ผมเลือกที่จะเฉย และยอมเดินออกมาง่ายๆ ไม่ได้ฉีกกระดาษแผ่นนั้น แบบที่ใจคิดเอาไว้ 'เฮียอรรถ' ของยัยนั่น ดูจะพอใจมากกว่าใคร มันเอาแต่มองผมนิ่งๆ และรีบฉีกยิ้มกว้าง เมื่อยัยนั่นเดินตามหลังผมออกมา..
แค่อดีตภรรยา ผมไม่จำเป็นต้องเสียเวลาหันกลับไปมอง..
นุ่นมองใบหย่า ที่ผมนำมาวางต่อหน้าอย่างไม่วางตา ร่างบอบบางรีบโถมกายมากอดผมเอาไว้ แล้วเธอก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง..
"พี่เป็นอิสระแล้วนะ นุ่นไม่ได้เป็นรองใคร นุ่นคือตัวจริงของพี่เสมอ.."
ผมบอกกับเธอออกไป และย้ำความเป็นจริงไปในตัว..
"จบแล้วจบเลยใช่ไหมคะ จะไม่เจอกันอีกใช่ไหมคะ.."
ผมไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้ยังไง ผมไม่รู้ ว่าตั้งแต่ที่ก้าวขาออกมาจากที่ว่าการอำเภอ อดีตภรรยาของผม เธอเลือกเดินไปทางไหน เธอแสดงสีหน้ายังไง เธอจะยิ้มได้กว้างขนาดไหน หรือเธอจะหัวเราะได้สุดเสียงสักเท่าไหร่ ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย..
"ตอบนุ่นสิคะ พี่โยตอบให้นุ่นสบายใจหน่อยได้ไหมคะ
