“..เพราะพี่...กินแค่โบอา..คนเดียว”
“อะ...อะไร หมายความว่าไง..อื้อ” คนตัวใหญ่ไม่รอให้ฉันถามจบ แต่เลือกหยุดคำถามและทำให้ตกใจด้วยสัมผัสกะทันหันที่เขาคิดจะทำตอนไหนก็ทำ อย่างเช่นตอนนี้ ตอนที่ธอนถือโอกาสโน้มใบหน้าลงมาจุมพิตเบาๆ บริเวณหางคิ้ว แล้วเอ่ยขึ้นเพื่อตัดบททุกอย่าง
“เดี๋ยวคืนนี้..พี่ไปหา..ในความฝันนะ...”
ว่าแล้วเขาก็ไม่รอให้ฉันได้ถามอะไรอีกรีบคืนสภาพจากมนุษย์ผู้ชายกลับกลายเป็นสัตว์เลื้อยคลานตัวยาว สีดำน่าเกรงขาม ก่อนค่อยๆ ละเลื้อยหนีหายไปตามพงหญ้า เส้นทางเดียวกับที่มิเชลและพ่อของเธอเพิ่งเดินจากไป ทิ้งฉันไว้กับเสียงของธารน้ำไหลและเสียงลมพัดหวิวๆ ผ่านกาย
อะไรกัน เขาน่ะ...
หลังจากธอนเลื้อยหนีไป ฉันที่เวลานั้นไม่มีอะไรจะทำจึงตัดสินใจเดินดุ่ม กลับบ้าน ก่อนพบว่าเวลาเดียวกันนั้นคุณพ่อและคุณแม่เองก็กำลังรอฉันอยู่และท่าจะรอฉันมาสักพักแล้ว แถมพวกท่านยังแสดงสีหน้าเคร่งเครียดคล้ายกับกำลังหนักอกห
