ข้านี่แหล่ะ ฮูหยินของท่านแม่ทัพ
บทที่ 10. เข้าหอ
"ไม่ทันแล้วรีบไปเร็ว !"
สหายร่วมชะตากรรมเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน เพราะตอนนี้นั้นเหล่าทหารพากันเข้าใกล้จนเกือบจะถึงตัวพวกนางอยู่แล้ว หากเมื่อหันกลับมาเพื่อจะหนีอีกก็ต้องชะงัก เพราะไม่มีเส้นทางให้พวกนางได้ไปต่อ
"สุดทางแล้ว"
หันมาพูดกับเยว่ซือเสียงอ่อย เมื่อเห็นว่าไม่มีทางให้ไปต่อแล้วจริง ๆ
"เช่นนั้นก็กระโดด !"
พูดจบเยว่ซื้อก็กระโดดลงไปทันที ก่อนจะหันกลับมากวักมือเรียกสหายให้รีบตามมา
"มันสูงเกินไปไหม ?"
สหายร่วมชะตากรรมเอ่ยคล้ายไม่กล้า หากแต่ตัวเองกลับกระโดดตามลงไปเช่นเดียวกัน และเมื่อพากันลงมายังพื้นถนนเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็ตั้งท่าจะออกวิ่งต่อทันที หากไม่ทันได้ขยับร่างบางทั้งสองก็ถูกจับแยกออกจากกัน จะคิดหาทางแก้ไขยังไงก็ไม่ทันแล้ว เพราะตอนนี้อ้อมแขนแข็งแรงของมังกรและราชสีห์รูปงามทั้งสองกำลังรัดร่างเล็กบอบบางของพวกนางอย่างแน่นหนา
"แย่แน่
