My secretary 7 บททดสอบ
1637 คำ
แกร๊ด!!
“แม่งเอ๊ย!!” เมื่อปะทะกระสุนกันไปสักพักปืนของฉันก็ลูกหมดอีก
“คุณมอนฉันขอกระสุน...” ปัง!! ฉันกำลังขอกระสุนปืนจากคุณมอนก็มีกระสุนมาจากไหนไม่รู้เฉียดฉันไปนิดเดียว
“ได้ครับ!!”
พรึ่บ!!
“เฮ้ย!!!” หมับ!! ฉันร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ ๆ ขณะที่ฉันกำลังเอากระสุนจากคุณมอนเจ้านายสุดหล่อก็ลงจากรถเฉยเลยไม่เห็นหรือไงว่ามันอันตรายแค่ไหน?!
“คุณทัพจะลงจากรถทำไมเนี่ย?!” ฉันคว้าแขนของเขาก่อนจะตะโกนถาม
“ฉันก็จะช่วยไงเพราะดูเหมือนว่าลูกน้องฉันแต่ละคนจะช่วยอะไรไม่ได้”
ปัง! ปัง! และภาพตรงหน้าคือนายกรัฐมนตรีคนใหม่กำลังกราดยิงฝ่ายตรงร่วงไปทีละคน โหดเกิน!!พ่อคุณเอ๊ย!!
“แม่ง!!ก็เก่งนี่หว่า” นั่งหน้ามึนอยู่ได้แต่ก็ช่างเถอะทำไมมันรู้สึกเสียศักดิ์ศรีแปลก ๆ วะมันหน้าที่ของฉัน แต่เจ้านายตัวเองกลับลงมาสู้ด้วยเนี่ยนะ?!
“ไม่ได้นะคะ!!” ฉันบอกกับเขาเมื่อได้สติ
“อะไรไม่ได้ของเธอถ้าไม่มีฝีมือก็กลับเข้าไปในรถและเตรียมออกจากงานพรุ่งนี้ได้เลย” ฉันฝึกมากตั้งเดือนหนึ่งโหดขนาดไหน เหนื่อยขนาดไหนจะมาโดนไล่ออกวันแรกเนี่ยนะไม่ได้ ไม่เอานะ!!
“ฉันจัดการได้ค่ะ คุณเอาปืนมาเดี๋ยวฉันจัดการ...” กึก!! ขณะนั้นเองสายตาของฉันก็หันไปเห็นว่ากำลังมีคนเล็งปืนมาทางคุณจอมทัพ และเมื่อเห็นอย่างนั้นสัญชาตญาณของฉันก็ทำงานวิ่งเข้าไปบังตัวของเขาและรับกระสุนแทน
ปัง!!!
หมับ!!
“ฮึก!!” กระสุนเข้าที่กลางหลังของฉันทันที
ไม่ได้โดนไล่ออกแรก แต่ตายตั้งแต่วันแรกเนี่ยนะ?
พ่อแม่...หนูขอโทษที่แม้แต่เงินเดือน ๆ แรกก็ยังไม่ได้ให้เลย
“พักพิง!!” เสียงของคุณเจ้านายเรียกชื่อของฉันเสียงดังแต่เพราะว่าเจ็บมากตอนนี้สติของฉันก็ได้หลุดออกไปแล้วและสลบทันที...
หลายชั่วโมงต่อมา
“อืออออ” ฉันลืมตาขึ้นก็พบกับแสงไฟสีขาว นี่ฉันตายไปแล้วและได้ขึ้นสวรรค์สินะก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอกเพราะว่าฉันสวยเหมือนนางฟ้าน่ะสิ เพราะงั้นเลยได้ขึ้นสวรรค์สินะ
“เป็นคนสวยเลยได้ขึ้นสวรรค์..” ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
“มึงให้หมอมาตรวจดิว่าสมองได้รับการกระทบกระเทือนหรือเปล่า?” เสียงของใครกันทำไมพูดไม่ดีเลยอะ แต่ว่าคุ้นหูจังแหะ
“เอ่อ อาจจะเป็นอาการข้างเคียงก็ได้นะครับ รอให้ฟื้นเต็มที่ก่อนน่าจะดีขึ้น”
“กูคงไม่ได้มีลูกน้องสมองนิ่งหรอกนะ”
“เป็นเทวาเหรอ...?” ฉันถามออกไป
“อะไรของเธอ?”
“แต่คงไม่ใช่หรอกเพราะเทวาจะใจดี ไม่ได้ปากดีแบบนี้ อ่า หรือว่าจะเป็นพวกปีศาจ..”
“พักพิง!!” กึก!! เขาเรียกเสียงดัง
“ตั้งสติสักทีสิโดนแค่กระสุนยางทำอย่างกับว่าโดนยากล่อมประสาท!” กระสุนยาง..?
