เกิดใหม่เป็นลูกนอกสมรสของขุนนางระดับสูง

ตอนที่ 3 ซื้อของทำขนมขาย

เพียงไม่นานอี๋นั่วก็เดินออกมาหาคุณหนูซูเม่ยที่รออยู่

"เป็นไง ได้เงินมาเยอะไหม" อี๋นั่วยื่นถุงเงินให้กับนาง รดารับเงินมาไว้ในมือ

"ขายได้หนึ่งพันสองร้อยเหวินเจ้าค่ะ" ตกอันละหกร้อยเหวิน ได้มาเท่านี้ก็เยอะแล้ว

"คุณหนูจะทำอย่างไรต่อเจ้าคะ"

"ซื้อของทำขนมกับทำสบู่ขาย" ในโลกก่อนนางก็ไม่ใช่คนที่ทำอาหารได้ดีหรอก เพียงแต่มีอย่างหนึ่งที่นางทำแล้วบิดามารดาและเพื่อนสนิทได้กินแล้วบอกว่าเป็นอย่างเดียวที่นางทำแล้วอร่อย นั่นก็คือขนมไร้กังวล ของเฟิ่งจิ่ว ในซีรี่ย์สามชาติสามภพ ลิขิตเหนือเขนย หากใครเคยดูก็คงรู้จักขนมนี้ นางในตอนนั้นติดซีรี่ย์เรื่องนี้มากเลยอยากลองทำขนมตาม เห็นมีคนบอกสูตรทำมาหลากหลายจึงได้ลองทำตามบ้าง และปรากฎว่ามันอร่อย นางเลยจะลองทำขายดู นางคิดว่าน่าจะขายได้ ด้วยรสชาติ และสีหน้าตาของขนมคงจะดึงดูดได้อยู่บ้าง อีกอย่างที่จะทำก็คือสบู่ ตอนที่นางอาบน้ำพบว่าที่นี่มีเพียงสบู่ตับอ่อนหมูเท่านั้นที่เป็นสบู่ชำระร่างกาย และสบู่ตับอ่อนหมูนั้นมีราคาแพงมากด้วยก้อนละหกสิบเหวินเลยทีเดียวเหมาะสำหรับคนมีเงิน คนที่มีฐานะไม่ค่อยดีจึงจะใช้เพียงแค่น้ำซาวข้าวหรือแค่น้ำเปล่าในการอาบน้ำเท่านั้น นางมีความรู้ในการทำสบู่เพราะในโลกก่อนโรงเรียนมัธยมของนางเคยสอนการทำสบู่แบบโบราณ นางจึงมีความรู้นี้ติดตัวมาด้วย เพียงแต่การทำสบู่จะใช้เวลานานกว่าจะใช้ได้ จึงต้องทำขนมเพื่อหารายได้ไปก่อน

"คุณหนูท่านทำเป็นหรือเจ้าคะ ท่านไม่เคยเข้าครัวนะเจ้าคะ" ตั้งแต่นางดูแลคุณหนูซูเม่ยมา คุณหนูไม่เคยเข้าครัวทำอาหารเลยด้วยแล้วจะทำขนมได้อย่างไร

"ข้าจะบอก แล้วเจ้าก็ช่วยข้าทำ ไม่ต้องถามมากข้าจะไปซื้อของมาทำขนมกับสบู่แล้ว ไปเถอะ" ซูเม่ยนางเดินนำออกไป อี๋นั่วกับหวังจิ้งคอยเดินตาม

"อ่อ อี๋นั่วเจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว" นางเกือบลืมถามอายุของสาวใช้ข้างกายไปเลย ส่วนหวังจิ้งที่ได้ยินเช่นเดียวกันก็คิดว่าอี๋นั่วต้องโดนเช่นเดียวกับเขาเป็นแน่

"บ่าวสิบแปดหนาวเจ้าค่ะ"

"โอเค งั้นเรียกพี่อี๋นั่ว"

"โอเคคืออันใดเจ้าคะ แต่คุณหนูอย่าเรียกบ่าวว่าพี่เลยเจ้าค่ะ"

"อย่ามาห้ามข้า พี่หวังจิ้งยังห้ามข้าไม่ได้เลย" อี๋นั่วหันไปหาหวังจิ้ง หวังจิ้งจึงพยักหน้า

"ส่วนโอเค แปลว่าตกลง รับรู้แล้วประมาณนี้แหละ" อี๋นั่วแม้จะงงๆอยู่แต่ก็ไม่เอ่ยอะไรขึ้นอีก

