บทที่ 5
1064 คำ
ทางด้านเอมมิกา หลังจากตั้งสติได้เธอก็คิดหาทางออก จะไม่มีวันยอมแพ้ตราบใดที่ยังไม่ได้ลองพยายามมันทุกวิธีตราบเท่าที่ใจจะนึกออก
เธอกลับบ้านไม่ได้ เพราะรู้ดีว่าคนที่บ้านกำลังรอคำตอบจากเธออยู่ หากกลับไปพร้อมกับความผิดหวังก็คงไม่พ้นทำให้ทุกคนต้องทุกข์ใจ
เธอมาไกล...
ไกลเกินกว่าที่จะยอมถอยกลับไปง่ายๆ เช่นกัน!
“อาหนูเอม! มาๆ นั่งก่อน นี่เสี่ยกำลังรอหนูอยู่เลย” เพราะเสียงเรียกจากคนที่เธอนัดให้ออกมาพบนั้นไม่เบาเท่าไหร่ เลยทำให้ทั้งเธอและเขา ตกอยู่ในสายตาของใครต่อใครแทบจะทันที่ปรากฏตัวขึ้น
“ขอโทษค่ะที่มาสาย เสี่ยรอนานไหมคะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานที่เต็มไปด้วยความฝืนใจ หากแต่จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่อตอนนี้เวลานี้ เธอไม่มีทางอื่นไหนให้ได้เลือกอีกแล้ว
“นานกว่านี้เสี่ยก็รอได้ ไหนหนูเอมว่ามีเรื่องอะไรจะคุยกับเสี่ยว่ามาได้เลยไม่ต้องเกรงใจ เรามันคนกันเองทั้งนั้น” เธอจำเป็นต้องใช้ความกล้าเป็นอย่างมากสำหรับเรื่องที่กำลังจะเอ่ยออกไป แต่ในเมื่อไม่มีทางอื่นให้เลือกแล้ว และคนตรงหน้าก็ดูเหมือนจะเป็นทางออกเดียวที่มี จึงยอมรับทั้งๆ ที่ใจไม่อยากทำ
“เอม...มีความจำเป็นต้องใช้เงินห้าล้าน เสี่ยยังจำข้อเสนอที่เคยบอกเอมไว้ได้ไหมคะ เอมยินดีรับข้อเสนอนั้น แลกกับเงินห้าล้าน ซึ่งนั่นหมายถึงว่าเสี่ยจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ” เธอไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ทางออกเดียวที่พอจะมองเห็นก็คงมีแต่เสี่ยพิบูรณ์ที่แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนทุกครั้งที่พบหน้า ว่าท่านต้องการเธอไปเป็นเด็กเลี้ยงลับๆ ซึ่งที่ผ่านมาเธอก็บอกปัดไปโดยตลอด ไม่นึกด้วยซ้ำว่าจะมีวันนี้ วันที่ต้องเป็นฝ่ายนัดท่านออกมาเสนอตัวให้ด้วยตัวเอง!
“ห้าล้านมันจะไม่แพงไปหน่อยเหรอ เสี่ยคิดว่า...สักสองล้านกำลังดี” หากอีกฝ่ายยอมตกลงเขาก็พร้อมจ่ายทันที ขอแค่ได้หญิงสาวคราวลูกตรงหน้ามาครอบครองสมใจ อะไรก็ยอมทั้งนั้น!
“เอมมีความจำเป็นต้องใช้เงินห้าล้านบาทจริงๆ ค่ะเสี่ย แต่ถ้าเกิดว่าเสี่ยสู้ราคาไม่ไหว บางที...เอมอาจลองไปหาเสี่ยต่อ” หญิงสาวทิ้งไพ่ใบสุดท้ายในมือลง ก่อนจะเหลือบมองท่าทีคนตรงหน้าที่เหมือนจะหัวเสียไม่น้อยต่อชื่อของศัตรูทางธุรกิจที่หลุดออกจากปากเธอ ซึ่งฝ่ายนั้นก็แสดงท่าทีสนใจในตัวของเธอไม่ต่างกัน
“ไม่ได้ๆ เสี่ยชอบหนูก่อนมัน เสี่ยไม่ยอม! ห้าล้านก็ห้าล้าน! แต่คืนนี้หนูเอมต้องอยู่กับเสี่ยทั้งคืน...ตกลงไหมจ๊ะ” เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธเลย เพราะเลือกแล้วที่จะ ‘ขายตัว’ เพื่อแลกกับเงินจำนวนนี้ ท่องไว้เอมมิกา...เพื่อครอบครัว!
