ตอนที่ 4 ทำขนมไร้กังวล
1436 คำ
รุ่งเช้ายามเฉิน (07.00-08.59น.) นางตื่นขึ้นมาเพื่อเตรียมทำขนมไร้กังวลโดยมีอี๋นั่ว ป้าจางและสาวใช้อีกสามคนคอยช่วยทำขนม หยิบซานเหย้ามาสี่หัวและมันม่วงมาสองหัว ให้สาวใช้ปลอกเปลือกออกและนำไปนึ่ง เมื่อนึ่งเสร็จก็นำซานเหย้ามาบดผสมกับน้ำตาลแล้วพักไว้ และมันม่วงก็เช่นกันนำมาบดผสมกับน้ำผึ้งจากนั้นปั้นมันม่วงเป็นก้อนกลมแล้วพักไว้เช่นกัน นำแป้งข้าวเหนียวใส่ลงหม้อที่ไม่มีน้ำและน้ำมัน ผัดแป้งข้าวเหนียวประมาณหนึ่งเค่อ เสร็จแล้วนำซานเหย้าที่บดไว้มาผสมกับแป้งข้าวเหนียวและน้ำมัน ปั้นเป็นก้อนเค้กชิ้นหนาหน่อยเว้นที่ตรงกลางไว้แล้วนำมันม่วงที่ปั้นเป็นก้อนกลมมาใส่ตรงกลาง จากนั้นห่อโดยให้มีส่วนของมันม่วงโผล่ออกมาเล็กน้อย นำไปใส่พิมพ์ไม้ลายดอกไม้ที่เตรียมไว้แล้วเคาะออกมาจะได้รูปทรงดอกไม้สวยงาม ขั้นตอนสุดท้ายนำไปนึ่งต่อไม่นานก็จะได้ขนมไร้กังวลที่เสร็จสมบูรณ์
ขนมไร้กังวลนี้มีรูปร่างหน้าตาเป็นรูปทรงของดอกไม้ด้านนอกเป็นสีขาวนวลมีตรงกลางเป็นสีม่วง มีทั้งหมดยี่สิบสี่ชิ้น ซูเม่ยบอกให้ทุกคนหยิบไปชิมคนละหนึ่งชิ้น
อร่อยเหมือนเดิม นางคิดเพราะว่านี่คือรสชาติที่นางเคยทำเมื่อโลกก่อนไม่ผิดเพี้ยน
"เป็นอย่างไรอร่อยหรือไม่" นางตั้งหน้าตั้งตาฟังคำตอบของคนในห้องครัว
"อร่อยเจ้าค่ะคุณหนู บ่าวไม่นึกเลยว่าคุณหนูจะทำขนมได้อร่อยอย่างนี้" ป้าจางหลักจากได้ชิมขนมที่คุณหนูซูเม่ยทำก็ภูมิใจในตัวคุณหนูเป็นอย่างมากแต่ก็มาพร้อมกับความสงสัยในตัวคุณหนูว่าทำได้อย่างไรกัน ทั้งๆที่ไม่เคยได้เข้าครัวมาก่อน
"อร่อยมากเจ้าค่ะคุณหนู กลิ่นหอม รสหวานกำลังดีเลยเจ้าค่ะ" อี๋นั่วเอ่ยบอก สาวใช้อีกสาวคนก็พยักหน้าเห็นด้วยและต่างบอกว่าขนมของคุณหนูซูเม่ยนั้นอร่อยที่สุด
"ข้าทำคนเดียวที่ไหน พวกเจ้าก็ช่วยข้าทำนี่ไง ที่ขนมอร่อยขนาดนี้ก็เพราะได้ทุกคนช่วยข้าทำต่างหาก" นี่ก็คือความจริงเหมือนกัน หากไม่ได้ทุกคนในครัวนี้ช่วยนางก็คงทำไม่ได้หรอก ด้วยสภาพห้องครัวที่แตกต่างจากโลกของนางทำให้นางทำอะไรก็ลำบากมาก แค่ก่อเตาจุดไฟนางยังทำไม่ได้เลย
