประเทศงานมันยุ่งแบบนี้นี่เอง อ่อ และนอกจากงานพัฒนาประเทศแล้วยังมีงานบริษัทที่เขายังคงบริหารจัดการอยู่ด้วย สุดยอดจริง ๆ
“เชิญคุณพักพิงด้านนี้ครับ” ฉันเล่มองคุณจอมทัพนิดหน่อยก่อนจะเดินตามคุณมอนออกไปเพื่อฟังงานที่ฉันต้องทำ
“ค่ะ”
“งานของคุณพักพิงคือจัดตารางงานของท่านนายกรัฐมนตรีทั้งหมดเกี่ยวกับการติดต่องานและการประชุม ร่วมทั้งตารางที่ต้องออกไปข้างนอกที่เกี่ยวกับตำแหน่งนายกรัฐมนตรีทั้งหมดครับ และที่สำคัญคุณพักพิงต้องทำงานที่ห้องทำงานท่านนายกด้วยแต่ตอนนี้ผมยังไม่ได้นำโต๊ะทำงานมาให้ครับ อ่อ แล้วก็...” และหลังจากนั้นฉันก็ยังคงฟังเนื้อหางานที่ฉันต้องทำเหมือนจะงานแต่ไม่ง่ายเลยสักนิด
“@_@”
“ไหวไหมครับคุณพักพิง?” เหมือนว่าฉันจะแสดงสีหน้าอ่อนแอออกไปสินะ
“อ๋อ! ไหวสิค่ะฉันแค่กำลังประมวณผลเฉย ๆ คุณมอนว่าต่อได้เลย”
“และก็คุณต้องตัวติดกับท่านนายกเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมงซึ่งผมเคยบอกไปแล้ว...”
พรึ่บ! ฉันยกมือขึ้นเพื่อถามสิ่งที่สงสัย
“ว่าไงครับ?”
“อยู่ด้วยกันตลอดนี่ฉันต้องไปอยู่กับ...ท่านนายกเหรอคะ?” ฉันถามโดยในใจภาวนาว่ามันไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด
“ใช่ครับ! คุณพักพิงต้องย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านของท่านนายกตอนนี้ผมได้ให้คนเข้าไปเอาของที่คอนโดและย้ายไปบ้านของท่านนายกเรียบร้อยแล้วครับ”
“ฮะ?!” ฉันเผลอเสียงดังออกไปและก็กรีดร้องภายในใจที่พวกเขาทำอะไรโดยไม่บอกฉันเลย! แต่ก็โวยวายอะไรออกไปไม่ได้เพราะฉันเซ็นสัญญาการทำงานไปแล้วw’
“มีปัญหาอะไรเหรอครับ?”
“มะไม่มีค่ะแต่ว่าไม่เห็นต้องไปเก็บของฉันเลยนิคะ เดี๋ยวฉันไปจัดการเอง....”
“มันช้าน่ะครับเพราะงั้นระหว่างที่คุณมาเรียนรู้งานผมก็สั่งให้คนไปย้ายของคุณเลยจบ ๆ ครับ เรามาฟังงานที่ต้องทำต่อนะครับ...” และหลังจากนั้นทั้งวันคุณมอนก็มีหน้าที่สอนงานฉันและพาเดินทั่วทำเนียบเพราะฉันต้องรู้เกี่ยวกับตอกซอกซอยของที่นี่ให้ดียังไงล่ะ และเพราะแบบนั้นฉันเลยของแผนผังของที่นี่ไว้แล้ว
ปึก!!
“เฮ้ออ!!กว่าจะหมดวัน” ฉันทิ้งตัวรอคุณจอมทัพหน้าห้องหลังจากที่ฉันเรียนรู้งานทั้งหมดแล้วและวันพรุ่งนี้โต๊ะทำงานของฉันจะถูกจัดการเอาไว้ในห้องทำงานของคุณจอมทัพ อ่อ แล้วก็ถ้าฉันอยู่ทำเนียบหรือออกงานเกี่ยวกับราชการต้องเรียกท่านนายก
แกร๊ด!!
