อุทยานเขตพระราชฐานชั้นใน
ในสวนอันรายล้อมไปด้วยต้นไม้สีเขียวขจีน้อยใหญ่ถูกดูแลอย่างดี มีดอกไม้สีสันสวยสดละลานตาประหนึ่งทุ่งดอกไม้ สองร่างเดินเคียงกายกันไปโดยไร้ซึ่งคำพูดราวกับว่าทั้งโลกมีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น…
‘สองคนอันใดล่ะ! แล้วทำไมพวกนางกำนัลถึงเว้นระยะห่างขนาดนั้นเล่า!’
องค์หญิงใหญ่ผู้ที่โดนสหายข้างกายขับไล่ให้มาเดินออกกำลังบ้างบ่นอุบอย่างหงุดหงิดใจ ทันทีที่ออกจากตำหนักก็พบเข้ากับองครักษ์เฉิงหว่านถงซึ่งกำลังจะมาเยี่ยมเยียนนางราวกับนัดหมายกันมา มองจากบนฟ้ายังรู้เลยว่าเจ้าตัวดีกำลังเล่นบทแม่สื่อแม่ชัก ป่านนี้คงซุ่มดูเหตุการณ์อยู่ตรงไหนสักแห่ง
“สีพระพักตร์ของพระองค์ดูดีขึ้นมากเลยพ่ะย่ะค่ะ” เสียงทุ้มชวนคุยไม่ให้บรรยากาศอึดอัด
“ช่วงนี้ข้านอนทั้งวันเลยเจ้าค่ะ” หญิงสาวเอ่ยด้วยท่าทางภูมิใจ การได้ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยช่างแสนสุขนัก แต่เวลามันสั้นเสียเหลือเกิน
“มิทรงเบื่อหรือพ่ะย่ะค่ะ” ปก
