ที่ปรึกษา

นอกสายตา

ทันทีที่ได้ยินเสียงของน้องสาวพูดออกมาแบบนั้นวีก้าก็ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้กับความแก่แดดของน้องสาวตัวเอง เขาผละตัวออกมาแล้วใช้มือหนาจับที่ศีรษะของน้องแล้วโยกไปมาเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นที่มักจะมีให้น้องสาวอยู่เสมอ

"ยุ่งน่า"

"ทำไมอ่า อย่าบอกนะว่าไม่จริงจัง" พี่สาวคนนี้น่ารักออกจะตายไปแถมถูกใจเธอมากด้วย ไม่รู้ล่ะตราบใดที่พี่วีก้ายังไม่มีใครเป็นตัวเป็นตนเธอก็จะคิดว่าพี่สาวคนนี้เป็นพี่สะใภ้ของเธอ

"ไปได้แล้ว" หึ ไม่จริงจังบ้าอะไรเนี่ย หลอกจับแขนของพี่สาวคนนั้นไม่ยอมปล่อยเลย สงสัยว่าเธอน่าจะมีพี่โง่แน่ๆ เหมือนอย่างที่เธอเคยอ่านในนิยายที่ว่าส่วนมากพระเอกจะโง่ แบบ ไม่่รู้ใจตัวเอง และสับสนอะไรแบบนี้

"เสียดายพี่ชายเธอนะวิสกี้"

"อย่ามายุ่งกับพี่ชายฉันนะ"

หันกลับไปมองพี่ชายของตัวเองก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นกับเพื่อนๆ ของเธอ ขณะเดียวกันอีกฝั่งหนึ่งที่เพิ่งเดินจับมือกันออกไปเมื่อครู่ก็เกิดความเงียบเข้ามาวีก้าเหลือบสายตามองน้ำมนต์ที่เอาแต่เงียบไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่น้อย เขาเข้าใจไปว่าน้ำมนต์อาจจะไม่ค่อยพอใจที่น้องสาวของเขามีท่าทีแบบนั้นก็ได้

"พี่ขอโทษแทนน้องสาวพี่ด้วยนะครับ ยัยกี้ไม่ค่อยเห็นพี่เดินกับผู้หญิงสักเท่าไหร่"

"มนต์ไม่ได้คิดมากเรื่องนั้นเลยค่ะ แต่…"

น้ำมนต์ก้มหน้าลงมองที่ข้อมือของตัวเอง ที่เธอเงียบมาตลอดทางเพราะว่าวีก้าต่างหาก เพราะวีก้ายังจับข้อมือของเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย เธอเลยไม่กล้าพูดอะไรออกมา

"อ่อ พี่ขอโทษครับ น้องมนต์คงไม่ค่อยชอบให้ใครถูกตัวใช่มั้ย"

ถ้าพี่วีก้าจะถูกตัวเธอบ่อยๆ เธอ ก็ไม่ติดหรอกนะ แต่มันติดตรงที่หัวใจของเขามันไม่ได้มีเธออยู่ในนั้น มันติดตรงที่หัวใจของเขามีเพื่อนรักของเธออยู่ในนั้นจนเต็ม ไม่เหลือเนื้อที่เผื่อใครเลย การกระทำของเขาแบบนี้ หากเป็นคนที่ไม่ได้รู้จักเขาดีพอก็คงจะคิดว่า เขาให้ความหวัง แต่ที่จริงไม่ใช่ มันเป็นเพราะว่าเขาเป็นคนดี และดีกับทุกๆ คนต่างหากล่ะ

"ค่ะ"

"งั้นพี่ขอโทษนะ พี่จะระวังครับ"

"ขอบคุณนะคะ" ที่ตอบเขากลับไปแบบนั้น เป็นเพราะว่าหากเขาใกล้ชิดเธอมากกว่านี้ หากเขาทำดีกับเธอมากกว่านี้ เธอเองก็กลัวว่าตัวเองจะถลำลึกยิ่งขึ้นไปอีก

ขณะที่กำลังเดินทางไปส่งน้ำมนต์ที่บ้านของเธอ วีก้าก็พยายามชวนคุยสารพัดถึงแม้ว่าเรื่องส่วนใหญ่จะเป็นคำถามที่ถามเรื่องของเตยหอมเพื่อนรักของเธอก็ตาม ถึงแม้ว่าทุกคำถามของเขาจะทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเล็กลงเล็กลงทุกที แต่เธอก็เต็มใจตอบ เธออยากเห็นเขามีความสุข และเธอก็เชื่อว่าเขาจะทำให้เพื่อนรักของเธอมีความสุขเช่นกัน

"ขอบคุณที่มาส่งมนต์นะคะพี่วีก้า"

"ไม่เป็นไรครับ พี่เต็มใจ"

"เอ่อ… น้องมนต์ครับ" วีก้าเรียกน้ำมนต์ขึ้นมาน้ำเสียงเบา ในตอนที่น้ำมนต์ลงจากรถไปแล้ว และกำลังจะปิดประตูรถหรูของเขา

"คะ?"

