มาเฟียคลั่งรัก 03 หนูทดลอง
775 คำ
ตุ้บ!
มาร์คัสโยนคามิลล่าลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่ แรงกระแทกของเขาทำให้หญิงสาวรู้สึกจุกไม่น้อย น้ำตาที่เคยเหือดแห้งกลับมาไหลรินอีกครั้ง สถานที่แปลกใหม่ไม่คุ้นเคยทำให้เธอเริ่มแสดงความหวาดกลัวออกมาผ่านแววคาคู่สวย
"ที่นี่ที่ไหน"
"เรือนหอของเราไง"
"นายมันโรคจิตชัดๆ" เธอเค้นเสียงด่าทอมาร์คัส พลางประคองตัวเองขึ้นจากเตียง "ฉันจะบอกคุณแม่ว่านายคิดจะทำร้ายฉัน"
"หึ อยากทำอะไรก็ทำ" มาเฟียหนุ่มปรายตามองพร้อมขยับปากพูด ก่อนจะอัดบุหรี่ในมือเข้าปากพ่นควันสีเทาออกมา
"นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ถ้านายไม่อยากแต่งงานกับฉัน ทำไมเราไม่ไปคุยกับผู้ใหญ่ นายจะแก้ปัญหาด้วยการทำแบบนี้มันไม่ถูกต้อง"
"ฉันไม่เคยสนใจความถูกต้อง"
"นั่นเป็นเพราะนายไม่เคยสนใจอะไรนอกจากตัวเอง"
"ฉันไม่เคยสนใจอะไรมาตั้งนานแล้ว"
"เพราะนายมันไม่มีหัวใจยังไงละ"
มาร์คัสแสยะยิ้มออกมากับประโยคนั้นของคามิลล่า ก่อนจะดึงตัวเองขึ้นจากโซฟาเดินตรงไปหาหญิงสาวที่นั่งมองเขาบนเตียง ทันทีที่เห็นเขากำลังเดินเข้าไปหาจากแววตาปกติกลับเปลี่ยนเป็นหวาดกลัวแทน
"อึก!" ราวกับอากาศที่เคยมีเริ่มถูกตัดออกไปชั่วขณะ เมื่อมาร์คัสใช้มือตัวบีบคอระหงแน่นจนอีกฝ่ายหายใจติดขัด มือเรียวพยายามแกะมือคนไร้หัวใจอย่างมาร์คัสออกแต่กลับไม่เป็นผล ยิ่งต่อต้านเขายิ่งกดมือหนักขึ้นเรื่อยไป
"เธอไม่ใช่คนแรกที่พูดว่าฉันเป็นคนไร้หัวใจหรอกนะคามิลล่า"
"อึก...ปะ..ปล่อยฉะ..ฉัน..ไป"
"หึ และเธอก็ไม่ใช่คนแรกที่ร้องขอชีวิตจากคนไร้หัวใจอย่างฉัน"
"อึก! กรี๊ดดดดดด!!!" คามิลล่าดิ้นพล่าน ความเจ็บปวดวิ่งแล่นไปทั่วร่างกาย น้ำตามากมายเอ่อร้นไหลทะลักออกมาไม่ขาดสาย เมื่อมาร์คัสใช้บุหรี่ในมือจี้ลงบริเวณเนินอกจนชุดเดรสขาดเป็นรูเล็กๆ
"สิ่งหนึ่งที่ฉันชอบมากก็คือความเจ็บปวดของคนอื่น"
"ฮึกฮืออ~ปะ..ปล่อยฉันไปฮึก..เถอะนะขะ..ขอร้อง"
มือเรียวประนมขอร้องมาร์คัสด้วยความกลัว เขาน่ากลัวเกินกว่าที่จะมาเป็นคู่ชีวิตของเธอ...ทั้งน่ากลัวและเลือดเย็นในคนๆเดียวกัน
สายตาเธอเหลือบเห็นบางอย่างที่เหน็บอยู่เอวเขา เธอรวบรวมความกล้าดึงสิ่งนั้นออกมาถือไว้ในมือ ความกลัวที่เธอมีสั่งให้เธอเลือกปกป้องตัวเองด้วยวิธีนี้แม้จะเสี่ยงแต่ก็ต้องลอง
"ปล่อยฉันไป!"
"กล้ายิง?"
"ทำไมจะไม่กล้า เมื่อคนมันจนตรอก มันทำได้หมดทุกอย่างนั่นแหละ"
"หึ งั้นก็เอาเลยสิ ยิงเลย"
"นายอย่ามาท้าฉันนะ!"
"ถ้าใจเธอมันกล้าพอก็ยิงเลย" มือเรียวที่จับปืนเล็งไปหามาร์คัสสั่นเทาจนสังเกตได้ มาเฟียหนุ่มยกยิ้มเย้ยหยันให้คามิลล่า มองตาเดียวก็รู้แล้วว่าเธอไม่กล้ายิง
พรึ่บบ!!
"อ๊ะ!!" มาร์คัสใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีก็สามารถแย่งปืนในมือของคามิลล่ามาได้ก่อนจะผลักเธอนอนราบลงไปกับเตียงในเวลาเดียวกัน โดยมีเขานั่งคร่อมอยู่ด้านบนในมือจับปืนจ่อลงกลางหน้าผาของคนใต้ร่าง
"กลัว?"
"...." คามิลล่าไม่ตอบ ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่ามาร์คัสไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังหวาดกลัวกับการกระทำตัวเอง ใบหน้าซีดเผือดขนาดนั้นคงเป็นความรู้สึกอย่างอื่นไม่ได้นอกจากกลัว...
"อยากรู้ไหมว่าฉันจับเธอมาทำไม?"
"จับฉันมาทำไม"
"ฉันมีสินค้าใหม่ที่เพิ่งทำเสร็จ"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน" เธอถามเสียงสั่น แววตาที่เย็นชาบวกกับรอยยิ้มแสนน่ากลัวของเขาทำหัวใจเธอเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง เธอไม่สามารถเดาความคิดของเขาคนนี้ได้เลย
"เกี่ยวสิเพราะสินค้าตัวนี้ ยังไม่มีหนูทดลอง"
"นะ..หนูทดลอง?"
"ใช่"
"มะ..ไม่เอา ฉันไม่...!" มาร์คัสกดปืนลงพร้อมทั้งขึ้นนกเตรียมลั่นไก วินาทีนั้นทำเอาใจดวงน้อยตกฮวบลงทันที
"เธอมีทางเลือก?"
"นะ..นายก็ไปหาคนอื่นสิ"
"ฉันอยากลองใช้ว่าที่เมียของฉันเป็นหนูทดลองมากกว่า"
"ถ้าฉันไม่ยอมล่ะ"
"เธอก็ตายยังไงละ"
ทางเลือกของเธอไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็เสี่ยงอยู่ ตายหรือว่าเป็นหนูทดลองให้เขาก็เสี่ยงไม่ต่างกัน
- ผู้เขียน
