ตอนที่ 3 วิวาห์...ไร้รัก? (3)
1249 คำ
ธมนไม่กล้าขัดขืนได้แต่ยอมตามใจเขา แม้จะรู้สึกแปลกๆ ที่ตอนนี้เธอและสามีตัวโตนอนซ้อนกันจนชิด และแขนล่ำสันของเขายังพาดอยู่บนเอวบางของเธอไม่ปล่อยปละละออกห่าง
แต่เขายังไม่หยุดสร้างความหวั่นใจ เมื่อมือหนาของเขาเลื่อนขึ้นมาลูบๆ คลำๆ แถวๆ สีข้าง แล้วเอ่ยถามในสิ่งที่ทำให้เธอต้องหน้าแดง
“หนูใส่ชั้นในนอนด้วยเหรอ เดี๋ยวอึดอัดนะ” เสียงเขาทุ้มละมุนไม่ได้พร่าแหบอย่างคนมากความต้องการ
กระนั้นธมนก็ไม่กล้าตอบ เธอจะบอกเขาออกไปได้ยังไงว่าปกติก็ไม่เคยใส่เสื้อชั้นในนอน เพิ่งจะมาใส่ก็ตอนที่ต้องมานอนกับเขานี่แหละ
“ไม่ต้องกลัวพี่หรอกนะครับ หลับเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
“ค่ะ” รับคำเสียงเบาหวิว ก่อนจะหลับตาลงอย่างว่าง่าย
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนธมนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าเธออดไม่ได้ที่จะพลิกกายไปมา แม้จะพยายามขยับกายอย่างแผ่วเบาที่สุดเพื่อไม่ให้รบกวนคนที่นอนหลับไปก่อนแล้ว แต่สหัสวัตก็รู้สึกตัวและลืมตาขึ้นมาอีกจนได้
เอ หรือว่าที่จริงแล้วเขาเองก็นอนไม่หลับเหมือนกันนะ
“เด็กคนนี้ ทำไมหลับยากหลับเย็นจัง หืม” เขาว่าเสียงทุ้มและไม่มีวี่แววง่วงงุนเลยแม้แต่น้อย
“มนขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ก็พี่บอกแล้วว่าเดี๋ยวจะอึดอัด มนถอดบราออกเถอะ”
“มน...มน จะหลับแล้วค่ะ มนไม่อึดอัดค่ะ”
“ไม่ต้องมาดื้อกับพี่เลย”
เขาว่าก่อนจะจับเธอพลิกหงายอย่างรวดเร็ว พร้อมๆ กับที่เขาขยับเข้ามาแนบชิดยิ่งกว่าเดิม วงแขนแข็งแรงที่คร่อมกักขังกายเธอไว้ไม่ให้ดิ้นหนีเขาได้นั้น ทำให้ธมนหวั่นไหว
“พี่ริว...”
“ครับ”
“พี่ริวนอนพักเถอะค่ะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” กลายเป็นเธอต้องยืมคำเขามาพูดเสียเอง
“ก็นั่นน่ะสิ ทำยังไงดีถึงจะหลับ”
“......”
“หนูก็เลิกกลัวพี่ได้แล้วครับ”
ว่าแค่นั้นก่อนจะก้มลงไปจุมพิตริมฝีปากอิ่มจิ้มลิ้มที่ตั้งท่าจะอ้าปากเถียงเขาเบาๆ
“กลัวพี่มั้ย”
“มนไม่ได้กลัวหรอกค่ะ”
“ไม่กลัวแล้วนอนตัวเกร็งทำไม คราวหน้าไม่นอนชิดขอบแบบนี้แล้วนะ เดี๋ยวตกเตียง”
พูดจบก็ก้มหน้าลงมาหาอีกครั้ง คราวนี้ใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจสะอาดสดชื่นของกันและกัน
ธมนหลับตาลงช้าๆ ปล่อยให้ธรรมชาติและความเป็นผู้นำของเขานำทาง เธอไม่รู้หรอกว่าคนอื่นที่เข้าหอคืนแรกปฏิบัติต่อกันอย่างไร แต่เธอรู้แค่ว่า พอตั้งท่าจะดิ้นรน ใจก็กระหวัดนึกได้ทุกครั้งว่าเธอกับเขาแต่งงานกันแล้ว และพี่ริวมีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่าง จึงได้แต่สมยอมนอนตัวนิ่มตัวอ่อนแต่โดยดี
มือหนาไล่แกะกระดุมเสื้อนอนผ้าพลิ้วแขนยาวจนครบทุกเม็ด ก่อนที่ลมหายใจจะสะดุดลงนิดๆ เหมือนเสียการควบคุมตนเอง เมื่อความนวลเนียนและความใหญ่โตกระแทกตา
ปกติสหัสวัตเป็นคนที่สุภาพ เรียบร้อย เฉยๆ ไม่ค่อยยินดียินร้ายกับอะไร ผ่านชีวิตมาขนาดนี้ เรื่องทางกายก็พอเคยสัมผัสมาบ้าง แต่พอมีแฟนก็ลด ละ เลิก สุรา นารี และอบายมุขทั้งหลายเหล่านั้น จนกระทั่งได้ข่าวว่าแฟนเข้าโรงแรมกับผู้ชาย เขาก็หลุดเข้าไปเกลือกกลั้วหาของมึนเมาย้อมใจ แต่ก็ไร้ซึ่งอิสตรีมาเฉียดกาย
