หากแต่ระหว่างที่อ้าปากงับช้อนและมองเธอไปด้วยพร้อมๆ กัน ความร้อนของขนมบัวลอยก็ลงทัณฑ์เขาในโทษฐานกลั่นแกล้งเธอด้วยการลวกปากเข้าเต็มรัก ขุนพลคายขนมออกจากปากแทบไม่ทัน สะดุ้งโหยงจนมือไปปัดโดนถ้วยขนมในมือพิมพิลาไลยหลุดมือร่วงลงพื้นไปด้วย
“พี่พล! เป็นกระไรมากไหมเจ้าคะ!?” หญิงสาวหวีดร้องขึ้นมาทันที
“นะ...น้ำๆ” ขุนพลพยายามร้องบอก เสียงไม่ชัดนักแต่จับใจความได้
ร่างบางผละไปที่ตู้เย็น คว้าแก้วพร้อมขวดน้ำมาให้เขาทันที ขุนพลกระดกเข้าปาก ก่อนทำหน้าตาเหมือนปลารอดชีวิตจากการขาดน้ำ
“เกือบตายแล้ว”
“น้องถึงได้เป่าให้อย่างไรล่ะ บอกกระไรก็หาได้ฟังไม่ ดูซิดู น่าให้ลวกปากเสียจนพองนัก!” ตั้งหลักได้ก็ได้ทีบ่นยาว
ขุนพลหัวเราะร่วน เหมือนเป็นคนโรคจิตนิดๆ ที่ชอบให้พิมพิลาไลยต่อว่าค่อนขอดเขา
“อย่าดุพี่เลยน่า ก็ขนมของพิมอร่อยนี่ พี่เลยรีบกินไปหน่อย”
ไม่ได้เสแสร้งแกล้งยอ ขนมของพิมพิลาไลยอร่อยจริงๆ อร่อยทุกอย่างเล