"ช่วยข้าหาของด้วยนะ ข้าจะซื้อซานเหย้า มันม่วง แป้งข้าวเหนียว น้ำผึ้ง นำ้ตาล ว่าแต่น้ำมันถั่วเหลืองที่นี่มีขายมั้ย"

"น้ำมันถั่วเหลืองมีเจ้าค่ะ แต่ราคาแพงหนึ่งไหเล็กยี่สิบเหวินเจ้าค่ะ เราไม่นิยมใช้กันหรอกเจ้าค่ะ ส่วนมากใช้น้ำมันหมูนะเจ้าคะ" ไหเล็กนี่เล็กขนาดไหนนะ นางคิด

"อ่อจริงสิ แล้วมีน้ำมันมะพร้าวขายด้วยมั้ย"

"ไม่เคยได้ยินเลยเจ้าค่ะ ที่นี่มีน้ำมันหมูกับน้ำมันถั่วเหลืองเจ้าค่ะ" พยักหน้ารับรู้ คงยังไม่มีใครคิดจะทำน้ำมันมะพร้าวสินะ แต่มีน้ำมันถั่วเหลืองแล้วอีกไม่นานก็คงจะมีน้ำมะพร้าวแล้ว

"สบู่ของข้าต้องใช้น้ำมันมะพร้าว ข้าต้องทำน้ำมันมะพร้าวเองด้วย ช่วยข้าหามะพร้าวด้วยนะ ข้าจะซื้อของทำสบู่ไปด้วยเลย" นางก็ร่ายบอกของที่ซื้อกับอี๋นั่วและให้หวังจิ้งช่วยจำด้วย

ทั้งสามเดินแวะร้านค้าหลายร้านเพื่อซื้อของจนครบทุกอย่างสำหรับของทำขนมรวมไปถึงพิมพ์ไม้สำหรับทำรูปทรงของขนมด้วย ส่วนของทำสบู่นางซื้อไปเพียงแค่มะพร้าวกับพิมพ์ไม้ที่จะทำรูปทรงสบู่เท่านั้น สำหรับส่วนผสมที่จะใส่นั้นนางจะมาซื้อเมื่อทำน้ำมันมะพร้าวเสร็จแล้ว

"ข้าจะซื้อเนื้อหมูกับปลาไปด้วย ข้าอยากกินปลาทอด" นางอยากกินจริงๆ และคิดว่าคนในจวนก็ต้องอยากกินเช่นกัน

"เจ้าค่ะ" รดาจึงแวะซื้อเนื้อหมูและปลามาอีกห้าตัว เนื่องจากคนในจวนมีเยอะจึงต้องซื้อเยอะหน่อย และคิดอีกอย่างว่ากินคาวแล้วต้องกินหวานด้วย จึงอยากจะซื้อขนมกลับไปให้ด้วย ส่วนขนมของนาง นางจะเริ่มทำวันพรุ่งนี้

"พี่อี๋นั่ว น้องสาวข้าสองคนชอบกินอะไร แล้วก็ป้าจางด้วย" เมื่อไม่รู้จึงต้องถาม อีกฝ่ายก็ไม่สงสัยอะไรมากมายด้วยเพราะรู้ว่าคุณหนูของนางนั้นความทรงจำหายไป

"คุณหนูซูลี่ชอบกินเค้กถั่วเขียว ส่วนคุณหนูซูฉีชอบกินเทียนเอ๋อต้านเจ้าค่ะ ป้าจางนางชอบกินเซาปิ่งเจ้าค่ะ" เมื่อรับรู้แล้วก็ให้อี๋นั่วพาไปซื้อมาเพราะนางก็ไม่รู้ว่ามันน่าตาเป็นแบบไหนเหมือนกัน นางรู้จักแต่ถังหูลู่กับขนมเปี๊ยะและขนมไร้กังวลแค่นั้น ก็ได้เทียนเอ๋อต้านมาสองชิ้น เค้กถั่วเขียวสองชิ้นและเซาปิ่งสองชิ้น

"พี่อี๋นั่วซื้อซาลาเปาไปสักสิบลูกกับถังหูลู่อีกห้าไม้ไปด้วยนะ"

"ซื้อไปทำไมเยอะขนาดนี้เจ้าคะคุณหนู"

