ผมมองสตรีสองคนที่กำลังยืนคุยกันด้วยสีหน้าไม่ดีสักเท่าไหร่ ผมไม่รู้ว่าเขากำลังคุยอะไรกัน แต่บ่อยครั้ง ที่ผมเห็นมารดามองมาที่ผมอย่างหนักใจ
แค่หย่า มันยากตรงไหน แค่เซ็นชื่อลงในกระดาษแผ่นนั้น ทุกอย่างก็จะจบ
"เรียบร้อยรึยังครับ ผมไม่ว่าง"
ปากผมก็พูดกับมารดา แต่ก็ยอมรับว่า ตาของผมเหลือบมองไปที่ร่างของคนที่เคยขึ้นชื่อว่าภรรยาอย่างไม่วางตา
มัชฌิมา ไม่คุยอะไรกับผมสักคำ เมื่อคืนเธอก็ไม่ยอมกลับบ้าน แล้ววันนี้ทั้งวัน ผมก็ไม่เห็นเธอไปเก็บของ เธอทำเหมือนไม่ใส่ใจ ในขณะที่ผู้ชายอย่างผมมากกว่าที่ห่วงใย..
ห่วงใยผู้หญิงที่ตัวเองเคยได้ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้สนใจอะไรเลย..
"เอาตรงๆนะ แม่ไม่อยากให้หย่า!"
แล้วตัวผมก็อยากรู้ขึ้นมา ว่าเธอจะคิดยังไง แต่ถึงอย่างนั้นมัชฌิมาก็ยังยืนนิ่งๆ มีแต่แม่ผมเสียมากกว่า ที่เอาแต่คว้ามือบางมาจับเอาไว้ แม่ผมเฝ้าแต่ปลอบใจ และขอให้เธอคิดใหม่ ในขณะที่เธอไม่คิดจะพูดจาอะไรเลย
"เ
