Chapter 3
1660 คำ
หลังจากที่ทั้งสองคนทานบุฟเฟ่ต์จนอิ่มก็ควงแขนกันมาเดินเล่นต่อ มะรืนที่ไร่ของเขาจะมีการจัดงานเลี้ยงให้กับพนักงานประจำปี ว่าจะซื้อของไปจับฉลากแจกซักหน่อยไหนๆก็มาให้ขนมผิงเลือกแล้วกัน
"ผิงช่วยเลือกทองซักห้าเส้นสิ จะเอาไปแจกคนงานในงานประจำปีมะรืนนี้"
"ทองเหรอคะ แจกเยอะเชียวตั้งห้าเส้นแหนะ"
"แจกไปเถอะเส้นละสลึงเดียวเอง แล้วก็เอาเงินรางวัลด้วยผิงว่าใส่เท่าไหร่ดี"
เขาเอ่ยถามเธออย่างขอความเห็น ปกติให้ผู้ช่วยมาจัดการเองแต่ไหนๆมาเดินห้างแล้วซื้อติดมือไปเลยแล้วกัน
"รางวัลใหญ่รึเปล่าคะ"
"ใช่ รางวัลใหญ่เลย"
"หมื่นหนึ่ง..."
เขาพยักหน้าอย่างคิดตาม หมื่นหนึ่งน่าจะน้อยไปห้าหมื่นไปเลยทุกคนจะได้สนุก
"ห้าหมื่นแล้วกัน"
"โห! เยอะจัง"
ขนมผิงอุทานออกมาก่อนจะเดินเข้าร้านทองไปเลือกให้เขาตามที่ต้องการ นอกจากหน้าที่ที่ต้องบำเรอเขาบนเตียงนอน เธอยังมีหน้าที่คอยแสดงความคิดเห็นต่างๆและทุกคนในไร่คิดว่าเด็กสาวคนนี้ค่อนข้างมีอิทธิพลโน้มน้าวใจพ่อเลี้ยงอยู่ไม่น้อย ให้เธอไปพูดสำเร็จแทบทุกอย่าง
"ไม่เยอะนะ แล้วกลับไปจัดการเรื่องโบนัสพนักงานคนที่อยู่มานานให้หน่อย ผิงจะให้เท่าไหร่ก็แล้วแต่ใช้เงินเท่าไหร่ก็บอกเดี๋ยวให้ผู้ช่วยเบิกมาให้"
ขนมผิงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเลือกสร้อยหลายแบบ ที่ไม่ซื้อแหวนเพราะไม่รู้ไซส์ของคนรับ
"พอแล้วค่ะพ่อเลี้ยงครบแล้ว"
"เราไม่เอาบ้างเหรอ..."
ขนมผิงส่ายหน้าทันที เขาซื้อให้เธอเยอะมากแล้วของมีค่าแทบจะเต็มตู้เก็บในห้องนอนแล้ว
"ไม่เอาค่ะ พ่อเลี้ยงซื้อให้ผิงเยอะแล้ว ที่มียังใส่ไม่ครบเลย"
"ก็ซื้อให้เก็บไว้ ทองเป็นของมีค่าอนาคตมันคือสมบัติที่เรามี ให้อะไรก็รับไว้เถอะไม่ทำให้ฉันจนลงหรอก"
เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินไปซ้อนหลังหญิงสาวแล้วเลือกสร้อยข้อมือให้เธอหนึ่งเส้นจำนวนหนึ่งบาท เธอยื่นมือให้เขาลองทาบตามใจเพราะเถียงไปก็เท่านั้น
"สวยเนาะเส้นนี้"
"ค่ะ"
ขนมผิงเอ่ยพร้อมรอยยิ้มก่อนจะปล่อยให้เขาตัดสินใจเลือกให้แล้วรอช่วยถืออย่างเดียว จากนั้นพ่อเลี้ยงคาวีก็พาเธอกลับมาที่ไร่ เขามีออฟฟิศในไร่แต่เขาชอบทำงานที่บ้านมากกว่า เงียบสงบไร้เสียงรบกวน
"ผิงขอรายชื่อพนักงานทั้งหมดค่ะ เดี๋ยวจะแยกให้ว่าใครจะได้โบนัสเท่าไหร่ พ่อเลี้ยงไม่มีมาตรฐานเหรอคะว่ากี่ปีได้เท่าไหร่"
เธอเอ่ยถามชายหนุ่ม เขาพาเธอมานั่งเล่นในห้องทำงานก่อนจะโทรศัพท์ไปสั่งให้ผู้ช่วยเอารายชื่อมาให้ขนมผิงตามที่เธอขอ
"ลองถามดินดูแล้วกัน ปกติเขาเป็นคนทำ แต่ถ้าผิงอยากให้เยอะกว่าปกติก็แล้วแต่ ปีนี้กำไรเยอะกว่าปีที่แล้วเยอะอยู่ให้เพิ่มก็ได้นะตามใจเลย"
