Chapter 4
1545 คำ
และวันนี้ก็มาถึงงานเลี้ยงประจำปีของไร่คาวีวิลล่า ทุกคนมารวมตัวกันที่ลานกว้างของไร่ ส่วนพนักงานที่ต้องดูแลรีสอร์ทไม่สามารถมาร่วมงานได้ พ่อเลี้ยงคาวีให้แม่บ้านจัดของอร่อยส่งไปให้พร้อมกับเงินค่าแรงของวันนั้นอีกสามแรง และมีสิทธิ์จับฉลากโบนัสเหมือนพนักงานคนอื่นที่มาร่วมงานด้วย
"ไหนดูสิเจ้าหญิงสวยมั้ย"
พ่อเลี้ยงคาวีเดินเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง ตอนนี้ป้าพากำลังถักเปียให้หลานสาวอยู่พร้อมกับติดดอกไม้แสนสวยให้เธอด้วย ขนมผิงได้ยินเสียงของพ่อเลี้ยงก็หันไปมองก่อนจะยิ้มออกมาทันที
"เสร็จแล้วค่ะพ่อเลี้ยง"
เขามองเธออย่างทึ่งสุดๆ ไม่คิดเลยว่าขนมผิงจะแต่งตัวแต่งหน้าแล้วสวยมากขนาดนี้ ปกติเธอจะไม่ค่อยได้แต่งหน้าแต่งตัวเพราะเขาไม่ชอบให้เธอดูเด่นตอนออกไปเจอผู้คน แต่ก็ไม่พ้นถูกรุ่นพี่รุ่นเดียวกันเวียนมาขายขนมจีบ พอเรื่องได้ยินเข้าถึงหูเขาต้องไปรับและส่งเองอยู่พักใหญ่ พวกนั้นถึงจะหยุดวุ่นวายกับเด็กของเขา
"สวยมากเลย ลบเครื่องสำอางค์ออกดีมั้ย ฉันว่ามันเด่นเกินไป"
เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจังมาก ป้าพาส่ายหน้าอย่างปลงสุดๆ แล้วบอกไม่รักไม่จริงจัง การกระทำสวนทางมากจนเธอคิดว่าถ้าวันหนึ่งคุณหญิงจับสองคนแยกกันขึ้นมาจริงๆ หลานสาวของเธอเองอาจจะหลุดพ้นจากสถานะนี้หรือไม่พ่อเลี้ยงเองอาจจะรู้หัวใจตัวเองและยอมรับขนมผิงเป็นเมียแต่งก็ได้ อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น
"มันกลางคืนนะคะ อีกอย่างคนกันเองทั้งนั้นไม่มีใครมามองผิงหรอกค่ะ"
"ก็หวงนี่นา มานี่มะเข้ามาใกล้ฉัน"
ขนมผิงเดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม เขาเปิดเซฟส่วนตัวในตู้ก่อนจะหยิบตุ้มหูและสร้อยคอมาสวมให้เธอพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างพอใจ
"เหมาะกับชุดมากเลย"
"ไว้เสร็จงานคืนให้นะคะ"
"เอาให้เก็บไว้เลย ซื้อมานานแล้วว่าจะให้ลืมไปเลย พอดีฝากเพื่อนซื้อมาจากฝรั่งเศส ชอบมั้ย"
ขนมผิงยกมือไหว้ชายหนุ่มแนบอก เขาดีกับเธอมากจริงๆ ไม่มีอะไรที่เธอไม่เคยได้บางอย่างแทบไม่ต้องร้องขอเลยด้วยซ้ำ แต่ถ้าต้องการอะไรขอแค่บอกเขาคำเดียวทุกอย่างถูกเนรมิตวางไว้ตรงหน้าทันที
"ชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะพ่อเลี้ยง"
"ผิงต้องน่ารักแบบนี้ไปตลอด ฉันชอบที่ผิงเป็นแบบนี้ เชื่อฟังและไม่ดื้อกับฉันขอแค่นี้แหละอยากได้อะไรฉันให้ทุกอย่าง"
หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะหันไปมองตัวเองในกระจก มองสำรวจว่ามีตรงไหนที่ยังไม่เรียบร้อยบ้างก่อนจะหันไปหาพ่อเลี้ยง
