บทที่ 8 ตอนที่ 2
967 คำ
กว่าสามทุ่มเข้าไปแล้ว แทนที่ทอเลเมียสจะตื่นเขากลับยังนอนหลับสนิทไม่มีเค้าจะตื่น อรุโณรีย์เริ่มกังวลใจนั่งไม่ติด แต่ก็ไม่กล้าไปปลุกเขาซึ่งกำลังพักผ่อนอย่างสบาย พลันสังเกตว่าชายหนุ่มนอนขดตัวคู้เข้าหากันด้วยความหนาว อุณหภูมิในห้องต่ำพอสมควรเนื่องจากเปิดแอร์และเป็นเวลากลางคืนด้วย เธอนึกตำหนิตัวเองที่ไม่ดูแลเขาให้ดีปล่อยให้นอนทนความหนาวเหน็บโดยไม่ได้สนใจเลย
อีกอย่างเขาก็กำลังเจ็บอยู่ด้วยถ้าขืนปล่อยให้นอนตากแอร์อยู่อีกแบบนี้อีกเดี๋ยวคงมีไข้สมทบเข้ามาแล้วจะแย่ เธอถอนหายใจหนักๆ แล้วลุกจากโซฟาเดินเข้าไปเพื่อหยิบผ้านวมที่พับวางไว้ปลายเตียงห่มให้เขา
“อืม...เอพริลเหรอ...”
“คุณนาซี...ขอโทษค่ะที่ทำให้ตื่นเอพริลจะห่มผ้าให้คุณ...” เธอบอกเมื่อเห็นเขาลืมตาตื่นและพลิกตัวทำท่าจะนั่ง
“ไม่เป็นไร ผมไม่ได้ห่มผ้าเหรอมิน่า...หนาวจัง”
“ค่ะ...คุณลุกไหวไหมนอนพอหรือเปล่าคะ”
“กี่โมงแล้ว”
อรุโณรีย์กะพริบตาถี่ สังเกตสีหน้าเขาท่ามกลางแสงสลัวของไฟดวงเล็ก เธอกำลังวิเคราะห์ว่าทอเลเมียสคงไม่แข็งแรงพอที่จะขับรถไปถึงกรุงเทพได้แน่ เขาเจ็บและกำลังจะเป็นไข้
“สามทุ่มแล้วค่ะ แต่ดูท่าทางคุณยังเพลียอยู่เลยขับรถไม่ไหวหรอกค่ะ”
“ผม...ไม่เป็นไร เรากลับกันดีกว่าอยู่นานคุณจะยิ่งเสียหายนะเอพริล”
“คุณนาซี...คือ...เอพริลว่าเราพักที่นี่กันสักคืนก็ได้นะคะ รอให้คุณอาการดีขึ้นแล้วค่อยกลับ คุณขับรถไม่ได้และฉันเองก็ไม่ชำนาญพอจะขับแทนด้วย อีกอย่างทางก็อีกตั้งไกลมืดค่ำแบบนี้อาจจะเกิดอุบัติเหตุเอาได้ อันตรายมากค่ะ” เธออธิบายด้วยสีหน้าเป็นกังวลอย่างชัดเจน แม้จะอยู่ในความมืดมีแสงสว่างเพียงเล็กน้อย แต่ทอเลเมียสก็พอจะดูออก เขาเอื้อมไปจับมือเล็กๆ แล้วดึงให้ร่างระหงมานั่งริมขอบเตียงใกล้ๆ กับเขาซึ่งเธอก็ไม่ได้ขัดขืน
“ขอบคุณมากเอพริลที่ดูแลผมอย่างดี...” เขาบีบมือเธอที่กำไว้เบาๆ ยิ้มให้ท่ามกลางความสลัว หญิงสาวกะพริบตาคล้ายทำอะไรไม่ถูกกับบรรยากาศที่เป็นอยู่ “ไม่เป็นไรค่ะ...คือเอพริล...” มือเขาที่จับอยู่ รวมถึงตัวเขาที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบมันทำให้แอร์ในห้องมีประสิทธิภาพลดลงทันทีทันใด ทั่วร่างกายเธอราวกับมีของเหลวร้อนๆ ไหลพลุ้งพล่านตีรวนกันไปหมดแล้ว
“เอพริล คุณน่ารักเหลือเกิน” เสียงแหบพร่าคล้ายคนละเมอสะกดให้หญิงสาวหยุดนิ่ง เธอหายใจแรงขึ้น ไม่อาจใช้สมองครวญคิดว่าสิ่งใดบ้างที่พึงกระทำ มีแต่ความสับสนภายในใจ