"ให้พวกเจ้าไง สาวใช้ที่จวนด้วย ซื้อๆไปเถอะไม่ต้องถามอะไรมากมายแล้ว" อี๋นั่วกล่าวขอบคุณที่คุณหนูมีจิตใจเมตตาและจึงไปซื้อตามคำที่คุณหนูซูเม่ยบอก

เมื่อซื้อเสร็จแล้วก็เดินกลับจวน ระยะทางไม่ไกลเท่าไหร่จึงเดินได้สบาย แถมข้าวของที่ทำขนมกับสบู่นางจ้างให้คนนำไปส่งที่จวนก่อนแล้วเพราะของเยอะแถมนางซื้อมะพร้าวไปสิบลูกจึงต้องจ้างคน ทางร้านที่ขายมะพร้าวจึงอาสาให้ลูกน้องขนของไปส่งของที่จวนให้ นางจึงจ้างให้ขนของไปให้หมดเลย ตอนนี้ที่ต้องถือก็มีเพียงแค่เนื้อหมู ปลา และขนมต่างๆ

เดินมาถึงจวนก็พบป้าจาง ซูลี่และซูฉี ยืนรออยู่หน้าจวน

"พี่หญิงใหญ่ท่านไปตลาดไม่บอกข้าเลยเจ้าคะ"

"ใช่ ข้าอยากไปด้วยนะเจ้าคะ ถึงข้าหลับท่านปลุกข้าก็ได้" เสียงน้อยใจของเด็กสองคนทำให้นางนึกเอ็นดู เด็กทั้งสองคงจะอายุสิบสามสิบสี่ปี รดาคิด

"คุณหนู ท่านซื้ออะไรมาเยอะแยะเจ้าคะ ก่อนหน้านี้มีคนนำของมากมายมาส่งบอกว่าท่านสั่งมา"

"ข้าซื้อมาเองนั่นแหละป้าจาง ข้าจะขนมก็เลยซื้อของมาเยอะหน่อย"

"ขนมหรือเจ้าคะ ข้าอยากกินเจ้าค่ะ" ซูฉีเอ่ยร้องออกมา

"ข้ารู้ว่าเจ้าต้องอยากกินแน่ ข้าเลยซื้อขนมมาเจ้ากินก่อนมีของที่เจ้าทั้งสองชอบกินด้วย ข้าซื้อมาให้ป้าจางกับสาวใช้ด้วยนะเจ้าคะ" ซูฉีและซูลี่ยิ้มดีใจที่พี่หญิงใหญ่ซื้อขนมมาให้พวกนาง พี่หญิงใหญ่ของนางใจดีและรักพวกนางมาก

"บ่าวขอบคุณเจ้าค่ะคุณหนู แต่คุณหนูไปเอาเงินจากไหนมากมายเช่นนี้เจ้าคะ" เมื่อเห็นขนมต่างๆที่คุณหนูซื้อมา ป้าจางก็กุมอกทันที ซื้อมาเยอะขนาดนี้หมดไปกี่เหวินกัน

"ข้านำปิ่นไปขายน่ะเจ้าค่ะ ป้าจางอย่าว่าข้าเลยนะเจ้าคะ ข้ามีสิ่งที่อยากทำเจ้าค่ะ รับรองป้าจางต้องอึ้งแน่เจ้าค่ะ อ้อ ข้ายังซื้อเนื้อหมูกับปลามาด้วยนะเจ้าคะ เย็นนี้ป้าจางทอดปลาให้กินด้วยนะเจ้าคะ"

"ข้ากินด้วยเจ้าค่ะ" เด็กแฝดทั้งสองก็ร้องบอกด้วย จากนั้นทั้งหมดจึงพากันเข้าจวน หวังจิ้งและอี๋นั่วนำเนื้อหมูและปลาไปเก็บรวมถึงซาลาเปาและถังหูลู่ไปแจกจ่ายให้สาวใช้อีกสามคน

เย็นวันนั้นนางจึงได้กินในสิ่งที่อยากกิน นางมีความสุขกับการกินอย่างมากแค่ไม่ต้องฝืนกินผักก็มีความสุขแล้ว

วันนี้นางหมดเงินไปเยอะเหมือนกัน ใช้เงินซื้อของทำขนมกับสบู่ เนื้อสัตว์และขนมต่างๆอีกๆไปทั้งหมดสามร้อยกับอีกเจ็ดเหวิน ตอนนี้นางเหลือเงินแปดร้อยเก้าสิบสามเหวิน