นั่นสินะ ฉันโดนยิงตายเพราะต้องปกป้องนายกของประเทศสินะได้บุญจากตรงนี้ด้วยหรือเปล่านะ?
พรึ่บ!!
“กระสุนยาง!!!โอ๊ยยยยยย!!!” เมื่อคิดขึ้นมาได้ฉันก็ลุกอย่างกะทันหันก่อนจะรู้สึกเจ็บที่แผ่นหลังอย่างรุนแรง
“โง่” เสียงของคนข้าง ๆ ทำให้ฉันหันไปมองก่อนจะพบว่าเป็นคุณจอมทัพและคุณมอนที่กำลังยืนอยู่
“ระรอดมาได้สินะ” ฉันก้มหน้ามองมือตัวอย่างรู้สึกผิดทั้งที่ฉันต้องดูแลเขาแท้ ๆ แต่กลับสลบไปซะได้
“อืม เพราะขอบใจเธอที่เอาตัวเองมารับกระสุนแทนฉัน”
“ค่ะ...” ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่
“เธอผ่านการทดสอบต่อไปนี้ก็ทำงานกับฉันต่อไป” พรึ่บ!! เขาพูดแค่นั้นก่อนจะลุกออกไปเลย สมองของฉันเริ่มประมวลผลอย่างรวดเร็วทันที
“ผ่านการทดสอบ...”
หรือว่า...0_0!!!!
“เจ้านาย!!คุณจอมทัพ!!ท่านนายกกกกกกกกกกกกกก!!!” ปึก!!!
“โอ๊ยยยย!!” ฉันลงจากเตียงเพื่อตามเขาไปแต่ว่ามันยังเจ็บอยู่ไงเลยร่วงลงจากเตียงทันที คุณมอนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็รับฉันไว้ไม่ทันด้วย
“คุณพักพิง!ระวังหน่อยครับ” หมับ! เขาเข้ามาประคองฉันขึ้น
“นะนี่มันเรื่องอะไรกันคะ...?” ฉันมองหน้าของคุณมอนก่อนจะถาม
“เฮ้ออ! คุณคิดว่าไงละครับเป็นเลขาของท่านนายกรัฐมนตีก็ต้องมีไหวพริบหน่อยสิ” ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ฉันก็ยังไม่มั่นใจแต่ตอบออกไปก่อนแล้วกัน
“ฉันคิดว่า...เรื่องเมื่อคืนเป็นการสร้างสถานการณ์เพื่อทดสอบฉันใช่ไหมคะ?” เดาเลยเพราะวิเคราะห์จากการที่ฉันโดนกระสุนยางแล้ว
“ถูกต้องครับ! สมแล้วที่คุณผ่านบททดสอบของเมื่อคืนมา”
“หึหึ” ฉันได้แต่ขำในลำคอเบา
“สร้างสถานการณ์ซะสมจริงเลยนะคะ ^^” ฉันกัดฟันพูดชมออกไป
“แน่นอนครับเพราะว่าถ้าไม่สมจริง พอถึงสถานการณ์จริงคุณอาจจะรับมือไม่ได้ครับแต่เมื่อคืนนี้คุณได้ทำหน้าที่ของบอดี้การ์ดได้ดีเยี่ยม รวมทั้งเลขาเป็นเดินควงในงานด้วย”
“อ่อค่ะ” ไม่รู้จะตอบอะไรเลย
“และเพราะว่าคุณทำหน้าที่ได้ดีและผ่านการทดสอบท่านนายกจึงเพิ่มเงินเดือนให้คุณเป็นเจ็ดแสนบาทครับ”
“จะเจ็ดแสนนน 0_0” บะแบบนี้ค่อยคุ้มกับเสี่ยงหน่อยเว้ย!!
“ครับ เพราะงั้นวันนี้คุณพักพิงพักผ่อนตามสบายเลยนะครับ และพรุ่งนี้เราจะเริ่มงานในส่วนของเลขากัน” เขาพูดจบก็เดินออกไปบ้าง
“ฝากขอบคุณเจ้านายด้วยนะคะ!!!!!” ฉันตะโกนไล่หลังของเขาไป
พรึ่บ!!
ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนที่เตียงเหมือนเดิมงั้นหมายความว่าตอนนี้ฉันได้เป็นทั้งบอดี้การ์ดและเลขาส่วนตัวของนายกรัฐมนตรีของประเทศเหรอ?
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!สุดยอดดดไม่เสียแรงที่เลือกให้เป็นกระบอกเสียงให้ >.วันต่อมา...