“อย่า...อย่าค่ะคุณนาซี...” อรุโณรีย์ได้สติอีกครั้งก็พอว่าตอนนี้ใบหน้าของชายหนุ่มกำลังจ่อประชิดใบหน้าของเธอและริมฝีปากหนาก็กำลังสัมผัสทาบกลีบปากสีสดอยู่รำไร
“ทำไมล่ะ...” เสียงห้าวแหบกระซิบถาม เขายังไม่บุ่มบ่ามจะรุกเพราะอยากให้เธอไว้ใจ ทอเลเมียสมั่นใจนัก อย่างไรเสียคืนนี้สมันน้อยไม่พ้นมือเขาแน่นอน
“มัน...มันไม่เหมาะสมนะคะ คุณนอนดีกว่าค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น ทั้งตัวชาวาบราวต้องสาปจนไม่อาจบังคับให้ลุกหนีไปจากตรงนี้ได้เสียที
“เราเคยจูบกันมาแล้วครั้งหนึ่ง...และคุณก็เป็นคนรักของผมนะเอพริล...” แต่คืนนี้คงไม่จบแค่จูบหรอก...แม่สมันน้อย
“ไม่นะคะ...เราไม่ควรทำแบบนั้นกันอีกเพราะฉันยังไม่พร้อมและที่แบบนี้มันยิ่งไม่ควรมากๆ เลยด้วย” แม้จะถูกบรรยากาศครอบงำสักแค่ไหน จิตใจจะเผอเรอสักเพียงไร แต่ส่วนลึกของสำนึกน้อยนิดมันก็คอยกระตุ้นเตือนในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ถ้าไม่ใช่แค่จูบล่ะ ถ้ามันเลยเถิดกว่านั้นล่ะ แน่ใจได้อย่างไรว่าในสถานที่อันรโหฐานเช่นนี้ ชายหนุ่มจะยับยั้งชั่งใจได้ และดูจากสีหน้าท่าทางการแสดงออกแล้ว บ่งบอกชัดเจนถึงความต้องการที่มากกว่า...จูบ
“ผมหนาวเอพริล...กอดผมหน่อย....” ทอเลเมียสเว้าวอนพร้อมๆ กับขยับเข้ามาใกล้เธออีกวาดวงแขนแกร่งรวบร่างบอบบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดและไม่รอช้าที่จะครอบครองริมฝีปากสีชมพูสดได้รูปของเธอ
“อื้อ...ไม่ค่ะ...คุณนาซี...ไม่...ได้...” หญิงสาวผลักเขาออกแล้วรีบปัดป้องส่งเสียงแย้งในสิ่งที่เขากำลังกระทำ แต่ชายหนุ่มหาสนใจไม่ยังคงไม่ยอมปล่อยร่างเล็กที่ดิ้นอยู่ในวงแขน เธอยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งรัด เธอยิ่งขัดขืนทุรนทุรายเขาก็ยิ่งรุก เสียงหัวใจที่เต้นระทึก เนื้อตัวที่เย็นเฉียบเพราะความประหม่า ลมหายใจร้อนรุ่มที่ทั้งกลัวทั้งสับสนปนเป ทุกอย่างกระตุ้นความต้องการในตัวเขาให้ลุกโชนจนยากจะดับให้มอดได้ง่ายๆ
“อยู่นิ่งๆ เอพริลได้โปรด...”
“ไม่นะคุณ...อย่าค่ะ...” สองเสียงดังประสานบอกถึงความต้องการของตัวเองที่ขัดแย้งกัน ชายหนุ่มพยายามไม่ให้แผลถูกระทบกระเทือนเท่าไหร่ ในขณะที่อรุโณรีย์เองทั้งที่กลัวแ ละต้องดิ้นรนเอาตัวรอด กลับยังมีใจเป็นห่วงเขาจนไม่กล้าใช้กำลังมากนัก ซึ่งทุกอย่างก็เข้าทางเสือหิวอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ก็ในเมื่อเขาคุมเกมมาตั้งแต่แรกแล้วนี่...
- ผู้เขียน