เขาเอ่ยออกมาก่อนจะนั่งลงข้างๆหญิงสาวแล้วกอดเอวเล็กไว้หลวมๆ ปกติเขาจะให้เธอมานั่งเฝ้าในห้องทำงานเนี่ยแหละทำงานไปดูของสวยๆงามๆไปเพลินดีออก
"ค่ะ งั้นเดี๋ยวผิงปรึกษาพี่ดินก็ได้ค่ะ"
"ตามใจแล้วกัน ขอนอนตักหน่อยได้มั้ยง่วงอ่ะเมื่อคืนกว่าจะได้นอน เหนื่อย"
เขาอมยิ้มแกล้งหยอกหญิงสาว ขนมผิงที่ได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้าไม่ถูกถึงแม้ว่าจะอยู่ด้วยกันแบบนี้แต่ใช่ว่าเธอจะชินซะเมื่อไหร่ ยังคงมีความเขินอายทุกครั้งที่ได้สัมผัสใกล้ชิดกับพ่อเลี้ยงอยู่
"เหนื่อยก็ไปนอนในห้องสิคะ มานอนตรงนี้จะสบายตัวได้ยังไง"
"ไม่ได้อยากนอนสบาย อยากนอนตักผิงมากกว่า"
พูดจบเขาก็นอนลงบนตักของเธอแล้วหันหน้าเข้าหาก่อนจะกอดเอวเล็กไว้แน่น ขนมผิงลูบผมเขาเชิงกล่อมเธอมีความสุขที่ได้อยู่กับเขาแบบนี้ แต่ก็มีเตรียมใจไว้บ้างตอนที่เขามีตัวจริงของใจที่ไม่ใช่เธอ
"ผิงทำงานไม่ได้แล้ว พ่อเลี้ยงนอนแบบนี้อ่ะ"
"ไม่ให้ทำแล้วห้ามพูดจะนอน"
เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกับก็หลับตาลงอย่างมีความสุข หญิงสาวไม่พูดอะไรอีกปล่อยให้เขานอนหลับไปอย่างนั้นส่วนเธอก็วางทุกอย่างลงแล้วค่อยๆนวดแขนนวดมือให้เขาสบายตัวขึ้น ถึงใครจะบอกว่าเขารวยทำงานสบายแต่เธอรู้เลยว่าเขาเหนื่อยมากขนาดไหน
ป้าพาเคาะประตูเดินเข้าห้องทำงานมาจะเอาของว่างมาเสิร์ฟก็ยืนมองหลานสาวที่ตอนนี้กำลังนั่งนวดมือให้พ่อเลี้ยงอยู่ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนโดยที่ชายหนุ่มนอนอยู่บนตัก ถ้าเธอยังปล่อยให้เป็นแบบนี้หลานสาวของเธอเองจะเจ็บปวดมาก เด็กเพิ่งจะโตพ้นวัยเยาว์ได้ไม่นานต้องมาเจอผู้ชายที่อายุห่างกันเป็นสิบปี แถมสุดท้ายยังไม่ได้เป็นตัวจริงอีก เธอคงต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว
"ป้าพา... มีอะไรจ๊ะ"
"เอาของว่างมาให้เอ็งกับพ่อเลี้ยง คุณหลับเหรอ"
"ใช่จ๊ะ ขอบคุณนะจ๊ะป้า เดี๋ยวถ้าพ่อเลี้ยงตื่นผิงจัดการเองจ๊ะ"
"อืม ป้าออกไปก่อนนะ"
ป้าพาเดินออกไปจากห้องทำงานของพ่อเลี้ยงคาวีก่อนจะหยิบโทรศัพท์โทรไปหาคุณหญิงซึ่งก็คือคุณแม่ของพ่อเลี้ยงนั้นเอง
(ว่าไงจ๊ะพา โทรมาได้จังหวะพอดีฉันมีเรื่องจะถามหน่อย)
"ถามเหรอเจ้า... คุณหญิงมีอะไรรึเปล่า"
(ลูกชายฉันมีแฟนหรือยัง จนถึงตอนนี้ยังไม่เห็นมีใครเลยแล้วฉันจะได้อุ้มหลานตอนไหนเนี่ย)
คุณหญิงเริ่มบ่นออกมาอย่างเหนื่อยใจ อายุเลขสามเข้าไปแล้วยังไม่มีวี่แววว่าจะมีเมียกับเขาซักที จะมีก็แต่พาเท่านั้นที่เธอสั่งให้แอบสังเกตลูกชายไว้ถ้ามีผู้หญิงมาค้างที่บ้านให้รีบบอกทันที
"ถ้าคุณหญิงอยากอุ้มหลานไวๆ หาผู้หญิงให้พ่อเลี้ยงเถอะเจ้า คุณหญิงจะหาที่สวย รวย เพรียบพร้อมมากขนาดไหนก็ได้พาเชื่อว่าพ่อเลี้ยงน่าจะรับพิจารณาแน่นอน"