“โอ๊ยยยย!!ทำไมมันลำบากนักวะ?!” ตอนนี้เป็นเวลาเช้าตรู่ฉันกำลังแต่งตัวเพื่อไปทำงานในหน้าที่ของเลขาท่านนายกรัฐมนตรี แต่ว่าร่องรอยความเจ็บของกระสุนยางเมื่อคืนมันยังอยู่น่ะสิ ยังโคตรเจ็บเหมือนเดิม ฮือออ T^T
ก็โดนกลางหลังแถมยังเป็นชุดโชว์หลังอีกโดนเต็ม ๆ แบบร้อยเปอร์เซ็นต์
ติ๊งต่อง!! ไม่คุณมอนก็คุณมานะสินะที่มาและก็เป็นจังหวะที่ฉันแต่งตัวเสร็จพอดี
แกร๊ด!
“มอนิ่งยามเช้าค่ะคุณมานะ” เป็นคุณมานะนั่นเอง
“มอนิ่งยามเช้าครับ คุณพักพิงวันนี้ผมรับหน้าที่เป็นคนขับรถไปส่งที่ทำเนียบครับ”เขาบอกกับฉัน ฉันก็พยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินนำเขาออกมา ชั้นที่ฉันอยู่ยังไม่ใช่ชั้นบนสุดหรอกแม้ว่าจะสูงก็ตามแต่มันมีอีกชั้นหนึ่ง ซึ่งน่าจะของเจ้าของที่นี่แหละ
ทำเนียบรัฐบาล
เวลาต่อมา...
ปึก!
ฉันลงจากรถก่อนจะปิดประตูก่อนมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี่สินะที่เขาเรียกว่าทำเนียบที่เป็นที่ ๆ เหล่าผู้บริหารประเทศทำงานกันอยู่และประชุมเรื่องต่าง ๆ ของประชาชนที่นี่ข้างในจะเป็นยังไงนะ?
“เข้าไปกันเถอะครับ” คุณมานะบอกก่อนจะเดินนำฉันเข้าไปซึ่งว่าจะผ่านเข้าไปได้ต้องตรวจค้นร่างกายก่อน
“ขออนุญาตค่ะ” ผู้ชายตรวจผู้ชาย ผู้หญิงตรวจผู้หญิงซึ่งมันก็ดีแหละแต่ได้ข่าวมาว่าเจ้านายฉันเป็นคนสั่งเปลี่ยนเองแหละเพราะเป็นการเกียรติท่านสุภาพสตรีด้วย
“เรียบร้อยค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ...” ฉันและคุณมานะเดินผ่านเข้ามาก่อนไปที่ ๆ ฉันต้องทำงาน
ฟู่วววว!!คราวนี้คือของจริงแล้วสินะ...
ห้องทำงานของท่านนายกรัฐมนตรีจอมทัพ
ชื่อป้ายหน้ามันยาวเกินไปหรือเปล่านะ?
ก๊อก ๆ แกร็ด!
คุณมานะเคาะประตูสองครั้งก่อนจะเปิดเข้าไปเลยไม่รอเสียงการได้รับอนุญาตแต่เมื่อเข้ามาแล้วก็เข้าใจว่าทำไม เพราะมีบุคคลอื่นอยู่ด้วยแต่ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นนายกกระทรวงการคลังนั่นเอง
“ผมได้จัดหาเลขาไว้แล้วครับทำไมท่านถึงไม่ให้ทำงานละครับ?” อ่า มาโวยวายสินะ
“เพราะผมเลือกคนที่จะมาเป็นเลขาของผมแล้วไง และที่สำคัญผมจะเลือกใครมาทำงานมันก็เรื่องของผมไม่เกี่ยวกับคุณพิรุธนะครับ” แค่ชื่อก็พิรุธแล้วดูก็รู้ว่าคงอยากส่งเลขาเข้ามาเป็นสาย
“แต่คุณจะเงินของประชาชนเพื่อเลือกเลขาตามใจไม่ได้นะครับ!!” อื้อหื้มม!!เล่นใหญ่เลยแหะ
“ครับ เพราะงั้นเงินทุกบาททุกสตางค์ที่ผมจ้างเลขาเลยเป็นเงินส่วนตัวของผมทั้งหมดไม่เกี่ยวข้องกับภาษีของประชาชนเลยสักนิดครับ มานี่...” และเขาก็หันมาฉันเอ่อเขาเรียกฉันเหรอ?
“คะ?” ฉันทำหน้างง
“มานี่และแนะนำตัว...” เขาแบบนั้นฉันเลยเดินเข้าไปและ
“สวัสดีค่ะดิฉันชื่อพักพิงเป็นเลขาของท่านนายกรัฐมนตรีค่ะ ไม่ต้องห่วงนะว่าท่านนายกยกจะเอาภาษีเพื่อมาจ้างฉันเพราะต่อให้เอาภาษีของประชาชนมาจ้าง ฉันก็จะทำงานให้สมกับภาษีของประชนชนแน่นอนค่ะ ^^”
- ผู้เขียน
