บทที่6
1192 คำ
“คุณ...” คำว่าตกใจยังน้อยไปด้วยซ้ำ เพราะไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีกครั้งในเวลารวดเร็วแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เขาจะมาทำอะไรที่นี่มันก็เป็นเรื่องของเขา ที่นี่มันร้านอาหาร...ใครจะมาจะไปก็ย่อมได้ทั้งนั้น การมีอยู่ของเขาย่อมไม่เกี่ยวกับเธออยู่แล้ว!
“สรุป...ไม่ว่ายังไงวันนี้ก็จะขายตัวให้ได้!” คำถามที่ดังขึ้นไล่ตามหลังทำให้เธอรู้สึกหน้าชาไม่น้อยเมื่อได้ยิน เห็นชัดว่าเขาคงได้ยินบทสนทนาต่อรองค่าตัวระหว่างเธอกับไอ้เสี่ยบ้านั่นไปหมดแล้ว แต่แล้วยังไงล่ะ นี่มันเรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวกับเขาสักนิด!
”ถามก็ตอบ!” เป็นกานต์ที่ถามย้ำอีกครั้งพร้อมกระชากต้นแขนนวลเข้าหาตัวอย่างแรง
“ฉันจะทำอะไรกับใครที่ไหน แล้วมันเกี่ยวกับอะไรกับคุณด้วย! ปล่อย!ลูกค้าฉันรออยู่!” เธอตวาดกลับอย่างไม่คิดเกรงกลัวอีกฝ่าย ในเมื่อเขาคือต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องมาอยู่ที่นี่ ทำเรื่องไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้ แล้วจะมาสนใจทำไม ว่าคนที่เธอจะไปทำอะไรต่อมิอะไรด้วยคือใคร ในเมื่อมันไม่ใช่เรื่องของเขาเลยสักนิด!
สิ้นคำพูดนั้นกานต์ก็ยอมปล่อยต้นแขนของอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ จริงอย่างที่หล่อนว่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา ไม่สักนิด!
ต้องใช้เวลาครู่ใหญ่ กว่าเอมมิกาจะเรียกสติกลับคืนมา ถึงได้รีบพาตัวเองกลับมาที่โต๊ะ ก่อนจะพบเข้ากับภาพที่ทำให้ตกใจ
“นี่มันอะไรกันคะเสี่ย!” คู่ค้าคนสำคัญของเธอไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว ข้างๆ เขา ยังมีผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันถึงสองคนนั่งอยู่ด้วย แต่สิ่งที่ทำให้เธอกลัว เห็นจะหนีไม่พ้นสายตาของพวกมัน!
ที่จ้องมองเธอขึ้นลง ราวกับกำลังสำรวจสินค้าอยู่ก็ไม่ปาน
“เสี่ยมาคิดๆ ดูแล้ว เงินตั้งห้าล้านมันเยอะเกินไปหน่อยเลยชวนเพื่อนๆ มาสนุกด้วยกัน หนูเอมคงไม่มีปัญหาหรอกใช่ไหม...” คำตอบที่ได้ทำให้เธอหน้าชา แต่ครั้นจะปฏิเสธก็ไม่กล้า ด้วยกลัวว่าจะไม่ได้เงินห้าล้านไปช่วยครอบครัวที่กำลังถูกบีบจากเจ้าหนี้สารเลว คนที่คงไม่ทุกข์ร้อนอะไรมากนัก หากเงินจำนวนที่ว่านั้น มันจะต้องแลกมาด้วยความทรงจำเลวร้ายที่สุดของเธอ!
“ไปกันเถอะอาหนูเอม เสี่ยจองห้องข้างบนเอาไว้แล้ว” เธอไม่มีทางเลือกอื่นเลยนอกจากจำต้องเดินไปตามแรงฉุด แต่เหมือนชีวิตเธอจะไม่หมดสิ้นความซวยลงง่ายๆ เพราะระหว่างทางนั้นเธอกลับต้องมาเดินสวนกับใครอีกคน เข้าโดยบังเอิญเข้าอีกรอบ!
ซึ่งเขา...ก็ไม่แม้แต่จะหันมามองเธอเลยสักนิด เขาคงไม่สนหรอกว่าเธอจะหาเงินมาใช้หนี้เขาด้วยวิธีการแบบไหน ซึ่งนั่น ยิ่งทำให้เธอรู้สึก ‘เกลียด’ เขามากขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว!
“ไปลากหล่อนออกมา!” เป็นวินาทีสุดท้ายก่อนที่รถจะแล่นออกไปในที่สุดเจ้านายของเขาก็ทนไม่ไหว หลังจากที่นั่งนิ่งมานาน
“จากผู้ชายแก่ที่น่าจะมีอาวุธครบมือถึงสี่คน ผมคนเดียว?”
“หรือแกจะให้ฉันไปเอง!”