(ฉันอยากให้ลูกเลือกคนที่ตัวเองรัก การคลุมถุงชนมันไม่ใช่วิธีการของฉันพาก็รู้ หรือว่ามีอะไรที่พาไม่ได้เล่าถึงพูดออกมาแบบนั้น พ่อเลี้ยงคาวีมีผู้หญิงเหรอ.. แล้วเธอไม่ดีหรือไงไหนลองเล่ามาสิ)
คุณหญิงเอ่ยถามอย่างใคร่รู้ อย่างน้อยเธอจะได้พิจารณาดูว่าเธอคนนั้นเหมาะสมกับลูกชายมากน้อยขนาดไหน พาเงียบไปอย่างคิดหนักถ้าไม่พูดหลานสาวของเธอต้องเจ็บปวดแบบนี้ไปตลอด ไม่รู้ว่าจะหลุดพ้นออกมาตอนไหน ถึงตอนนั้นไม่เจ็บช้ำใจตายเลยหรือไง
"คุณหญิงฟังแล้วจะโกรธจะเกลียดพาก็ได้เจ้า แต่วันนี้พาต้องพูด เมื่อสามปีก่อนพาให้ขนมผิงมาช่วยงานที่ไร่ คุณหญิงจำหลานพาได้มั้ยเจ้า"
(จำได้สิ หลานพาสวยนะแม่หนูคนนั้นชื่อขนมพิงใช่มั้ย ฉันไปที่ไร่ก็เจอบ่อยอยู่นะทำไมเหรอ)
"หลังจากงานเลี้ยงคืนนั้น พ่อเลี้ยงกับไอ้ผิงมีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้ง พาพยายามที่จะหยุดความสัมพันธ์นั้นแต่พ่อเลี้ยงไม่ยอมปล่อยหลานพาไปนะสิ"
(ตายแล้ว! ทำไมเพิ่งมาบอกฉัน ถ้าตั้งแต่งานเลี้ยงครั้งนั้นก็สามปีแล้วมั่งทำไมปล่อยไว้นานขนาดนั้น)
คุณหญิงเอ่ยอย่างตกใจ ไม่คิดว่าลูกชายจะเอาเปรียบเด็กคนหนึ่งได้นานขนาดนี้ ถ้าถึงขั้นไม่ยอมปล่อยแสดงว่าคงจะรู้สึกอะไรด้วยแน่นอน
"พาขอโทษเจ้าคุณหญิง ตอนนี้พาทำอะไรไม่ได้แล้วคุณหญิงเป็นคนเดียวที่จะหยุดความสัมพันธ์ของทั้งสองคนได้"
พาอยากขอร้องให้ท่านช่วยนี่คือตัวช่วยสุดท้ายที่หลานสาวของเธอจะหลุดพ้นจากสถานะนี้
(ฉันจะไปช่วยยังไงล่ะ อีกอย่างถ้าพ่อเลี้ยงกับหนูขนมผิงจะรักกันขึ้นมา พาก็ควรดีใจกับหลานสิ ฉันก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหลานพาเลย ถ้าจะรักกันจริงก็ควรยินดีกับหลานสิถึงจะถูก เป็นเมียพ่อเลี้ยงคาวีวิลล่าสบายที่สุดในชีวิตแล้ว อย่าคิดมากเลย)
คุณหญิงที่รู้แบบนั้นตอนแรกก็ตกใจ แต่ถ้าอยู่กันมานานขนาดสามปีถือว่าผ่านช่วงทดลองไปแล้ว ถ้าลูกจะแต่งงานกับหลานพาเธอก็ไม่ว่าอะไร พาเป็นคนเก่าแก่ที่อยู่กับเธอมานานและเป็นคนดีซื่อสัตย์นิสัยดีมาก ถ้ามีหลานนิสัยก็คงจะไม่ต่างกันเท่าไหร่
"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะเจ้า พ่อเลี้ยงบอกไอ้ผิงว่าจะปล่อยให้มันเป็นอิสระก็ต่อเมื่อแต่งงานมีเมียแล้วเท่านั้น ซึ่งเท่ากับว่าไอ้ผิงไม่ได้เป็นเมียแต่งแน่นอน"
(ตายแล้ว! นี่ลูกชายฉันมันเลวขนาดนี้เลยเหรอ)
"คุณหญิงต้องมาช่วยขนมผิงนะเจ้า"
(ได้ๆฉันขอเวลาหน่อย พ่อเลี้ยงนี่ไม่ได้เรื่องจริงๆเอาเปรียบผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไงกัน! บอกหนูผิงให้ทนหน่อยฉันจะบินไปหาแต่คงไม่ใช่ตอนนี้)
"ขอบคุณเจ้าคุณหญิง ขอบคุณนักๆ"
(สบายใจได้เลยนะพา ฉันจะไม่ให้พ่อเลี้ยงคาวีเอาเปรียบหลานสาวของพาเด็ดขาด)
- ผู้เขียน