"ไม่น่ามีอะไรแล้วค่ะ ออกไปเลยมั้ยคะ"
เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะส่งมือไปให้หญิงสาวจับแล้วเดินออกไปพร้อมกัน ป้าพามองตามหลานสาวก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย มองดูทั้งสองคนก็มีความสุขมากเมื่อได้อยู่ด้วยกัน นี่เธอคิดถูกหรือคิดผิดที่บอกความจริงกับคุณหญิงทุกอย่างแบบนั้น
"หวังว่าอะไรๆมันจะดีขึ้นนะ"
และเวลานี้พนักงานทุกคนต่างรวมตัวกันอยู่ภายในงานด้วยความตื่นเต้นที่จะได้ลุ้นรางวัลใหญ่กัน ไม่เฉพาะเงินรางวัลและทองคำที่ล่อตาล่อใจ มีแม้กระทั่งตู้เย็นทีวีสารพัดที่พ่อเลี้ยงเตรียมมาแจกลูกน้อง ตอนนี้พิธีกรขึ้นมาพูดพิธีการของวันนี้ ก็ไม่ได้มีอะไรมากแต่ละแผนกจะมีแบ่งฝ่ายและจะขึ้นโชว์บนเวที โชว์ไหนถูกใจพ่อเลี้ยงก็จะได้รางวัลไปแบ่งกันอีกด้วย
"เอาล่ะครับวันนี้ ได้เวลาอันสมควรแล้ว ก่อนจะเริ่มพิธีต่างๆผมอยากจะขอเชิญพ่อเลี้ยงคาวีของเรามากล่าวให้พรทุกคนซักเล็กน้อยก่อนจะเริ่มเข้าสู่งานในค่ำคืนนี้"
พ่อเลี้ยงคาวีที่นั่งอยู่หน้าเวทีกับขนมผิง และผู้ช่วยก็ลุกขึ้นเดินไปบนเวทีแล้วกล่าวขอบคุณพนักงานที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันตลอดหลายปีมานี้ แถมยังตั้งใจทำงานให้ไร่คาวีวิลล่ามีกำไรมากขึ้นๆในทุกปี ทุกคนปรบมือให้กับเจ้านายที่แสนใจดีที่สุด เขาคือคนที่รักพนักงานมากและยอมทุ่มเงินไม่อั้นเพื่อให้พวกเขาได้มีความสุขที่สุดในงานวันนี้
"ก่อนจะเริ่มงานเราจะแจกของกันซักสี่ห้าชิ้นดีมั้ย"
"ดีครับ/ดีค่ะ"
ทุกคนปรบมือโห่ร้องกันอย่างชอบใจ ผู้ช่วยของเขาถือของรางวัลขึ้นมาบนเวทีก่อนจะให้พ่อเลี้ยงคาวีจับฉลากประเดิมรางวัลแรก เขาล้วงกล่องที่มีหมายเลขลงทะเบียนหน้างานตรงทางเข้าขึ้นมาหนึ่งใบ และหมายเลขแรกที่ออกก็คือ...
"หมายเลขแรกที่จะได้รับตู้เย็นเครื่องนี้ ได้แก่... หมายเลข 1...125ครับ"
"กรี๊ดดดดด ของฉัน! ฉันได้"
เสียงพนักงานคนหนึ่งกรี๊ดออกมาอย่างดีใจก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปรับของรางวัลจากมือของพ่อเลี้ยง ทั้งสองคนถ่ายภาพร่วมกันแล้วแจกเพิ่มอีกหลายรางวัลก่อนจะมีพิธีเปิดงาน นั้นคือให้พ่อเลี้ยงเต้นรำเปิดฟลอร์หน้าเวทีก่อน
"เดี๋ยวเชิญพ่อเลี้ยงเต้นเปิดฟลอร์หน้าเวทีได้เลยนะครับ จากนั้นเราจะสนุกสนานกันอย่างเต็มที่ในค่ำคืนนี้"
พิธีกรกล่าวเชิญพ่อเลี้ยงลงจากเวทีแล้วมายืนอยู่หน้าเวทีเพื่อทำพิธีเปิดตามทำเนียมในทุกปี เขากวักมือเรียกขนมผิงที่ตอนนี้นั่งอยู่ที่โต๊ะไม่ได้ไปไหน
"ไม่อยากเต้นรำคนเดียวเลย ขอคู่เต้นรำได้มั้ย"