“โอ้ ผมไปเองครับ นายกลับไปอาบน้ำ นอนรอที่โรงแรมให้สบายใจดีกว่า”ใครจะกล้าให้นายบุกเดี่ยวเข้าไป มีหวังไอ้แก่พวกนั้นได้ชะตาขาด! ศาสตราคิดกับตัวเองก่อนจะเดินกลับไปยังสถานที่ที่เพิ่งออกมา ครั้งนี้เขากลับไปพร้อมหน้าที่สำคัญที่ต้องทำให้สำเร็จ เพราะหากเรื่องนี้แค่ยังทำให้สำเร็จตามคำสั่งไม่ได้ ตำแหน่ง ‘มือขวา’ ที่ได้มานั้น ก็คงไม่ได้ช่วยอะไรหากโดนไล่ออก!
เอมมิกาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง จนกระทั่งร่างกายเกิดความผิดปกติบางอย่างขึ้น และต้นเหตุก็น่าจะมาจากน้ำส้มแก้วนั้นที่เธอจำใจต้องรับมาดื่มอย่างไม่มีทางเลือก แต่กว่าจะรู้ตัวตอนนี้ ก็เหมือนว่าทุกอย่างมันจะสายเกินไปแล้ว สายไปแล้วจริงๆ
“สะ...เสี่ยทำอะไรเอมคะ!”
สติที่ยังพอเหลืออยู่ สั่งการให้หญิงสาวเอ่ยถามออกไป พร้อมกันนั้นยังพยายามขยับหนี เมื่อหนึ่งในสามคนตรงหน้า ทำท่าจะตรงดิ่งเข้ามาแตะต้นแขน ที่กำลังสั่นระริกด้วยความกลัว
เธอไม่ได้เตรียมใจมาเจอกับเรื่องบ้าๆ นี้
ไม่แม้แต่นิดเดียว!
“แค่ยาที่จะทำให้เสี่ยกับหนูสนุกกันมากขึ้น อาหนูเอมไม่ต้องกลัว ไม่อันตรายหรอก มาให้เสี่ยกอดให้ชื่นใจหน่อยเถอะคนดี” เธอคิดอย่างชั่งใจก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาเจ้าของเสียงเรียกอย่างจำนน นาทีนี้ไม่มีทางอื่นให้เลือกแล้ว นี่เป็นหนทางเดียวที่จะช่วยป้ากับพี่สาวได้ แค่คืนเดียวเท่านั้นเอม เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป!
“เมียกูมา!” ยังไม่ทันที่เธอจะได้ทันก้าวไปถึง เสียงร้องของหนึ่งในนั้น ที่เพิ่งจะวางสายจากลูกน้องที่รอท่าอยู่ด้านล่างก็ดังขึ้น
“เมียมึงมา มึงก็กลับไปสิวะ ที่เหลือจากนี้เดี๋ยวพวกกูจัดการต่อกันเอง!”หนึ่งในนั้นตอบกลับ สายตาแทบไม่ได้ละไปจากเรือนร่างของเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับลูกแม้แต่น้อย ถึงจะรู้ซึ้งถึงความต่างของวัย แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยเรียกสำนึกชั่วดีให้กลับมาทำงานได้ นาทีนี้เขาสนแต่เพียงว่าเงินห้าล้านที่หารกันคนละครึ่งเพื่อจ่ายค่าตัวของนังเด็กนี่ จะเรียกคืนด้วยท่าไหน หรือกี่ครั้งกี่คืนกัน มันถึงสมน้ำสมเนื้อกับเงินที่ต้องจ่ายก็เท่านั้น!
“ที่จะบอกคือเมียกูไม่ได้มาคนเดียว แต่เมียพวกมึงก็มาด้วย!” จบคำพูดนั้นก็เกิดความวุ่นวายขึ้นภายในห้อง รู้ตัวอีกทีเอมมิกาก็ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวแล้ว
และไม่ทันจะได้คิดประมวลผลถึงเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ อยู่ตรงหน้า ประตูห้องที่เพิ่งถูกปิดก็เปิดขึ้นอีกครั้ง และเธอเหมือนจะจำหน้าคนที่เดินตรงเข้ามาใกล้ได้ แต่ที่ไม่รู้คือทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ ในเวลาแบบนี้ได้!
“คุณจะพาฉัน… อื้อ!” แค่สัมผัสเบาๆ ที่ต้นแขน ความรู้สึกบางอย่างที่ตีตื้นขึ้น มันทำให้เผลอขยับเข้าไปหาคนตรงหน้าขึ้นอีกนิด ราวกับจะรู้สึกผ่อนคลายยามที่ได้ใกล้ชิดบุรุษเพศอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ต่างจากคนตรงหน้าที่ดูเหมือนจะตกใจไม่น้อย ต่อปฏิกิริยาของ ‘เด็กนาย’ ที่มีต่อตน
- ผู้เขียน
