“พิมค่อยๆ คิด ไม่ต้องรีบ พี่รอได้” เขาจัดการเรื่องนี้ก่อนเพื่อให้เธอสบายใจ พอเห็นพิมพิลาไลยครางรับว่า ‘เจ้าค่ะ’ เขาก็ตั้งท่า “พี่มีเรื่องอยากจะถามพิมสักหน่อย พอจะถามได้ไหม”
“เรื่องใดหรือเจ้าคะ”
“แต่ถ้าพิมได้ยินคำถามแล้วไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบนะ พี่ไม่ได้ว่าอะไร แค่อยากรู้ แต่ไม่ได้อยากให้พิมลำบากใจ” ขุนพลว่าเร็วๆ ไม่ได้เป็นการร้อนตัว เป็นการออกตัวมากกว่า
“แล้วเรื่องอันใดล่ะเจ้าคะ”
ขุนพลสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนว่า “พิมมีลูกกับขุนแผนแล้วหรือยัง”
ถามไปอย่างนั้น พิมพิลาไลยก็เลิกคิ้วสูง “พี่พลสงสัยรึ”
“อืม สงสัยนะ เพราะไม่เห็นพิมพูดถึงลูกเลย เอ้อ แต่พี่ไม่ได้หมายความว่าพี่จะรังเกียจที่พิมมีลูกติดนะ พี่รับได้ ไม่ได้ถือสาอะไรกับเรื่องนี้ พี่รักใครก็รักลูกของคนนั้นด้วย”
ส่วนอันนี้น่ะไม่ใช่ออกตัว แต่เป็นการร้อนตัวมากกว่า ขุนพลรู้ตัวแหละ ทว่ามันหยุดไม่ได้ เขาไม่อยากให้ผู้หญิงตรงหน้าเขารู้ส
