เมื่อคุณเยี่ยมชมเว็บไซต์ของเรา หากคุณให้ความยินยอม เราจะใช้คุกกี้เพื่อให้เราสามารถรวบรวมข้อมูลสำหรับสถิติโดยรวมเพื่อปรับปรุงบริการของเรา และจดจำตัวเลือกของคุณสำหรับการเข้าชมในอนาคต นโยบายเกี่ยวกับคุกกี้ & นโยบายความเป็นส่วนตัว
เรียน นักอ่าน เราต้องการคุกกี้เพื่อทำให้เว็บไซต์ของเราดำเนินการได้อย่างราบรื่น และมอบเนื้อหาแบบส่วนตัวที่ตรงกับความต้องการของคุณ เพื่อให้เรามั่นใจได้ว่าคุณจะได้รับประสบการณ์การอ่านที่ดีที่สุด คุณสามารถเปลี่ยนแปลงการอนุญาตของคุณโดยการตั้งค่าคุกกี้ได้ทุกเมื่อ
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
ข้านี่แหล่ะ ฮูหยินของท่านแม่ทัพ บทที่ 11. สองพี่น้องจอมเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาคมประดุจเหยี่ยวทอดมองร่างขาวนวลที่ซุกซบอยู่กับอกกว้างของตนด้วยสายตาอ่อนโยนรักใคร่ แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาจากทางหน้าต่าง ไม่ได้ทำให้ร่างบางที่กำลังหลับหย่างเป็นสุขหรือสึกตัวแต่อย่างใด ร่างสูงนอนตะแคง ขาข้างหนึ่งเกยก่ายไปบนเรียวขาขาวเนียน ค่อย ๆ ไล้มือไปตามท่อนแขนเรียวสวยแผ่วเบาระคนทะนุถนอม ริมฝีปากหยักหนาแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุขเมื่อหวนนึกถึงค่ำคืนแสนหวานที่ผ่านมา "บอบบางเช่นนี้ ไม่นึกเลยว่าจะเต็มมือเต็มไม้ไปหมดยามแตะต้อง" หยางเฟยฉีหัวเราะบา ๆ ในลำคอ เมื่อหญิงสาวในอ้อมแขนส่งเสียงพึมพำเบา ๆ ด้วยรำคาญเสียงที่ดังอยู่ข้างหู "ฮูหยิน สายแล้วนะเจ้า ยังจะนอนต่ออีกหรือ ?" หยางเฟยฉีเอ่ย ก่อนก้มลงจูบหนัก ๆ ลงบนริมฝีปากสีชาด ทำให้แพขนตาสีดำสนิทค่อย ๆ ขยับ คนที่ถูกปลุกทั้งถูกเอาเปรียบส่งเสียงครางเบา ๆ อย่างขัดใจ ก่อ