"คุณหนูกล่าวเกินไปแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูเจ้าคะแล้วชื่อขนมคืออะไรหรือเจ้าคะ"
"ขนมนี้คือขนมไร้กังวล" นางใช้ชื่อขนมตามในซีรี่ย์ จะใช้ชื่ออื่นได้อย่างไรเพราะนางนำมาจากในซีรีย์จึงต้องใช้ตามในซีรี่ย์ ถึงแม้สูตรทำขนมจะทำตามจากในอินเตอร์เน็ตเพราะสูตรของเฟิ่งจิ่วนั้นหาวัตถุดิบได้ยากเกินไป
"ชื่อแปลกมากเจ้าค่ะ แต่คุณหนูไปรู้วิธีทำขนมมาได้อย่างไรเจ้าคะ" นางเลิกลั่ก นางไม่รู้ว่าจะตอบกลับคำถามของป้าจางอย่างไรดี จะให้บอกความจริงว่าดูมาจากซีรี่ย์ก็คงจะไม่ได้ ได้แต่หาเรื่องโกหกที่พอสำเหตุสมผลแล้ว
"ข้า..ข้าฝัน ในฝันนั้นมีสตรีคนนึงเดินเข้ามาบอกข้า จากนั้นข้าก็เลยอยากลองตามดูแล้วมันก็ได้ผล ดูสิ ขนมไร้กังวลนี้อร่อยใช่ไหมเล่า"
"สตรีหรือเจ้าคะ หรือท่านฝันเห็นเทพเซียนหรือเจ้าคะ" คนในยุคนี้เชื่อเรื่องเทพเซียนเป็นอย่างมาก นางได้แต่ตามน้ำไป
"ใช่แล้วป้าจาง นางคงเป็นเทพสักคนบนสวรรค์ จริงสิป้าจาง ข้าอยากนำขนมไปขายไร้กังวลนี้ไปขายเจ้าค่ะ" ซูเม่ยรีบเปลี่ยนเรื่อง
"คุณหนูเจ้าคะ เป็นเพราะท่านความทรงจำหายไป จึงจำไม่ได้ว่านายท่านเคยสั่งไว้ว่าไม่ให้คุณหนูออกไปค้าขายเด็ดขาด นายท่านจะส่งเงินมาให้เจ้าค่ะ"
"โถ่ ป้าจาง เงินที่ท่านพ่อส่งมาให้มันไม่พอนี่เจ้าคะ ท่านก็เห็นจวนเราคนเยอะแต่เงินกลับไม่พอใช้ เนื้อยังไม่ได้กินทุกวันเลยนะเจ้าคะ อย่างไรข้าก็จะขายขนมไร้กังวลเจ้าค่ะ รวมถึงจะขายสบู่ที่ข้าจะทำขึ้นอีกไม่นานนี้ด้วย" เงินเพียงแค่สี่ตำลึงเงินจะเพียงพอต่อคนในจวนได้ยังไงกัน นางต้องหาเงินเพิ่มนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว นางไม่ยอมมาฝืนทนกินผักหรอกนะ
"แต่ถ้านายท่านรู้เข้า.."
"รู้แล้วอย่างไร ไม่รู้แล้วอย่างไร ไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะทำขนมทำสบู่ขายอยู่ดี ข้าไม่ยอมอดยากหรอกนะป้าจาง ท่านอย่ากังวลไปเลยป้าจาง หากมีปัญหาจริงๆข้าจะรับผิดชอบเอง ข้าไม่ให้ท่านพ่อมากล่าวว่าท่านหรอก"
"คุณหนู..."