"พี่ขอ เบอร์ติดต่อน้องเตยหน่อยได้มั้ยครับ" ก่อนหน้านี้เขามีแล้ว แต่ว่ามันติดต่อเตยหอมไม่ได้อีก ได้ยินข่าวแว่วๆ มาว่าเธอเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ น้ำมนต์ทำท่าช่างใจก่อนจะพยักหน้าให้แล้วแบมือไปข้างหน้าขอมือถือของเขา

ยายเตยไม่ว่าอะไรเธอหรอก เธอมั่นใจ อีกอย่างยายเตยก็ยังไม่ได้คบกับใครเธอคิดว่าเพื่อนเธอน่าจะมีใครสักคนได้แล้ว แต่หากว่าวีก้าไม่เป็นที่พอใจของเตยหอม ถ้าเตยหอมพูดออกมาตรงๆ ว่าไม่อยากลองเปิดใจให้กับเขา เธอก็จะหยุดพฤติกรรมแบบนี้

"ขอบคุณนะครับ"

"ค่ะ"

ขณะที่ส่งน้ำมนต์เข้าบ้านไปด้วยการมองเธอเดินหายไปจนลับสายตา วีก้าก็ขับรถออกมาหมายจะไปหาเตยหอมที่คอนโดเหมือนเดิม เหมือนเดิมในที่นี้เขาไม่เข้าไปก่อกวนเธอแต่อย่างใด แต่ว่าเขาทำเพียงแค่มองขึ้นไปที่ห้องของเธอ เพียงแค่นี้ เพียงได้แค่มองเธอแบบนี้เขาก็ควรจะพอใจแล้วไม่ใช่เหรอ แต่ว่าวันนี้

วันนี้มันไม่ได้เหมือนเดิม เมื่อเขาเห็นการันต์เพื่อนในกลุ่มของเขาลงจากรถแล้วจัดสูทของตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปในคอนโดของเตยหอม ความรู้สึกมากมายก่ายกองประเดประดังเข้ามา วีก้าทำตัวไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าเขาต้องเสียใจหรือต้องรู้สึกอย่างไร เขาเพียงแค่รู้สึกหัวใจกระตุกร่วงนิดหน่อยเท่านั้นเพราะสงสัยว่า...

"ไอ้รันต์ มันมาทำอะไรที่นี่วะ"

วีก้าจอดรถรออยู่ค่อนข้างนานการันต์ก็ยังไม่ลงมา และไฟห้องของเตยหอมมันก็ยังไม่ได้ดับไป เขาตัดสินใจไม่รอ และวกรถกลับไปทางบ้านของน้ำมนต์อีกครั้ง

ตืด~ ตืด~ ตืด~

(ฮัลโหลค่ะ พี่วีก้า) รอสายไม่นานคนปลายสายก็กดรับสาย

"เอ่อ... ทำอะไรอยู่เหรอครับน้องมนต์" เขาเพิ่งส่งเธอเมื่อกี้เอง น่าจะประมาณหนึ่งถึงสองชั่วโมงนี่แหละ เขาไม่ได้จับเวลาขนาดนั้น แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าเขาต้องการใครสักคนและเขาก็คิดไม่ออกว่าคนคนนั้นจะเป็นใคร นอกจาก เธอ

(เพิ่งอาบน้ำเสร็จค่ะ พี่วีก้าเป็นอะไรรึเปล่าคะ น้ำเสียงดูไม่ดีเลย) เธอรู้... ทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้พูดอะไรเลยเนี่ยนะ

"มีเรื่องไม่ค่อยสบายใจนิดหน่อยน่ะครับ"

(พี่วีก้าอยู่ที่ไหนคะ) ปลายสายส่งเสียงหวานกลับมา เขาเงียบลงไปเพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไง

(พี่วีก้า โอเคมั้ยคะ)

"ครับ พี่โอเค"

(แน่ใจนะคะ ให้มนต์ไปหามั้ย) เขามาหาเธอแล้วล่ะ แล้วตอนนี้ก็จอดรถอยู่ที่หน้าบ้านของเธออยู่ เขามองเข้าไปในบ้านของเธอ เห็นเงาของน้ำมนต์เดินไปเดินมาอยู่ในห้อง