อีกด้านหนึ่ง
กานต์นั่งอยู่ตรงนี้นานพอที่จะได้ยินทุกบทสนทนาของหล่อนกับไอ้แก่หัวงูนั่น เพราะเสียงที่อีกฝ่ายใช้พูดไม่เบาเท่าไหร่นัก และถึงต่อให้ไม่อยากสนใจ ก็คงมีแต่คนหูหนวกเท่านั้นที่จะไม่ได้ยิน
ที่ทำให้รู้สึกถึงความตลกร้าย คือเขากับผู้หญิงบ้านั่นไม่น่าจะบังเอิญมาเจอกันได้ แต่นี่มันอะไร!
“ดูไปดูมาก็น่าสงสารเธอเหมือนกันนะครับ ลองทำแบบนี้แสดงว่าคงไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆ” คำบอกเล่านั้น ไม่ได้ช่วยเรียกความเห็นอกเห็นใจให้เกิดขึ้นจากคนที่ได้แต่นั่งมองสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ห่างๆ แม้แต่น้อย กลับกันมันยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดมากขึ้น
ด้วยไม่คิดว่าหล่อนจะกล้าถึงขนาดนี้ พอพลาดจากเขาก็เที่ยวเร่ไปเสนอขายคนอื่นต่อ ไม่เรียกว่าโง่ จะให้เรียกว่าอะไรอีก!
โดยปกติแล้วเขาเจอคนโง่มาก็มาก แต่ก็ไม่คิดว่าจะเจอใครที่โง่ถึงขนาดยอมเอาตัวเข้าแลกขนาดนี้ มันทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้จริงๆ ว่าคนพวกนั้นสำคัญอะไรกับหล่อนนักหนา ถึงได้ยอมทำถึงขนาดนี้ ยอมพาตัวเองมาขายเพื่อหาเงินไปใช้หนี้ที่ตัวเองไม่ได้ก่อ!
“นายจะไม่เข้าไปช่วยเธอจริงๆ เหรอครับ” กระทั่งเสียงของคนสนิทดังขึ้น เขาถึงได้หันไปมองฝ่ายนั้น ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ
“มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องยื่นมือเข้าไปยุ่ง หล่อนเลือกทางนี้เอง!” ก็ถ้าลองเจ้านายให้โอกาส คุณคนนั้นเธอคงไม่ต้องมาทำอะไรที่ฝืนใจตัวแบบนี้
“เมื่อครู่ผมแอบได้ยินไอ้แก่นั่นโทรไปตามเพื่อนมาสมทบอีกสองคน มันคงคิดว่าเงินตั้งห้าล้าน ไอ้ครั้นจะสนุกคนเดียวก็กระไรอยู่ เลยกะจะชวนเพื่อนๆ มารวมแจมด้วย จะได้ช่วยกันหาร น่าสงสารเธอนะครับ คืนนี้คงกลายเป็นฝันร้ายที่จะหลอกหลอนเธอไปทั้งชีวิต” เป็นเขา...คงอยากกลั้นใจตายวันละหลายๆ รอบ
แต่ครั้นจะให้ยื่นมือเข้าไปช่วยก็คงเป็นไปได้ เพราะอย่างที่นายพูดมามันก็ถูก มันไม่ใช่เรื่องอะไรที่พวกเขาจะต้องยื่นมือเข้าไปยุ่ง ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นคนเลือกทางเดินนี้ให้กับชีวิตตัวเอง เธอก็ต้องยอมรับผลที่จะตามมาให้ได้
สิ่งเดียวที่ดูเหมือนว่าจะกำลังแล่นไปทั่วความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในตอนนี้เวลานี้ เห็นจะมีแต่ความเห็นอกเห็นใจ ในฐานะเพื่อนมนุษย์ด้วยกันก็เท่านั้น!
“แกพล่ามจบรึยัง!”
“จบแล้วครับ” กานต์ลุกพรวดขึ้นก่อนจะสั่งกำชับด้วยสายตาว่าไม่ให้คนสนิทตามมา ตั้งใจจะเดินหลบมาคิดอะไรเงียบๆ คนเดียวในห้องน้ำ แต่มันกับเป็นจังหวะเดียวกับที่ใครคนหนึ่งเดินสวนออกมาเข้าพอดี
- ผู้เขียน