จนกระทั่งตอนนี้ สาวน้อยหน้าใสหน้าตาธรรมดาบ้านๆ เฉิ่มๆ แต่ดวงตากลมโตที่มีแววหวาดหวั่นนิดๆ และปากบวมเจ่อเพราะจูบหนักหน่วงของเขาเมื่อครู่ ดูรวมๆ แล้วเขาคิดว่าเธอดูมีของ...ของดีด้วย สามารถดึงดูดเขาได้อย่างร้ายกาจเหลือเกิน
สหัสวัตยิ้มบางๆ อย่างให้กำลังใจคนที่เขาคาดว่าน่าจะตื่นเต้นสุดฤทธิ์ ก่อนจะเอื้อมมือหนาไปด้านหลัง ปลดตะขอเสื้อในไร้โครงตัวสวย แล้วดึงออกไปจากอกอวบอิ่มเต็มตึงตามอายุสาววัยเจริญพันธุ์
“สวยจัง” เขาชื่นชมจากใจ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อคนตัวเล็กเม้มปากแน่น และยกแขนขึ้นกอดอกตัวเองไว้
“อื้อ พี่ริว”
ธมนอิดออดเมื่อสหัสวัตพยายามดึงแขนเล็กที่ปกปิดหน้าอกหน้าใจออกไป ก่อนจะยินยอมแต่โดยดีเมื่อได้ฟังคำพูดต่อมาของเขา
“ไม่งอแงกับพี่นะครับ เราแต่งงานกันแล้วนะ” เขาว่าเสียงทุ้ม แค่นั้นก็ทำให้ธมนโอนอ่อนผ่อนตามอย่างไร้เงื่อนไข
“มนไม่งอแงค่ะ”
รับคำแล้วช้อนตาขึ้นมองเขา ก่อนจะได้เห็นสายตาคมเข้มชวนมองที่ส่องประกายแห่งความพึงพอใจ
สหัสวัตผละกายออกจากร่างงามเล็กน้อย เพื่อจะถอดเสื้อนอนของตัวเองออกทางศีรษะ จากนั้นก็ก้มต่ำลงมาคลุกเคล้าอกอิ่ม ที่เจ้าก้อนเนื้อใต้อกข้างซ้ายเต้นรัวระริกจนเขารู้สึกได้
มือหนาก็ไว ปลดเสื้อผ้าออกจากกายสาวจนเกลี้ยง ปลุกเร้า เล้าโลม จนเธอเผลอไผลยอมตามใจเขาทุกอย่าง ไม่ว่าจะผ่านไปนานสักกี่นาที
มีแค่วินาทีแห่งความเจ็บปวดเท่านั้นที่ทำให้ธมนร้องครางออกมาด้วยความเจ็บแทบขาดใจ ความเสียวซ่านที่เคยมีก่อนหน้านี้ไม่ได้ช่วยบรรเทาความรู้สึกราวกับร่างจะปริแตกเลยสักนิด กระนั้นมันก็กินเวลาไม่ยาวนาน เมื่อคนที่ตั้งใจเมกเลิฟทั้งปลุกปลอบ ลูบไล้ ไม่ว่าจะเป็นสัดส่วนไหนเขาก็ค่อยๆ จูบ ค่อยๆ เม้ม ค่อยๆ ไล้ เพื่อให้เธอลืมความเจ็บ
“พี่ขอโทษนะครับ ไม่ร้องนะ”
เสียงทุ้มยังปลุกปลอบข้างหูไม่หยุด ขณะที่ธมนที่ก่อนหน้านี้ยังร้องไห้กระซิกๆ เริ่มคลายสะอื้นลงบ้างแล้ว
และเมื่อเห็นเขากัดกรามแน่นราวกับโกรธเกรี้ยวหรือทรมานกับอะไรสักอย่าง ก็รีบรวบรวมลมหายใจให้เป็นปกติแล้วพูดกับเขาเสียงแผ่ว
“มนไม่ได้เรื่องเลยใช่ไหมคะ มนขอโทษนะคะพี่ริว”
“อา...ใครว่าล่ะ โอ...”
เขาครางเมื่อถูกความเสียวซ่านสร้างความทรมานให้อีกครา แต่ก็ยังคงเลือกที่จะรอต่อไปอีกนิด
จนกระทั่งเห็นเธอหยุดร้องและจ้องมองเขาตาแป๋วนั่นแหละ ถึงได้เริ่มต้นขยับ เท่ากับว่าการออกกำลังกายในยามค่ำคืนดึกดื่นก็ค่อยๆ ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
แม้จะเหนื่อย แม้จะล้า แต่สุดท้ายสหัสวัตก็จับจูงธมนข้ามผ่านสะพานสายรุ้งที่ทอแสงสีงามอร่ามตาไปอีกฟากฝั่งหนึ่งจนได้ พร้อมกับที่เขากอดกระชับร่างนุ่มนิ่มไว้ในอ้อมแขน ให้เธอหนุนแขนล่ำอบอุ่นแทนหมอน ตอบแทนความสุขที่เธอมอบให้เขา
เขาเคยตั้งใจไว้ว่า จะต้องลงเอยมีงานวิวาห์กับคนที่รัก และวันเข้าหอก็คงเป็นอีกวันที่หวานชื่นและโรแมนติกที่สุดในชีวิต แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ผิดพลาดไปหมด แต่อย่างน้อยสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็ทำให้เขารู้ว่า...
การแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักก็ไม่ได้แย่เกินไปนัก
- ผู้เขียน