"ป้าจางบอกข้ามาดีกว่าว่าข้าจะเอาขนมไปขายอย่างไรดี ควรออกไปตั้งโต๊ะขายที่ตลาดเองหรือไม่ หรือว่าสามารถฝากร้านอื่นขายให้ข้าได้"
"คุณหนูออกไปขายเองไม่ได้นะเจ้าคะ... บ่าวมีสหายที่รู้จักอยู่บ้าง นางทำร้านขนมในร้านของมีขนมหลากหลาย ผู้คนนิยมไปซื้อขนมที่ร้านของนาง เดี๋ยวบ่าวจะไปถามให้นะเจ้าคะว่าสามารถฝากขนมของคุณหนูขายได้หรือไม่" นางยิ้มรับกับคำตอบและกล่าวต่อว่า
"ข้าจะไปร้านขนมกับป้าจางด้วย" ป้าจางนางรู้แล้วว่าไม่สามารถห้ามได้ จึงจำนนพาคุณหนูซูเม่ยไปด้วย
"พี่หญิงใหญ่ท่านทำอะไรอยู่หรือเจ้าคะ" เสียงเจื้อยแจ้วของน้องสาวฝาแฝดดังขึ้นที่หน้าห้องครัว และกำลังเดินเข้ามา
"ตื่นกันแล้วเหรอ มาสิ ข้าทำขนมไร้กังวลเสร็จแล้วพวกเจ้าทั้งสองมาชิมกันดู" ซูเม่ยหยิบขนมสองชิ้นยื่นให้กับซูฉีและซูลี่
นางสั่งให้อี๋นั่วนำขนมไร้กังวลสิบชิ้นใส่กล่องไว้ เพราะนางจะนำไปให้เจ้าของร้านขนมได้ชิมด้วย เพื่อตัดสินใจว่าจะให้ขนมของนางวางขายหรือไม่
"อร่อยมากเลยเจ้าค่ะพี่หญิงใหญ่"
"พี่หญิงใหญ่ท่านเก่งมากเลยเจ้าค่ะ ทำขนมได้อร่อยยิ่ง ทำให้ข้ากินบ่อยๆนะเจ้าคะ" นางยื่นมือไปลูบศรีษะของเด็กทั้งสองและรับปากว่าจะทำให้กินบ่อยๆ
ในเวลายามอู่ (11.00-12.59น.) ซูเม่ย ป้าจางและอี๋นั่วเตรียมออกไปร้านขนมของสหายป้าจาง แต่เมื่อซูฉีและซูลี่มาเห็นจึงได้ขอติดตามมาด้วย ไม่อาจห้ามได้รดาจึงให้ตามมาด้วย การออกนอกจวนจึงมีทั้งหมดแปดคนรวมสาวใช้ของซูฉีและซูลี่และหวังจิ้งด้วยที่ต้องมาตามดูแลความปลอดภัยของเหล่าคุณหนู ที่จวนจึงเหลือเพียงสาวใช้สามคนดูแลจวน
เมื่อมาถึงร้านขายขนมลี่ฮวา สหายของป้าจาง เด็กในร้านก็พาป้าจางและซูเม่ยเข้าในหลังร้าน ส่วนซูฉีและซูลี่เดินดูขนมภายในร้าน หวังจิ้งคอยอยู่ด้านนอกกับสาวใช้ทั้งสามคน
"วันนี้เจ้ามาหาข้ามีอันใดหรือจางซิน" จางซินคือชื่อของป้าจาง
"ลี่ฮวา นี่คือคุณหนูซูเม่ย คุณหนูของข้า"
"คาราวะคุณหนูซูเม่ยเจ้าค่ะ ข้าลี่ฮวาเจ้าของร้านขนมลี่ฮวาเจ้าค่ะ" นางจึงทำความเคารพกลับไป
"วันนี้คุณหนูของข้าทำขนม จึงได้นำมาให้เจ้าลองชิมดู หากว่าถูกใจคุณหนูอยากจะฝากเจ้าวางขายในร้าน เจ้าคิดเห็นว่าอย่างไร" ลี่ฮวานั้นเจอผู้คนมากมายที่อยากจะนำขนมมาวางขายในร้านของนาง มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่นางจะรับขนมมาวางขาย อีกอย่างเพราะที่ร้านของนางมีแม่ครัวที่ทำขนมสำหรับทำขนมวางขายในร้านอยู่แล้ว แต่ในเมื่อจางซิน สหายเก่ามาขอความช่วยเหลือถึงที่ น้อยนักที่จางซินจะมาขอความช่วยเหลือกับนางแบบนี้ นางคงต้องลองชิมขนมที่คุณหนูซูเม่ยสักหน่อย หากรสชาติดีจริงนางจะรับขนมมาขายในร้าน
"ข้าขอลองชิมดูก่อนนะเจ้าคะคุณหนู" ซูเม่ยยิ้มพยักหน้าให้ป้าจางนำขนมให้แก่ลี่ฮวา
- ผู้เขียน
