มาเฟียคลั่งรัก 04 ตัวเลือก
640 คำ
"ปล่อยฉันนะ! ฉันบอกให้ปล่อยฉันไง!"
คามิลล่าพยายามดีดดิ้นออกจากพันธนาการของชายฉกรรจ์สองคนที่หิ้วปีกเธอเดินตามมาร์คัส ประตูเหล็กเขรอะด้วยสนิมเล็กน้อยถูกเปิดออก เธอมองห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ด้วยความกลัวและที่ทำให้เธอช็อกมากที่สุดคือภาพเคลื่อนไหวของชายกลุ่มหนึ่งกำลังมีอะไรกับหญิงสาวเพียงคนเดียว
"นะ...นาย" เธอพูดอะไรไม่ออกมองเขาด้วยสายตาหวาดกลัว หญิงสาวคนนั้นมองผิวเผินอาจดูไม่เต็มใจเสียเท่าไรแต่ถ้ามองอีกมุมกลับดูเหมือนเต็มใจ
"อยากมีสภาพแบบนั้นไหม?"
"นายทำอะไรผู้หญิงคนนั้น!"
"เธอจะสนใจกับหนูทดลองตัวเดียวทำไม"
"แปลว่านายก็จะทำแบบนั้นกับฉันใช่ไหม!" เธอถามเสียงสั่น
"หึ แล้วอยากโดนไหมล่ะ?"
"นายมันเลว! โรคจิต!"
"ถ้าฉันตรงข้ามกับที่เธอพูดฉันคงไม่มายืนอยู่ตรงนี้"
"ก็ใช่ไง คนดีที่ไหนเขาจะทำแบบกันนาย" คนแบบมาร์คัสให้แต่งงานด้วยฟรีๆเธอยังไม่เอาเลย ถึงเขาจะเพียบพร้อมไปทุกอย่าง ทว่าสิ่งที่เขาทำอยู่มันทำให้เธอมองข้ามความเพียบพร้อมพวกนั้นไปเหลือเพียงความเลวที่ไม่มีใครเทียบติด
"ออแลนด์"
"ครับนาย"
"เอาของมา"
เพียงแค่ได้ยินแบบนั้นคนที่โดนพันธนาการไว้ก็เริ่มออกแรงดิ้นอีกครั้ง เธอจะไม่มีวันให้เขาเอาของนรกแบบนั้นมาทดลองกับเธอเด็ดขาด ทันทีที่เข็มฉีดยาตกมาอยู่ในมือมาร์คัส หัวใจเธอแทบหยุดเต้นลง
"พร้อมรึยัง?"
"มะ..ไม่ฮึก ยะ...อย่าทำแบบนั้นกับฉันเลยนะ ฉะ...ฉันขอร้องฮึก" เธอขอร้องเขาทั้งน้ำตา แม้เป็นวิธีที่โง่เขลาแต่เธอก็เลือกที่จะทำ น้ำตามากมายไหลกลอกกลิ้งลงบนพวงแก้มนวลใส นั่นไม่ได้ทำให้มาเฟียอย่างเขารู้สึกสงสารแต่มันตรงกันข้าม
"จับเธอไว้แน่นๆ"
"ฮึก...ไม่นะ..มะ..ไม่..ฉะ...ฉันขอร้องไม่..ฮึก..มะ..กรี๊ดดดดด!!!" มาร์คัสจิ้มเข็มในมือลงต้นคอระหง นิ้วโป้งกดตรงปลายของเข็มลงมาทำให้ของเหลวในแท่งค่อยๆไหลเข้าไปในร่างกายคามิลล่าจนหมด
"รู้สึกยังไงบ้าง หืม"
"ฮึก...ละ...เลว!" ชายฉกรรจ์สองครปล่อยเธอลง เรี่ยวแรงที่หายไปหลังจากเขาฉีดบางอย่างใส่เธอทำให้เธอทรุดฮวบลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง
คามิลล่าภาวนาขอให้ตัวเองไม่โดนแบบหญิงสาวคนนั้น ร่างบางถอยออกออกจากมาร์คัสที่ย่อตัวลงมาเสมอกับตัวเอง
"นะ...นายฉีดยาอะไรใส่ตัวฉันทะ...ทำไมฉันถึงระ..รู้สึกบะ..แบบนี้"
"ไม่ต้องกลัวมันแค่ยาปลุกเซ็กส์ ที่ฉันเพิ่มปริมาณให้มันรุนแรงขึ้นจากเดิม"
"อะ...ไอ้สารเลว! อึก!"
"อยากไปนอนอ้าขาให้ลูกน้องฉันรุมหรือให้ฉัน เลือกมา"
"...." เธอพยายามแกะมือที่ทึ้งเส้นผมเธอออกด้วยแรงอันน้อยนิด มองมาร์คัสด้วยความเกลียดชังก่อนจะเหลือบมองหญิงสาวที่โดนชายฉกรรจ์รุมหาความสุข
น่าสมเพชตัวเองจริงๆ แม้แต่ทางเลือกที่ดีที่สุดยังไม่มีให้เลือกอย่าว่าแต่ทางเลือกเลยแค่ทางที่จะหนีคนไร้หัวใจอย่างมาร์คัสยังไม่มีเลย
"หรืออยากให้ฉันตัดสินใจให้"
"...ฮึกนะ...นาย" เธอกลืนลูกสะอื้นลงคอ ตอบอีกฝ่ายอย่างไม่เต็มใจเธอยอมให้เขาทำ ดีกว่ายอมให้คนหลายคนย่ำยีร่างกายเธอ เพราะสุดท้ายเธอและเขาต้องแต่งงานกันอยู่วันยังค่ำ
คนอย่างมาร์คัสหากไม่ให้ความรักกับใครก่อนเขาคงไม่มีวันได้รับความรักจากคนอื่นกลับรวมถึงเธอ..
- ผู้เขียน