พ่อเลี้ยงเอ่ยออกมาเสียงหวาน ทุกคนหันไปมองเด็กสาวที่คนสนิทจะรู้ดีว่าเธอเป็นใครมีฐานะอะไรในไร่นี้ ดินเดินไปหาขนมผิงก่อนจะเชิญให้เธอไปสนุกร่วมกันกับพ่อเลี้ยง
"ไปเถอะผิง พ่อเลี้ยงเรียก"
หญิงสาวลุกขึ้นเดินตรงไปหาเขาหน้าเวที พนักงานอีกคนส่งมงกุฎที่ทำดอกไม้ในไร่ให้พ่อเลี้ยงคาวี เขารับมาก่อนจะสวมให้เจ้าหญิงของเขาในค่ำคืนนี้
"เหมาะกับผิงที่สุดเลยรู้มั้ย"
เธอเงยหน้ามองชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ เขาโอบเอวหญิงสาวไว้แน่นก่อนจะขยับตัวตามจังหวะเพลงมองคนในอ้อมกอดที่สบตากับเขาอยู่ ยิ่งอยู่ไปนานวันเขายิ่งหลงเธอมากขึ้น ถ้าถามว่าเขาจะแต่งงานมีเมียเมื่อไหร่คงยาก เพราะทุกวันไม่เคยมีสายตามองใครเลยนอกจากเด็กสาวคนนี้
ทุกคนมองทั้งสองคนด้วยความอิจฉาตาร้อน ถึงใครจะมองว่าขนมผิงก็แค่เด็กที่พ่อเลี้ยงคาวีเลี้ยงดูไว้ข้างกาย แต่การกระทำของเขาที่แสดงออกกับเธอไม่ใช่ทิ้งขว้างแถมยังแสดงออกว่ารักมากหวงมากจนใครไม่กล้าแตะต้องเธอทั้งๆที่เป็นแค่หลานแม่บ้านคนเก่าแก่เท่านั้น
"วันนี้พ่อเลี้ยงหล่อจังเลยค่ะ"
"ชมกันแบบนี้สงสัยคืนนี้ไม่อยากนอน"
เขาอมยิ้มก่อนจะโน้มใบหน้าไปคลอเคลียกับหญิงสาวโดยไม่แคร์เลยว่าใครจะมองยังไง ทุกคนเป็นอันทราบดีว่าผู้หญิงคนนี้ห้ามแตะต้องเด็ดขาด แม้จะหยอดหรือแซวก็ห้ามทำทั้งนั้นเพราะคนนี้พ่อเลี้ยงของไร่หวงมากที่สุด
"อยู่แบบนี้ตั้งหลายปีแล้ว พ่อเลี้ยงไม่เบื่อบ้างเหรอคะแทบทุกวันเลยนะ"
บางทีเธอก็ทึ่งในความแข็งแรงของเขา บางคู่เขาเบื่อกันตั้งแต่ปีสองปีแรกแล้ว นานๆจะมีความสัมพันธ์กันทีแต่สำหรับพ่อเลี้ยงได้เสมอถ้าเขาต้องการ
"ใครจะเบื่อผิงกัน ยิ่งนานวันยิ่งสวยขึ้นกลิ่นก็หอมจนไม่อยากห่างเลย หรือว่าฉันถูกเล่นของใส่"
เขาอมยิ้มเล็กน้อย ขนมผิงส่ายหน้าก่อนจะหัวเราะออกมาเช่นกัน นี่ขนาดหญิงสาวอยู่เฉยๆพ่อเลี้ยงยังหลงหัวปักหัวปำขนาดนี้ ถ้าโดนเล่นขึ้นมาไม่คลั่งทั้งวันเลยหรือไง...
"ถ้าผิงจะเล่นของใส่พ่อเลี้ยง ขอเป็นให้พ่อเลี้ยงหยุดหื่นบ้างดีกว่า ผิงจะช้ำหมดแล้ว"
ทั้งสองคนมองสบตากันก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ เขายังนึกถึงวันที่จะปล่อยขนมผิงออกไปจากชีวิตไม่ได้เลย เขาตกลงกับเธอแล้วว่าจะเป็นอิสระได้ก็ต่อเมื่อเขามีครอบครัวเป็นของตัวเอง ตอนแรกเขาคิดว่าแค่หลงกลิ่นสาวแรกแย้มอยากครอบครองเธอคนเดียวแค่ช่วงเวลาหนึ่ง มั่นใจว่าไม่ได้รักแค่หลงความสวยความสาวเพียงเท่านั้น แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่านานวันมันยิ่งถลำลึกลงไปมากขึ้น
'ยิ่งนับวันยิ่งรู้สึกไม่อยากปล่อยไปเลย'
- ผู้เขียน