“กลับ” เขาเดินออกมาและพูดคำเดียวก่อนเดินนำไปเดี๋ยวนะ?
“ระรอด้วยค่ะ!!” ฉันรีบลุกก่อนจะเดินท่านนายกออกไปขายาวเป็นบ้าเลยวุ้ย!
“ก้าวขาให้มันยาว ๆ หน่อยเพราะเวลาทำงานมันจะเร็วกว่านี้” นี่ก็เร็วแล้วนะยังต้องเร็วมากกว่านี้อีกเหรอ?
“รับทราบค่ะท่าน!” วันนี้ฉันเดินขาแทบลากแล้วววววว
บ้านนายกรัฐมนตรีจอมทัพ
ปึก!
“ว้าววว *0*” ตอนนี้เรามาถึงที่บ้านที่คุณจอมทัพแล้วทั้งใหญ่โตและสวยงามก็นะมันก็ต้องสมกับฐานะของเขาหน่อยสิ
“ตามมา” เขาพูดเสียงเรียบเหมือนเดิมและเดินนำเข้าไปในบ้านเย็นชาเหลือเกินนะพ่อคุณเอ๊ยย!!
“ค่ะ” ฉันเดินตามเขาเข้าไปในบ้านมองซ้ายมองขวาก็พบกับบอดี้การ์ดหรือผู้รักษาความปลอดภัยมากมาย มีเยอะขนาดนี้แล้วยังยอมเสียเงินจำนวนมากเพื่อมาจ้างฉันอีกนะแต่ก็อย่างว่านั่นแหละจิตใจมนุษย์มันเชื่อได้ยากวันนี้จงรักภักดีกับเราแต่วันข้างน้าจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ซึ่งฉันเองก็เหมือนกันจะซื่อสัตว์ได้แค่ไหนทุกอย่างเองก็ขึ้นอยู่คุณจอมทัพเหมือนกันว่าจะเป็นเจ้านายที่ดีได้หรือเปล่า
เพล้ง!!
“กรี๊ดดด!!” กึก! เสียงเหมือนบางอย่างแตกตามมาด้วยเสียงของผู้หญิงกรีดร้องอย่างดัง คุณจอมทัพรีบสาวเท้าออกไปตามเสียงทันทีส่วนฉันก็เดิมตามไปด้วย ก่อนจะพบว่าเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนจ้องมองผู้หญิงคนหนึ่งด้วยสายตาโกรธ ๆ เกิดขึ้นอะไรกันนะ?
“เกิดอะไรขึ้น?!” คุณจอมทัพถามออกไปเสียงดัง
“คุณพ่อ...ฮึก!!” หมับ!!เด็กคนนั้นเมื่อเห็นคุณจอมทัพก็รีบวิ่งเข้ามากอดเอาไว้
คุณพ่อเหรอ...?
ฉันมองเขานิดหน่อย...ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขามีลูกแล้วแต่ผู้หญิงคนนั้นไม่น่าจะเป็นภรรยาของเขานะแม้ว่าจะหน้าตาสะสวยก็ตาม
“เป็นอะไรลูกทำลายข้าวของใช่ไหม?” เขาถามพร้อมกับอุ้มลูกขึ้นมากอดไว้
“ผะผู้หญิงคนนั้นขะเขาบอกว่า..ฮึก!ฮืออออ”
ขวับ! เพราะลูกชายเอาแต่ร้องไห้เขาเลยหันไปมองผู้หญิงคนนั้นที่มือของเธอมีเลือดไหลอยู่ คงจะโดนแจกันที่แตกบาดเอาน่ะสิ
“เธอพูดอะไรกับลูกชายฉัน?”
“ฉะฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะคะฉันเลี้ยงคุณชายอยู่ ๆ เขาก็ปาข้าวของ”
“โกตด!!!” โกหกหรือเปล่า?