"คือ"

(มนต์เป็นห่วงนะคะ)

"ครับ พี่อยู่หน้าบ้านน้องมนต์แล้ว" เขาได้ยินเสียงอะไรไม่รู้จากทางปลายสาย เป็นเสียงโครมครามเบาๆ ก่อนที่ประตูห้องของน้ำมนต์จะเลื่อนออกปรากฎร่างบางของน้ำมนต์ที่ยืนอยู่บนระเบียงห้องของเธอ มองลงมาที่รถของเขา สองสายตาประสานกันเพียงชั่วคราว ก่อนที่น้ำมนต์จะเป็นคนกรอกเสียงหวานลงไป

(มาทำอะไรคะ)

"พี่..." ก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาแค่รู้สึกว่าเขาต้องมา

(รอก่อนนะคะ เดี๋ยวมนต์ลงไปหาค่ะ)

"ครับ" สายถูกตัดไปแล้ว วีก้าเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋ากางเกงของเขา แล้วกอดอกพร้อมกับระบายยิ้มออกมาอย่างคนที่ขำกับตัวเอง

ที่จริงตัวเขาเองก็มีเพื่อนออกเยอะแยะ ไม่ว่าจะเป็นลมหนาว ชานนท์ ไทก้า เข็มทิศ หรือแม้แต่การันต์คนที่หายเข้าไปในคอนโดของเตยหอม เขายังมีรุ่นน้อง คนที่เป็นรุ่นน้องของลมหนาวอีกด้วยที่ชื่อว่า โซ่ เป็นลูกหลานนักการเมืองดัง แล้วยังมีเพื่อนคนอื่นๆ อีก แต่เขากลับไม่ได้นึกถึงใครเลย เขากลับนึกถึงเพียงแค่น้ำมนต์คนเดียว

ตึกๆๆ ตึกๆๆ ตึกๆๆ

เสียงวิ่งดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พร้อมกับน้ำมนต์ในชุดเดรสสีหวานและกระเป๋าสะพายข้างของเธอ แถมยังมีสิ่งที่เธอขาดไม่ได้อีกก็คือกระเป๋าสมุด และไอแพดที่มักจะเห็นเธอเอาไว้ติดตัวอยู่เสมอ

"พี่วีก้า"

"พี่ ขอโทษนะครับที่มากวนน้องมนต์ซะดึกเลย"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

"ทานข้าวรึยังครับ ไปหาอะไรทานกันมั้ย"

"ค่ะ"

*****

คลับxxx

เหมือนเดิม ทุกอย่างกลับไปเหมือนเดิม เธอนั่งเฝ้าเขาในคลับเหมือนเดิม ส่วนเขาก็ดื่มแอลกอฮอล์และระบายสิ่งที่พบเจอมาให้เธอได้ฟัง

"พี่แค่สงสัย ว่าไอ้รันต์มันเข้าไปที่คอนโดน้องเตยได้ยังไง"

"พี่รันต์เขาเป็นคนเจ้าชู้ไม่ใช่เหรอคะ อาจจะมีเด็กในสังกัดอยู่ที่นั่นก็ได้นะคะ"

ที่น้ำมนต์พูดมามันก็มีเหตุผล แต่ใจของเขามันตะหงิดยังไงไม่รู้ วีก้ายังคงเงียบและนั่งดื่มอยู่อย่างนั้นก่อนจะเอ่ยถามน้ำมนต์อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

"น้องเตยเขา... ยังไม่มีใครจริงๆ นะครับ" เพราะว่าบางทีเขาก็ท้อใจ ที่ดูเหมือนว่าเตยหอมเองไม่ใช่แค่ไม่มองเขา แต่ก็เหมือนจะไม่สนใจใครเลยสักคน

"คอนเฟิร์มค่ะ เอางี๊มั้ยคะ วันศุกร์นี้พวกเราเรียนเสร็จแล้วจะไปเที่ยวทะเลกัน มนต์จะคอยสังเกตให้"

เขาไม่ได้ไปด้วยเพราะกันติดงานสำคัญ วีก้าเงยหน้ามองน้ำมนต์ เขายื่นมือเข้าไปจับมือของเธอเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยคำขอบคุณในความช่วยเหลือของเธอ

"พี่ขอบคุณนะครับ ทำไมน้องมนต์ถึงดีกับพี่ขนาดนี้"

"มนต์แต่อยากให้พี่วีก้ามีความสุขน่ะค่ะ"

ถึงแม้ว่ามนต์จะอยู่นอกสายตาของพี่วีก้าอยู่ตลอดเวลาก็ตาม เธอคิดต่อจากนั้นแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมามากกว่านี้