ฉันอมยิ้มนิดหน่อยกับสิ่งที่ได้ยินเด็กผู้ชายในอ้อมกอดของคุณจอมทัพอายุน่าจะประมาณ 5 ขวบได้
“หญิงไม่ได้โกหกนะคะ!!!”
“เอ่อ ฉันว่าเราไปทำแผลกันก่อนดีกว่าไหมคะทั้งคุณและก็เด็กคนนี้ด้วย” ฉันเห็นว่าที่เท้าที่เลือดแดง ๆ ออกมาคงจะเหยียบเศษแก้วตอนวิ่งมาหาพ่อ
“อืม” และเขาก็อุ้มเด็กคนนั้นออกไปเลย
“เจ้าไม่ยอม!ให้คุณพ๊อออทำแผลน้า!!!” เสียงของเด็กคนนั้นร้องบอกเสียงหลง
“นั่นคือลูกชายของท่านนายกครับชื่อเจ้าจอมอายุ 5 ขวบแล้วเรื่องอีกรบกวนเก็บเป็นความลับด้วยนะครับ” คุณมอนเดินมาและบอกกับฉัน
“ค่ะ”
“ส่วนคุณ...ผมจำเป็นต้องเชิญออกครับและอย่าเอาเรื่องคุณเจ้าจอมไปบอกใครเด็ดขาด”
“แต่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะคะ เด็กคนนั้นนั่นแหละที่หวงพ่อเกินไปอ่ะ!!” เธอคงพูดอะไรที่ไม่ควรพูดสินะ
“ต่อให้คุณไม่ผิดแต่คุณเจ้าจอมผิดคุณก็ต้องโดนไล่ออกอยู่ดี เพราะว่าคุณเจ้าจอมไม่ชอบคุณทำแผลให้เรียบร้อยและเชิญออกไปได้ครับ ส่วนค่าจ้างจะโอนให้และคุณต้องรักษาสัญญาตามที่เซ็นต์เอาไว้ด้วย” คุณมอนบอกก่อนจะเดินออกไปเช่นกันส่วนฉันก็ไปไหนไม่ถูก “บ้าเอ๊ย!!มองอะไรไม่ทราบ!!เธอคงเป็นลูกจ้างคนใหม่ละสิ!!” ฉันแค่มองเธออย่างตั้งใจก็โดนโมโหใส่ซะงั้น
“ฉันกำลังมองค่ะว่า...คนที่รับจ้างเลี้ยงเด็กไม่น่าจะแต่งตัวแบบนี้น่ะค่ะ” สายเดี่ยวตัวจิ๋วพร้อมกางเกงสั้นจู๋เสมอ...
“แต่งตัวแบบไหนแล้วมันเรื่องอะไรของเธอ?! เธอเถอะเข้ามาทำงานที่นี่คงอยากจะมาอ่อยนายกล่ะสิ”
“ฉันไม่ได้มีความคิดแบบคุณค่ะเพราะงั้นรีบทำแผลและออกไปเถอะค่ะ” ฉันไม่อยากจะสาวความยืดไปมากกว่านี้เลยเดินออกมาจากห้องนั้นบ้าง น่าจะเป็นห้องสำหรับให้คุณเจ้าจอมเล่นนั่นแหละ
“ฮือออออออออ!!!คุณพ๊อ!!!เจ้าไม่ให้ทำเจ้าเจ็บบบบบบบ!!!แงง T^T” เมื่อเดินงง ๆ อยู่สักพักก็ได้ยินเสียงของคุณเจ้าจอมร้องไห้เสียงดัง ฉันเลยเดินเข้าไปดูก่อนจะว่าคุณจอมทัพกำลังทำแผลให้อยู่แต่น่าจะมือหนักไปหน่อยเลยทำให้ลูกชายร้องไห้เสียงดังขนาดนั้น
“เอ่อ ให้ฉันช่วยไหมคะ?” ฉันถามเพราะว่าสงสารเด็กที่ต้องโดนมือหนัก ๆ ที่เหมือนตีนของเขา =_=
“อืม”
- ผู้เขียน
